Ik ben op een feest en zie een erg aantrekkelijke man die lijkt op de jonge Robert Redford (en misschien is hij het wel).
Ik vraag hem met me mee te gaan en hij is verrast om de directe aanpak maar wil wel.
Ik zoek mijn tasje – het is verdwenen. Wanneer het in een afvalbak buiten wordt gevonden blijkt er van alles verdwenen.
Ik moet gaan bellen en blokkeren enzo.
Dat kan bij iemand die daar dichtbij woont en die zal helpen. Mijn nieuwe verovering zal ook helpen. Maar al snel komt er een vrouw langs met wie hij vroeger iets had en daarmee gaat hij weg.
De rest is vooral warrig. Wat is er precies weg, waar moet ik naar bellen, wie gaat me nog helpen (niemand en het is daar een klere herrie).
Na wel tien keer mijn tas doorgraven mis ik portemonnee, credit cards, rijbewijs, paspoort, vliegticket voor de volgende dag en voucher voor de huurauto.
En wanneer ik naar de telefoon reik stort er een vliegende boot neer en een staartstuk raakt mij vol in het lijf.
(veel snap ik hier niet van maar het was niet leuk)
Om met het eind te beginnen: een huwelijksbootje is niks meer voor jou.
Als je de man van je dromen ontmoet, raak je je identiteit, je hele hebben en houwen kwijt en dat kan niet de bedoeling zijn: samen terugzoeken
-of nee toch niet: alleen.
Oeps.
Maar niets wat je niet al wist…
Weet je dat ik dat dus écht niet wist, Theo?
Mijn dromen ervaar ik vaak als iets buiten mezelf.
Ze overkomen me, ze benauwen me.
En pas als iemand anders ze voor me duidt denk ik: maar natúúrlijk!
Jij bent net zo’n drukke dromer als ik.
Ik word soms compleet verward wakker,want ik snap mijn dromen niet.