De reis viel me zwaar.
Ik vloog met een City Hopper.
Dat is een mini-vliegtuig waarheen je niet kunt lopen via een slurf maar waarheen je wordt vervoerd met een bus.
In Frankfurt was het Fernbahnhof niet in het terminal waar ik aankwam maar in een ánder terminal waar je met een bus heen moest.
Na een stevige wandeling door aankomst-Terminal en toen nog een stevige wandeling door het volgende terminal naar de trein.
Toen die trein en daarna nog een trein en toen een taxi bestuurd door een middelbare bruinverbrande god die ik matig fooi gaf omdat dat (ik had me laten voorlichten) hier gebruikelijk was.
Prettig hotel waar alleen internet het niet deed en ik ben intussen gehandicapt zonder internet dus dat was lastig.
Festspielhaus op 3 minuten afstand, leuk theater, matige plaatsen, na de pauze opgeschoven naar waar we lege plaatsen hadden gezien.
Volgende ochtend hotel taxi laten bellen, te vroeg op station, daar koffie gedronken en ohmygot internet!
R. gemaild en mijn stoel voor de terugreis vastgelegd.
De sufkopjes van KLM hadden me in een rij van 3 in het midden gezet.
Ik zette me in een rij van 2 direct aan het raampje (en zou -bleek later- niemand naast me krijgen).
Trein naar Mannheim, overstappen, naar Frankfurt Airport.
Blij dat ik terugreis, foto’s gemaakt uit de trein, zie opeens schoonheid in de combi van traditionele gebouwen en moderne techniek.
In Frankfurt snel in de volgende KLM City Hopper geladen en dan horen dat we pas over drie kwartier vertrekken want er is storm in Amsterdam en er is maar 1 landingsbaan open.
Ik vraag een stewardess wélke. Lijkt me nl wel leuk als het de polderbaan is en ik mijn huis kan zien.
Maar ze knielt neer en vraagt invoelend “ben je bang” wat ik raar vind, dat meisje van amper 25 dat ‘je’ tegen me zegt.
Maar tuurlijk ben ik bang (hoewel ik het ontken).
De vlucht valt mee tot de laatste tien minuten.
Dan worden we geschud, opgetild, naar links bewogen en dan naar rechts en dan omhoog en weer naar beneden en ik denk: dadelijk vliegen we tegen iets aan en waar is nou Schiphol.
Ik denk ook: als dat irritante kind dat achter me steeds tegen mijn stoel zit te schoppen gaat janken van angst, jank ik ook.
Maar we landen en het kind kraait: “We made it!”
Verderop in de rij zie ik een vrouw met net als ik tranen in de ogen.
Wat een reis, maar gelukkig eind goed al goed. You did it!
spannend beschreven.
Ik reis heel wat af, ben behoorlijk avontuurlijk ingesteld –
maar nog nooit vrij van angst geweest met vliegen- (kijk naar iedere aflevering van airplain crashes)
ben altijd ziek op een boot (kotsen) als die maar een beetje schommelt-
ben snel wagenziek als ik zelf niet rijd-
sta doodsangsten uit in een bus, bv. in de bergen,
word ziek op hoogtes (bergen)-
raak altijd direct aan de race van ‘vreemd ‘voedsel-
etc etc
maar niets hiervan heeft me ooit ervan weerhouden toch te gaan. Dat zo van die dingen..
@Janna ik had er nog aan toe kunnen voegen dat ik in de 1e trein (onervaren als treinreiziger!) met de rug naar de locomotief ging zitten.
En kotsmisselijk werd bij het naar buiten kijken – wat ik dus maar niet deed.