Mijn eerste PC kocht ik in 1996.
Als email programma zette ik er Eudora op.
Dat hield ik zolang het werkte onder Windows 7.
Windows 10 vertikt het met Eudora dus werk ik nu met Outlook (zo’n beetje, want dol op elkaar zijn we niet). So far so we modderen aan.
Maar net legt iemand me uit dat het hele mailen niet meer van deze tijd is (“alleen bedrijven doen dat nog”).
De vrouw van deze tijd Whatsappt.
Het is handig voor snelle mededelingen.
Zoals “kom je eraan” en “heb je wat nodig”.
Nu wissel ik zelden dat soort woorden resp vragen uit.
Ik schrijf juist wat langer.
Daarom: mail.
Maar, weet ik nu: dat is wat een fossiel doet.
Ik geloof het. Het zal best.
Ik beloof Whatsapp op de smartphone te zetten zodat ik in elk geval kan leren hoe het werkt.
En kwa ‘fossiel’: veel fossieliger dan een weblog kun je het natuurlijk ook niet bedenken.
Ik ben ook een fossiel,dat hele whatsapp gedoe,ik vind het niks..
Komt nog bij dat bijna niemand je nog ’s belt om gezellig te kletsen.
Dat laatste (niet bellen) vind ik wel prettig. Ik voel me ongemakkelijk aan de telefoon, ben geen gezellige kletser. Wél een gezellige mailer (denk ik) maar, heb ik vandaag begrepen, dat is niet meer van deze tijd 🙁
Jawel, hoor. Het kan ook allebei 🙂
Hier kan ik over meepraten…
Ik heb dus geen smartphone. Laatst zei iemand: dat dat nog bestaat.
Ik heb wel zo’n prepaid Samsung mobieltje dat ik bijna nooit hoef op te laden, ik bel er alleen zelf mee, als ik te laat ben, of de weg kwijt ben oid. Ik wil dus niet overal gebeld worden en maar overal en altijd bereikbaar zijn en m’n privéleven en plein public bespreken! Whatsappen doe ik dus helemaal niet aan.
Maar nu heb ik dus een naam: ik ben een fossiel. 😁😉
Jolanda,ik vind het gewoon verfrissend dat er nog zulke mensen zijn!
Ik heb wel een smartfoon,afdankertje van mijn man..het enige dat ik er mee doe is bankieren.
En dat vind ik genoeg,moet er niet aan denken om met zo’n ding vergroeid te raken,zoals je veel ziet.
Mensen zijn levensgevaarlijk geworden op straat,ze kijken niet meer om zich heen,steken zomaar de straat over.
In een restaurant idem,ipv gezellig te kletsen moet om de haverklap op het scherm gegluurd worden.
Ik heb mijn (prepaid!) smartphone aangeschaft nadat ik in Amerika was verdwaald in de woestijn – te voet. Mij is toen uitgelegd dat me dat met google maps erop niet zou zijn overkomen. Vandaar kocht ik hem.
In de praktijk gebruik ik mijn zeer oude Nokia voor bankieren en voor bellen dat ik eraan kom resp verlaat ben.
Ik verbaas me ook altijd over die mensen die door het leven gaan starend op hun phone. Ik denk: ik heb helemaal niet zoveel ‘vrienden’ die me steeds iets zouden willen melden.
Degene die me uitlegde dat ik een fossiel ben (mijn woord trouwens, niet het hare) heeft als ze hier is altijd haar phone aan staan en een aantal keren per uur piept die en zeker 1x per uur checkt ze wat er is binnengekomen.
Zo wil ik niet leven – maar dat zou mij ook niet gebeuren want ik ken amper mensen!