Crush

Laat ik het maar toegeven voordat een scherp lezertje door mijn schijn van koelheid heen prikt: ik heb inderdaad een crush.
Nee, niet op Jeroen Tjepkema en ook niet op Jeroen Overbeek en ook al niet op Rob Trip.
Ik heb een crush op Tashi.

Ik vind haar zó lief. Zó mooi. Zó schattig.
Alleen al de manier waarop ze poept: hoog op de achterpootjes, kopje als ware zij een stokstaartje alle kanten op. Want kijk eens dáár: spannend. En ruik eens de andere kant op: te gek!
Ik hád het willen fotograferen maar vond het ietsje te intiem hoewel ik denk dat het Tashi niet echt had uitgemaakt.

De wandeling die we vandaag met haar maakten, maakten L. en ik jarenlang met andere honden. Nog niet met Tashi, want die was, dachten we nog te klein.
Om het rondje Middenweg aan te kunnen.
Niets was minder waar.
Tashi liep het moeiteloos en ook nog als een echte Friese stabij: bijna 2x de lengte wegens even vooruit en toen weer terug en nog iets snuffen en toen nóg een keer vooruit.
Haar Friese stabij voorgangster Tara deed meestal 3x de lengte maar die ging ook erven op en sloten in en dat heeft L. liever niet.

L. had een speeltje bij zich dat Tashi zou kunnen apporteren. Waarna ze snoepjes kreeg (we gingen om half acht op pad, Tashi had nog niet ontbeten). Maar Tashi hoefde geen speeltje en ze hoefde ook geen snoepjes.
Tashi ontdekte rondje Middenweg.
Vrolijk, blij hondje en de Nieuwe Wereld.
Daar word ik zélf dus erg vrolijk en blij van.