Ik woon in een leuk huisje op het (Franse?) platteland en loop gezellig in en uit bij de buren, een populaire presentator en zijn vrouw. Met de vrouw ben ik bevriend.
Er staan nog een paar huizen, drie meen ik. En we zijn allemaal vriendjes.
Dan vertelt de vrouw me dat zij plus man de volgende dag voor zeker twee maanden met vakantie gaan. En o ja, weet ik dat de andere buren gisteren ook zijn vertrokken.
Dat weet ik niet. Waarom is me dat niet verteld.
En: nu zit ik dadelijk wel heel erg alleen.
Het was de droom van vannacht en ik zit me nu al de hele ochtend af te vragen of de boodschap echt zo banaal is als die lijkt: wanneer ik anderen toelaat in mijn wereld zullen ze me altijd weer verlaten.
Dat is niet de boodschap. De boodschap is dat jij báng bent dat als je andere toelaat in je leven, ze je weer gaan verlaten.
Je hebt gelijk. Raar dat ik het er zelf niet uithaalde.
Ben ik de enige die dit op het fanlog betrekt?
Eye opener, Theo. Raar dat ik ook daar zelf niet opkwam.
Want dat zou heel goed kunnen.
Dan is het dus niet een angst, maar een realiteit waar je onbewuste je op attenteert. Dat scheelt weer, toch.
Maar kun je leven met deze realiteit?
Hoe kun je hier het beste mee omgaan. Kies je voor kwantiteit en stress, of ga je alleen voor de leuke dingen en die dan goed?
Wat is het langst vol te houden?
Ik denk niet dat dat de keuzes zijn.
Ik denk dat het wel degelijk gaat om de mensen die zich wel of niet of een beetje of eerst wel en opeens toch maar niet of wie weet over een week toch weer wél aan de duiventil Fanlog verbinden.