Droom

Ik mocht uitslapen, lag tussen half vier en half zes wakker (dit is géén droom) maar toen kreeg ik een rondleiding door mijn ziel.

Eerst ontmoette ik allerlei mensen uit ‘vroeger’. Die aardige dingen zeiden over ik van vroeger. Zoals dat ik in de commissie die ik met ruzie heb verlaten 1 van de beste krachten was (jammer dat ze me dat destijds niet zeiden en me smeekten te blijven).

Ik ging in mijn eentje naar een concert in Amsterdam. Tenminste: dat wou ik. Maar opeens was het mooi weer en besloot ik te gaan lopen naar mijn kamer aan de Weesperzijde, de kamer die ik altijd heb aan-gehouden als pied à terre (dit zit vaker in mijn dromen maar is niet waar).
Het was een prachtige wandeling, ik genoot van de stad. Alleen bedacht ik opeens: ik heb daar niets te eten. Laat ik dus in elk geval brood, eieren, thee en sap kopen.
Ik liep een supermarkt binnen. Eerst snapte ik niet hoe de wagentjes werkten (ze moesten in elkaar gezet). Toen bleek mijn portemonnee gerold. Máár ik had van iemand een bankpasje gekregen met een afbeelding van Navratilova erop. Alleen: dat deed het niet.
Waarna een man medelijden met me kreeg en me een biljet van 20 Euro gaf. En nee, hij hoefde het niet terug.

Dwars hier doorheen blijk ik bij een groep populaire mensen te horen. De meesten veel jonger dan ik.
Het is me een raadsel waarom ze me accepteren als 1 van de groep.
En eigenlijk hoor ik er ook niet écht bij. Maar ik mag rondhangen.
(dit slaat denk ik op de Twitteraars)

Alleen zijn daar ook (andere) mensen die ik ken van vroeger die mij vragen wat ik ben gaan doen. Wat er van mij geworden is. Ik had toch zoveel talent. Ik was zo goed op weg, ik ging het toch helemaal máken.
Rotvragen vind ik dat altijd. Irl en ook in de droom.
Wat moet ik zeggen? Maar de man tegenover me (die het wél heeft gemaakt) merkt dat ik me rot voel onder zijn vragen en begint over iets anders.

Dat was het en ik stond op.
Vroege Vogels aan. Die bij Stichting Aap waren. Leuk.