Soms komt een pakje niet aan.
In mijn leveringsvoorwaarden staat dat de klant dan vette pech heeft.
Maar zo werkt het natuurlijk niet.
Als het enigszins mogelijk is probeer ik de klant tevreden te stellen.
Door het artikel (als ik meer exemplaren heb) nóg een keer op te sturen of anders het geld terug te storten.

Deze week een mail van een klant: ben je me vergeten?!!!!!!
Want: ze had tien dagen geleden besteld en de magneet was er nóg niet!!
Natuurlijk was ik niet vergeten. Sterker: ik zág me de magneet nog inpakken, het adres op de envelop schrijven én die envelop in de brievenbus duwen.
Klant: “Dit is me nl nog nóóit overkomen.”
Dat iets niet aankwam dus.

Dat vond ik raar want mij overkomt vaker dat TNT post verkeerd bezorgt. Elke week krijg ik zelf al een aantal poststukken in de bus voor mensen verderop in het dorp.

Maar ik stuur de magneet nóg een keer en ja: nu komt hij aan.
Dankjewel mailt ze.
Fijn dat hij er nu wel is.

Zou zo’n klant nou beseffen dat ik 2x heb gestuurd en er dus financieel lelijk mee het schip ben ingegaan denk ik dan.
Niet, vermoed ik.
Net zo min als de klant die wanneer hij niets heeft ontvangen het geld terug krijgt terwijl ik wel degelijk heb verzonden: artikel weg en postzegels ook.

Wat zou meneer bol.com doen?
Hetzelfde, vermoed ik.
Maar die heeft een grotere omzet en winstmarge en bij hem kan het beter lijden.

Twitter introduceerde een tijdje terug #weggeefwoensdag.
Wat sympathiek begon met mensen die net aan het opruimen waren dus: wie wou dat nog best aardige bankstel, die koelkast, de box etc.

Al snel stortten de ‘koop bij mij’-types zich erop met: als je mij RT-et krijg je….
Of: download gratis … van mijn te gekke site waarvoor je verder duur moet betalen.
Dat maakte #weggeefwoensdag een stuk minder leuk.

Ik deed een aantal keren mee.
Ja, ook als investering (hallo! ik heb een Winkel waaraan ik ooit hoop te verdienen!).
Dan stuurde ik iemand geheel gratis en voor niks iets toe en deed er m’n winkelvisitekaartje bij met “veel plezier ermee” hopend dat zo iemand dan op z’n minst eens in die Winkel zou kijken of nog beter uit een soort gevoel van verplichting er iets zou kopen.
Zo, lieve loglezers, werkt het dus NIET.

Het mooiste dat ik ooit bereikte was dat iemand na 3x (!) #weggeefwoensdag te hebben weggekaapt me mailde: “ik moet toch eens gaan kijken bij die winkel van je, erg, hè, dat ik dat nog nooit heb gedaan!” JA! Erg!

Vandaag bied ik op twitter aan als *bijna* ‘weggeef’ een hartstikke leuke grote magneet die 2 Euro kost (ook al hartstikke weinig) en vandaag dus ook nog eens zónder verzendkosten.

Aangezien het – o, wonder! – ook vandaag niet storm loopt na dit geweldig leuke aanbod, gooi ik ‘m ook hier in de Aanbieding.
Uiteraard is het Op=Op (wat snel het geval is).
Maar ik zou zeggen… go for it.
Moet je wel #tw6 op het Bestelformulier zetten.
Dat moet toch te doen zijn.

Opeens denk ik: bestaat mijn Winkel 1 dezer dagen niet tien jaar?
Een datum schiet me te binnen uit het niets. Die datum is 3 juli.

Toch even graven in de achterchieven of mijn geheugen wel deugt.
Het deugt niet.

De Winkel van Jeanne opende de deuren op 16 juni 2001 om middernacht.
Met pakweg 100 artikelen.

Nu staan er tegen de 10.000 artikelen in.
De Winkel ziet er goed uit, is makkelijk doorzoekbaar, het aanbod -kan ik zonder overdrijving zeggen- is uniek.

Wat zal ik doen.
Alsnog een feestje vieren en iedereen tracteren en korting bieden en kadootjes?
Of zak ik comfortabel onderuit en wacht op de kadootjes die *ik* krijg.

Leuke bestellingen bijvoorbeeld.
Waar ik dan mogelijk weer iets leuks bij doe.
Gebakje. Toastje. Slokje.
Bij wijze van spreken.

Ik zette hartstikke mooie magneten in de Winkel.
Eerst gebeurde er uren niets behalve wat bounces wegens verdwenen adressen.
Toen: bestellingen.
Niet per se (allemaal) van die magneten.
Ook boeken en Betty Boop.

Ik laat dus mijn aanvankelijk plan om hier een magneet met korting aan te bieden weer schieten.
Waarom me in het stof werpen als de rest van het terrein comfortabel is geplaveid?

Wat ik nog steeds niet kan, en keer op keer op twitter zie:
“klant blij gemaakt met een geweldig leuke bestelling”
“enthousiaste reactie van klant na…”
“nog nooit zoveel bestellingen gehad als nu…”
“snel bijbestellen, om klanten niet teleur te stellen…”

Die moet je er dus maar bij denken.
Of misschien ook juist liever niet.

