Waar ik de pest aan heb is: ik geef jou en dan krijg ik.
Of omgekeerd: ik krijg en daarom geef ik.
Of het gaat om kadootjes of om mail.
Ik geef omdat ik wil geven.
Ik ontvang en ben blij (of denk: wat moet ik hiermee – kan óók) en voel dan niet de verplichting terug te geven.
Dat laatste gaat me moeilijker af.
Maar iha hoeft kado (terug)geven nie`t subiet dus heb ik daarbij tijd.
Niet met email.
Mail volgt op mail en dan volgt niks meer en dan denk ik: waarom zou X niet meer schrijven en kijk ik na een tijdje in de maibox en verdomd – de laatste mail was van háár. Stond niet veel in en vroeg niet echt om een reactie.
Maar uitgaand van ‘ik schrijf en dan schrijf jij’ was het inderdaad mijn beurt.
Ammehoela.
Denk ik dan.
Om een dag later vaak toch maar weer het initiatief te nemen (slap! slap!).
Maar soms ook niet.
Denk ik nu.
(haha)
😉 Maar met mail is het heel gek. Aan de ene kant ben ik ook altijd snel en reageer ik direct. Maar soms denk ik wel eens ‘ik wil helemaal geen mail of achter de computer’. Maar in dit tijdperk verwacht je eigenlijk wel meteen mail terug.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik de laatste maanden probéér minder achter de computer te zitten (ook vanwege mijn rug) en dan schiet mailen er wel eens bij in.
Ik zou het me vooral niet persoonlijk aantrekken!