Ik blader door het blad van de Vogelbescherming.
Ik lees de eerste regels van de column van Vincent Bijlo: “De kippenren is het hele seizoen de mussenhangplek geweest, vanwege het gratis eten en het ontbreken van gezag.”
Dat lijkt leuk.
Maar dan.
Bijlo vertelt dat hij een kip heeft die al een jaar alleen is: “Vorig haar augustus overleed haar collega aan… niemand weet het, dokter Vogel heeft het nooit kunnen vaststellen, een soort hikziekte leek het wel. De kippenhik schalde ’s nachts door de tuin, ze leek wel straalbezopen. Gekke dronken kip.”
Hoezo: niemand weet het?
Dat is een infectie van de luchtwegen, loser! Naar de dierenarts ermee en antibiotica.
Maar je kúnt je natuurlijk ook gek lachen terwijl het dier pijnlijk aan haar eind komt.
Hierna beschrijft Bijlo hoe de overgebleven kip zich duidelijk klote voelt.
Tja, dat heb je bij kippen alleen. Het zijn sociale dieren.
Babbel-babbel over de mus en dan nog over de gaai en dat was het.
Misschien een schat van een man, Vincent Bijlo.
Maar van kippen houdt hij blijkbaar niet voldoende om zich in hun behoeften te verdiepen.
Hoe kom je d’r bij dat ie misschien een schat van een man zou zijn? Volgens mij is hij blind? En juist met kippen kan je zo lekker contact hebben zonder ze te hoeven zien. Ik sprak altijd met mijn kippen. Ik vind zijn verhaal onaardig overkomen, zeer onaardig. Zou hem zeker geen schat noemen.
Het was cynisch bedoeld, die ‘schat’.