De spiegel van de kapper

De kapper is nooit mijn beste vriend(in) geweest.
Als klein meisje had ik een bloempotkoppie. Als tiener liet ik me knippen bij de Kappersschool.
Daarna bij de willekeurige dichtstbij werkende kapper.
Niet om er iets moois van te maken maar omdat er altijd een moment komt dat mijn haar gaat ‘slierten’ zodat er een stukje vanaf moet.
Niks vlot permanentje of gewaagde kleuren.

Zo lang ik hier woon (20+ jaar) kom ik bij dezelfde kapsalon met dezelfde kapster.
Die weet wat ik wil.
Knip-knip, 15, hooguit 20 minuten later sta ik weer buiten “tot de volgende keer” (= over een half jaar).

Afspraken kun je maken via de site.
Je kiest dan een tijdvak van een half uur waarin ev ook kan worden gewassen (wat ik altijd thuis al doe).
Vorige week was het zover.
Kapster dook op, vroeg “bijpunten?” en ik dacht: wel wat meer maar dat leg ik wel uit wanneer we verder zijn. Ze begon nl op mijn rug zodat ik niet kon zien wat er gebeurde.

Toen verdween ze weer. Want de klant vóór mij, daaraan moest nog een hoop gebeuren!
Mooi kapsel dat die kreeg!
Intussen zat ik te zitten. Wierp af en toe een blik op nóg een andere klant.
Maar werd vooral in de spiegel geconfronteerd met die nare oude kop waarnaar ik liever *niet* kijk.
Na een half uur (vooruit, zal 10 minuten zijn geweest), daar was de kapster weer! snelle knip-knip van mijn pony en dat was het.

Poging tot assertief
’s Avonds een automatische mail of ik op een website een reactie wou achterlaten.
Niet gedaan maar wél de kapster een mail gestuurd.
Waarin ik me beklaagde over ’te weinig aandacht’ en dat er amper iets van mijn haar af was én dat mijn pony nog steeds in mijn ogen hing.
Eerste reactie: “jammer dat je dat zo hebt ervaren.”
Wat een misselijke reactie!
Ok, ok. Dan mocht ik terugkomen en zou ze het over doen.

Ik maakte een nieuwe afspraak.
En zegde die ook weer af.
Omdat ik er niet aan moest dénken weer in die spiegel te moeten kijken.
Dat verteld.
Ooooh – dan kon de spiegel worden bedekt.
Maar ik moest wél terugkomen.
“Dan voelen we ons allebei beter.”

Dat laatste geldt alleen voor haar.
Het irritante is ook: de kapper vind ik altijd al vervelend maar bij een normale knipbeurt babbelen kapster en ik tijdens de sessie van een kwartiertje en zie ik mezelf vrijwel niet.
Maar door de laatste keer is dat ‘het moet dan maar’-gevoel verdwenen.

O ja, ik heb ook nog een periode gehad dat ik idd zélf de schaar erin zette.
Resultaat was niet rampzalig.
Toch zou ik dát nu niet snel meer doen.