Duifje

R. en ik namen het niet zo nauw met het ophokken.
We dachten ´tja´ bij stukken gaas die niet helemaal dicht waren en voelden zelfs een soort stiekem ´lekker puh´ bij een strook die niet helemaal tegen trekvogelpoep was afgedicht.

Toch zaten er vaak turkse tortels onder het zeil die paniekten als ik de kippen eten gaf.
Ik suste en ging weer weg en later loste het probleem zichzelf op.

Niet vandaag.
De duif die zich om kwart over zeven totaal in de stress gooit doet dat om kwart over acht nog steeds.
En omdat de kippen op stok zijn laat ik de deur open en ga iets anders doen.
Ze snapt het niet.

Zodat ik de ren instap en haar, met beschadigd staartje en hard kloppend hartje, van een zijwand pluk en naar buiten draag en dan de handen open om haar haastig te zien wegvliegen.

Dág lief duifje.
En laat me even de illusie dat je me vertrouwde en dat je niet volledig aan het eind van je latijn was.