Fan

Ik ben gek van opera.
Er zijn aria’s die een toon hebben die me week maakt, een loopje dat me naar adem doet happen (en niet omdat ik het meezing).
Melodieën zó betoverend dat ik word meegesleept in iets dat bijna een orgasme is.
(ja, ik weet het, klinkt overdreven – maar als je net zo erg als ik van opera houdt weet je wat ik bedoel)

Ooit was mijn grote idool Beverly Sills.
R. en ik zagen haar een paar keer optreden in New York, aan het eind van haar carrière.
Op Facebook ben ik lid van de besloten(..) groep de Beverly Sills Crazies.

Een paar maanden geleden vond ik op YouTube de slotaria van Edita Gruberova in Roberto Devereux.
Ik keek en luisterde en kon oren en ogen ‘niet geloven’ is zo’n cliché.
Maar ik was dus helemaal kapot van wat ik zag.
Gruberova was toen ze het zong 65. Ze is nu 66.
Méér Gruberova wou ik.
En meer vond ik en bleef ik kijken en herkijken. Nu al 2-3 maanden elke avond zeker een uur, vaak langer, tot diep in de nacht.

Waarom ontdekte ik niet eerder Edita Gruberova, dacht ik? Aangezien ze een ster werd in dezelfde periode als Beverly Sills (of ietsje daarna).
Zei iemand me ooit ‘Gruberova – das niks!’ en geloofde ik dat toen?

YouTube geeft me het antwoord.
Edita Gruberova vróeger was een perfect zingende coloratuursopraan van het type saai-saai-saai.
Nu (bijna 67) zingt ze rollen waar ze haar *ziel* in legt.
De tonen zijn minder fraai. Geforceerd soms. Maar ze acteert.
En ze grijpt *mijn* ziel.

Zodat R. en ik er serieus over denken in januari naar München te gaan (1 dag op en neer) alleen om 1x Edita Gruberova live te zien optreden.
Zij is dan 67.
Dat is wat fan zijn inhoudt.

Hier onder de aria die mij greep (en voel je niet verplicht ‘m te kijken). Hij gaat erover dat zij, als koningin haar minnaar verliest – aan een andere vrouw en aan de dood.
Ze wordt dan boos (‘ingrato, m’abandonna’) en tenslotte gek.

En dit is de meer moderne versie