Droom

De droom komt de laatste maanden vaak terug.
Ik moet van A naar B en ik besluit te gaan rennen.
Wat me makkelijk afgaat. Soepel. Alsof ik vleugels heb. Al is het een half uur. Ongetraind.
Jog-jog.
Ik dein door het leven, door steden, door de Veluwe, overal.

Ik verbaas me wel: ik heb al jaren niet meer gerend. Ik heb geen conditie.
Maar ik zet af en ja, daar ga ik. Hartstikke makkelijk, zomaar, vanzelf. Leuk! en ik denk in de droom dat ik dit véél vaker moet doen.

Vannacht weer zo’n droom (ze staan vast ergens voor).
Nu doe ik zelfs mee aan een wedstrijd, 5 km. Die ik soepeltjes uitloop.
Waarna ik gezellig (!) met anderen zit te kijken wie er nog meer de wedstrijd lopen, wie de langere afstanden kozen.
En 1 ervan is Rob Trip die zich voegt bij mijn groepje maar ik negeer hem want anders denkt hij vast weer dat ik hem stalk.

Wat me opvalt: de Rob Trip in de droom is ernstig kalend. De echte in Buitenhof niet. Die is alleen niet meer geblondeerd.
De Rob Trip in de droom is ook heel aardig.
Iha. He spreads it around. En ik hoor ook bij dat ‘around’ omdat ik in dat groepje zit.
Maar ik houd afstand want ik denk: dadelijk hoort hij wie ik ben. En dan schrikt hij terug.
Omdat hij denkt dat ik hem stalk.

Rare droom.
Niet vanuit mij.
Wel vanuit mijn projectie op Rob Trip.
Dat die zodra hij geen pretty boy meer is wél aardig tegen mij zou worden.
Hoewel: in de droom weet hij natuurlijk niet dat ik ‘ik’ ben.