Dromen

(Achtergrond: ik maakte met mijn man tien jaar lang trektochten door de woestijn van Utah en Noord-Arizona)

Ik zal een vrouw een stuk woestijn laten zien. Ergens bij Blanding, UT (geloof ik).
Een merkwaardig soort woestijn, bijna coulissenlandschap.
Je klimt eerst tegen slickrock op, daalt dan af en dan heb je een vallei met aan het eind bossages en daarna nog een vallei en zo gaat het door.
De (jonge) vrouw in mijn droom ken ik vaag. In het echt is ze niet iemand die ik ken (die vallei ken ik trouwens wel, al zou ik hem niet meer kunnen vinden).

We lopen een paar uur en vinden dan een huis.
Een huis waar mensen feest gaan vieren. Omdat de eigenaar jarig is.
Vieren wij mee?
De eigenaar is een populaire presentator (ja: die).
Hij is mooier dan ik me hem herinner. Ik wil graag blijven. Bij hem zijn.
Tegelijk zie ik het weer donker worden en denk ik: het gaat regenen, als we voor noodweer terug willen zijn moeten we nu vertrekken.
Maar: wat is hij mooi.

Dan begint (dit is weer echt) Eebje te loeien en te zeuren en naar mijn ogen te krabben.
Allemaal goedbedoeld om aandacht. Maar wanneer ik weer in de droom zak is die verziekt.
De presentator heeft mij ontdekt en wil me weg hebben. Omdat ik een stalker ben.
Nee, zeg ik, dat ben ik niet, echt niet.
Maar ik moet wég.
En hij spreekt me toe met “u” om de afstand tussen hem en mij te benadrukken.
En zegt ook nog eens dat ik immers 10 jaar ouder ben (vandaar ook: “u”).