Ik zit op een aantal lijsten.
Mail-lijsten, Facebook-lijsten.
Allemaal lijsten waarop minstens 100, vaak tegen de 1000 mensen zitten.
Die beleven nu allemaal dat het bijna kerst is (voor ons ooit-katholieken is het dat al want Kerstavond is kerst en dan 1e kerstdag nog een beetje en dat was het dan).
Daar kun je iets van vinden.
Fijn, niet zo fijn, neutraal.
Wat ik niet begrijp is waarom sommige (gotzijdank niet álle) mensen op die lijsten opeens ‘Fijne feestdagen!’ tegen de hele groep menen te moeten roepen.
Word ik geacht daar blij van te worden?
Goh, X wenst de hele groep fijne feestdagen!
Als niet-blij-kerstpersoon helpt me die loze kerstgroet de dagen niet door.
En wat als *iedereen* opeens ‘Fijne feestdagen!’ op de lijst zou zetten?
Je moet er toch niet aan denken: 1000 mailtjes met dezelfde loze kreet.
Gelukkig doen de meeste mensen het niet.
Maar wat bezielt nou die typjes die denken dat hún wens echt door iedereen moet worden gelezen?
Wat maakt hun loze kreet in hun eigen oogjes extra special?
Ik zou het werkelijk niet weten.
In jouw ogen ben ik ook zo’n sukkel. Op Twitter ( https://twitter.com/Karin_BG) heb ik een kerstwens geplaatst met een leuk plaatje. En ik meen het van harte, ik plaatste voor mijn gevoel geen loze kreet.
Sorry, als ik je ermee heb gekwetst, was uiteraard niet de bedoeling.
Nee hoor – niet gekwetst.
Want: niet gezien.
Maar – wedervraag -: word jij nou echt een blijer mens als iedereen op twitter en Facebook en Linkedin en Hyves en waar je zelf verder ook maar op zit roept ‘Fijne feestdagen!’?
Ik doe alleen aan Twitter. En ja, ik vind het echt leuk al die wensen. Die laatste week van het jaar vind ik een grappig markeringspunt en dat dan iedereen vrolijk zwaait naar elkaar maakt me blij.