Vanuit het slaapkamerraam, een deel van de ren (en Ignaz).
Het nieuwe hok willen ze nog steeds niet in.
Het kleine punthuisje heeft geen achterkant en daar rennen ze vrolijk doorheen.
Ik heb het een klein stukje van het gaas gezet zodat daar nóg een route is.
Het andere huis, daarvan ligt de bodem los.
Maar het is leuk om even in te hopsen en dan weer uit en het met de wangetjes te markeren.
Het ruikt immers naar konijn.
Mij vinden ze interessant.
Ik ben hun nieuwe Mens.
Ignaz ruikt aan me en wil wel wortel aannemen en bruin brood.
(wegens plakpoep mag hij geen groente maar leg dat maar eens uit als je op je achterpoten staand hier en daar nog een blaadje kunt happen)
Ginny duwt haar kopje onder mijn handen.
Voorzichtig aai ik. Wil ze dat echt?
Zo ken ik mijn konijnen niet.
Volgens mij zijn ze gelukkig.
Vooral Ignaz die de bekende konijnenvreugdesprongetjes maakt.
Wat fijn dat ze het zo naar hun zin hebben. Het lijkt me heerlijk om daar héél lang héél stilletjes naar te zitten kijken!
@hansje: in deze kou? 😉
al is het inderdaad fijn dat ze zo het naar hun zin lijken te hebben.
die zijn vast heel gelukkig!
Kopjes geven is óók des konijns!