Vanochtend, toen & Co nog leefde, dacht ik: misschien redt ze het toch.
Een half uur geleden. Ik ga naar haar toe met haar favoriete maaltje (rivierkreeftjes in olijfolie, ietsje knoflook en parmezaanse kaas) en zet dat binnen snavelbereik – voor het geval dát.
Ze kijkt even op.
Ik blijf bij haar en we praten.
Over hoe leuk het hier is. En dat als het even kan ze écht moet proberen te blijven leven.
Omdat ik haar anders zo zal missen.
Maar wanneer ik even zwijg begint & Co woest te schudden en te schokken (stuiptrekken) en dan is ze dood.
En ik jank en jank en probeer me *niet* schuldig te voelen maar doe dat toch dankzij de goed bedoelde adviezen van mensen die dankzij google bedachten dat ik twee dagen geleden iets van Bogena of anders vanmiddag nog Roosvicee in het arme beest had moeten duwen want dan was ze vast niet dood gegaan.
veel sterkte!
ach wel nee, laat toch lullen joh 🙁 wat naar dat beessie toch dood is. aan de andere kant misschien een klein beetje rust, want dat krijg je natuurlijk totaal niet als er een dier ziek ligt te zijn. balen jeanne 🙁 maar je hebt gedaan wat goed was.
Nee, geen schuldgevoel, Jeanne! Je hebt ’t helemaal goed gedaan, je kon gewoon niks anders doen dan wachten. En hartstikke ellendig dat &Co er niet meer is, maar het kon niet anders aflopen dan zó en dan is ’t alleen maar rustiger als het gebeurd is.
Sterkte!
(((Jeanne)))
(((&Co)))
(en inderdaad, laat maar praten)
Sterkte,het lijkt me heel naar als je een dier letterlijk dood ziet gaan.
&Co heeft nu haar rust en jij ook!
Nu vooral sterkte voor jou…
Bij mij (stervensproces van Bea) komt het weer terug: de hoop dat het weer goed zou komen, de hoop dat het snel voorbij zou zijn, en uiteindelijk, na die lange, lange week vol onzekerheid en medeleven, de lekkere hapjes uit m’n hand terwijl ik haar onder m’n arm had, en zij de beleefdheid had om een enkel pikje te doen (ik: ” yes!!!”) de ogen uit m’n kop gejankt toen ik haar uiteindelijk in haar eigen ren begroef. Verdriet en opluchting inéén.
Ook jij gedaan wat je kon, uit zorg en liefde. Dat zal ze gevoeld hebben….
ach, voor goedbedoelde adviezen koop je niks.
sterkte
Heel veel sterkte! Naast verdriet (missen), opluchting (natuurlijke dood, zonder veel pijn) is er ALTIJD een of andere vorm van schuldgevoel bij het sterven van een huisdier. Bij m’n een na laatste hondje (17 geworden) werd ik nog maanden gekweld door de gedachte dat ik hem de nacht voor hij stierf nogal driftig uit ons bed heb geduwd omdat hij begon te kotsen. Als ik geweten had dat hij een paar uur later dood zou gaan etc etc…
ach , jeanne , wat rot !
Het zal kalig zijn zonder de &Co.
Sterkte met het missen .
oh wat een ellende…..sterkte….en je moet jezelf geen schuld gevoel aan praten je hebt gedaan wat je kon en zelfs meer dan dat…..