Veel dat in mijn vermiste pakket zit is onvervangbaar.
Niet in de zin dat het unieke waarde heeft maar dat ik het opnieuw moet aanschaffen.
Zoals mijn Amerikaans mobieltje en mijn eierkoker voor de magnetron. En de Arizona Sun zonnebrandcrème enzo.
Wat ik wel kan doen, bedenk ik vandaag, is de 25 cd’s waar ik niet langer dan een week zónder kan vooruit sturen naar de volgende plaats na Yuma. Dat is Kingman. Maar dan moet ik wel zeker zijn dat ik daar terecht kan, wat betekent: opbellen.
Ik haat opbellen. Met mensen anders dan R., met instanties. En al helemaal als die een andere taal spreken zelfs al is dat Engels.
Maar drie uur zal het moment zijn. Dan is het daar zes uur en is de ochtendploeg net gearriveerd maar zijn er nog niet veel uit-checkende gasten.
Ik draai het nummer en ben zo in verwarring dat ik denk dat het over een paar weken september is maar het is echt april en ik heb voor alle zekerheid het nummer van mijn favoriete kamer genoteerd.
“Dis is Zjienie Doemen, I’d laik toe meek a rezerveetion.” “Hi Jeannie, let me get your record, when would you like to come.” Etc.
Zodat ik er ook nog een oprecht “I’m looking forward to seeing you again” uit krijg en Miss Pat me verzekert dat iedereen in de Best Western in Kingman de nachten zal aftellen tot ik er weer ben.
Morgen de cd’s verzenden en hopen dat ik met dit pakje meer geluk heb.
Misschien is een mp3 spelertje anders iets? Kun je zelfs in het vliegtuig al genieten van je favoriete muziek.
Ik haat van die dingen in/aan m’n oren.
Bovendien gaat het me vooral om muziek in de auto.
Als ik tochten maak van zes uur waarbij ik buiten het bereik van radiostations kom.
En 4 dagen voor vertrek een mp3-speler aanschaffen én volgooien – das ook weer zo wat ;-
De auto hoeft geen probleem te zijn, wij sluiten hem ook altijd aan op de autoradio. Maar inderdaad, de aanschaf en het volgooien….
en het weten of je een auto hebt met radio waar je hem ook inderdaad op aan kan sluiten.
No option dus 😉
Goed van je!
Dappere Zjienie!