Egel-knuffelen

Wie het is ontgaan staat zo ver buiten de wereld (en wordt door mij benijd) dat zij ook dit log wel niet zal bezoeken.
Maar Jan Wolkers is dood en hij is vandaag uitgevaren. Mm. Nee. Das geen Nederlands.
Maar uitgewuifd klinkt wat frivool.
(wel door mij gebruikt op Fanlog – vond ik leuk)

Ik hád een stukje Herman van der Zandt willen kijken maar zette de tv te laat aan en viel in de kerk (Bach, wat erg veel mensen erg mooi schijnen te vinden).
Toen naar boven en radio aan en eerst heren en toen zijn vrouw Karina met roerende verhalen.

Zoals dit.
Dat Jan uit de tuin een heikikker had gehaald en naar boven had gebracht met ‘kijk eens wat mooi’. En ik ben dan denk ik de enige die denkt “arme bange kikker” dus lamaar.
Even later komt Jan, zegt Karina, boven met “een egel die bewonderd en geknuffeld moest worden”.
Waarna zij zei dat hij alleen nog maar boven mocht komen als het met een rinoceros was.
(zaal lacht)

En inderdaad: het is een schattig verhaal.
Alleen, lieve lezertjes, no way pak je even een egel op om daarmee te gaan *knuffelen*.
Prikke-prikke-egeltjes hebben harde, scherpe, pijnlijke stekels.
Een heel enkele keer heb ik er inderdaad 1 opgepakt. Die in een knagersren was beland en er niet meer uit kon.

Ik probeerde het met een dik fleece jack: au!
En na nog wat pogingen met respect voor de waardigheid van de egel werd het: stoffer en blik.

Maw: een mooi romantisch lulverhaal.
Met het accent op lulverhaal.

Mag hoor, bij zo’n gelegenheid. Maar er zijn vast genoeg echte verhalen over die man te vertellen.