Ik reed door Las Vegas en zag een bord met Huge Yard Sale zodat ik een zijstraat insloeg. ‘Huge’ werkt op mij als een magneet.
De yard sale was helemaal niet zo ‘huge’ en had bovendien niets dat mij interesseert. Maar daar stond een kooi en daarin zat Frank. Te koop (mét kooi) voor $ 300.
Frank was totaal over zijn toeren. Hij ijsbeerde, banjerde door zijn eten, door zijn water. Klom tegen de spijlen, liet zich vallen, klom aan de andere kant. IJsbeer-ijsbeer.
Mijn hart brak om Frank, ik kon het niet aanzien maar maakte toch deze foto’s om vast te leggen wat ik voelde (oid).
Die avond in mijn motel kon ik Frank niet meer uit mijn gedachten krijgen. En ’s nachts ook niet. Ik dacht: had Frank kunnen overleven in de woestijn. Had ik hem kunnen kopen en vrij laten. Hoe heb ik dat niet eens kunnen overwegen toen ik daar was. Hoe heb ik Frank zo in de steek kunnen laten. En: kan ik dat huis nog vinden.
De volgende ochtend belde R. en ik vertelde over Frank en dat ik intussen mezelf (verstandig) had verteld dat er een hoop ongelukkige dieren zijn en dat ik ze nu eenmaal niet allemaal kan redden. Wat R. braaf beaamde (aangezien het immers van hem werd verwacht en waarschijnlijk vindt hij het ook).
En toch. Er was ooit die film met Glenda Jackson(?) over de reuzenschildpad die uit een dierentuin werd bevrijd en losgelaten in de zee. Zoiets had ik nu ook kunnen doen. Maar suffe ik volstond met schrikken en me klote voelen en toen ook nog foto’s maken.
En nou kan ik geld overmaken aan alle mogelijke goeie dierendoelen wat ik ook doe. Maar daar koopt Frank dus helemaal niets voor.
Zo’n beest wordt dan een emotioneel knaag-dier. En wat het verstand ook zegt, het gevoel blijft “vreten”. Helaas ken ik dat, maar dan bij kinderen… K*t.
Het rare is: ik vind Frank als soort niet eens een leuk dier.
Hij is niet zacht en niet aaibaar en niet knuffelbaar.
Maar hij zat daar in dat veel te kleine kooitje zo hartstikke opgefokt en ongelukkig te zijn.
Dus dacht ik: 300 dollar, wat is dat nou helemaal.
200 Euro?
Maar toen was ik er dus al weg.
Nou ja, ik had ook niet verwacht dat je op reptielen viel… Maar die troosteloosheid van zo’n beest blijft hartverscheurend.