Klant bestelt een pin van € 3,25.
Hij kiest voor aanspreekvorm ‘meneer’. De alternatieven zijn ‘meneer’, ‘mevrouw’ of niets.
De naam is: Voornaam ‘Het’ en achternaam ‘R….’ (die vul ik niet helemaal in voor de privacy).
Ik aarzel: zou klant een bedrijf of instelling zijn met ‘Het’ in de naam. Of is ‘Het’ een mannennaam?
Maar ach, wat doet het er ook toe. Het gaat hier om de bevestiging van een bestelling van een pin van € 3,25 – niet om een sollicitatiebrief aan een multinational.

Bij Opmerkingen op het Bestelformulier schrijft klant: “De bestelprocedure is niet logisch: er kan niet aangegeen worden hoeveel stuks gevraagd worden, wat goed zou kunnen op de plaats van het rode kruis. Bij de volgende stappen kom je gelijk in de administratieve afhandeling.”

Ik bevestig de bestelling aan “Beste Het R…” en leg uit: “Mbt je opmerking: van de meeste artikelen heb ik slechts 1 of enkele exemplaren. Daarom is er niet voor gekozen de klant naar wens aan het winkelmandje te laten toevoegen. Wensen mbt aantallen kun je op het Bestelformulier kwijt.
Dit staat ook in de Voorwaarden. Die zag je mogelijk over het hoofd.”

Mail van klant.
“Het geld is nu overgemaakt, dezelfde bank, dus zal het binnen een uur bij U binnen zijn.
(ik houd er niet van vreemden te tutoieren).”

Ik ben 1 stap verwijderd van: en ik lever niet aan hufters.

Alleen vandaag, 8 juni, géén verzendkosten voor de 1e besteller van de wonderschone magneet met de poster van ‘Gone with the Wind’.
Zie de kolom hiernaast.

Zet op het Bestelformulier bij Opmerkingen de code #tw8.

Wanneer het goed gaat met de handel kun je je (vermoed ik) veroorloven bij klanten die niet betalen te denken: nou, dan niet.
Wanneer het ietsje minder gaat neig ik ertoe die klanten vriendelijk te herinneren dat hun betalingstermijn afloopt en ze achterna te sjouwen met service.
Elke niet-verdiende Euro is er namelijk weer één (of vier of twaalf).

Dat gaat zo:
* Twee dagen geleden mail ik een (nieuwe) klant die mooie boekenleggers bestelde of “er misschien iets is misgegaan met de betaling”.
Klant reageert: o ja – vergeten. Maar eigenlijk heb ik ook geen geld dus laat maar zitten.

* Vrijdagmiddag zoekt een (nieuwe) klant 4 armbandjes voor samen 4 Euro uit en zegt dat hij die dinsdag moet hebben – lukt dat.
Hij kan direct via internet betalen.
Ik mail terug dat ik dit weekend kan posten maar dat ik nog steeds niet kan garanderen dat TNT dan op maandag bezorgt.

Nu kijk ik steeds op mijn rekening of die armbandjes zijn betaald.
Omdat ik dan immers naar de brievenbus moet.

Ook stuur ik hem gisteren eind van de middag nog een mail.
Dat ik het geld nog niet heb. Dat ik nu niet weet of hij een trage bank heeft of dat hij intussen heeft bedacht: als ik geen garantie heb, zie ik van de aanschaf af. Dus: of hij iets wil laten weten. Want zeg ik (wat niet helemaal waar is maar dat kan hij niet weten tenzij hij nu toevallig dit log leest): ik ga zondag vroeg op pad.

Geen reactie.

Ter gelegenheid van de (her)opening van mijn Winkel kreeg ik een plateau vol viooltjes.

Ze in de tuin planten was geen optie omdat mijn leuke kipjes vers uitgespit en aangedrukt zand zien als een uitnodiging er kranig met de pootjes doorheen te woelen.
Vorige week zette ik zelf een aantal plantjes in een bakje naast de schuurdeur (ooit daar gehangen voor het zelf zaaien van keukenkruiden).
Gisteren plantte mijn werkster de andere plantjes.
Deels in het ándere bakje aan de schuur.

In mijn tuin staan nog wat lege potten uit de tijd dat ik er lol in had daarin te planten en die dan leuk gegroepeerd vlakbij het huis te zetten.
Mijn werkster had een ander ontwerp in haar hoofd waaraan ik eerst moest wennen maar waarvan ik nu zeg: het heeft ook wel wat.

Twee in het perkje achter het terras waar over een paar maanden de munt moet opkomen.

En de laatste bij de ren in de achtertuin.

Van de week heb ik het bedeltje hiernaast gefotografeerd.

Zo goed en zo kwaad als het ging. Vooral ‘kwaad’. Want ik kán het niet, dit soort kleine, fijne dingen.
Niet met auto, niet met micro (ik zie niet eens verschil).
Niet dichtbij, niet veraf, niet met gewoon licht en niet met flitslicht.
Schrale troost is dat ik bij concurrenten ook meestal gebroddel zie als het op het presenteren van dit soort artikeltjes aankomt.

Neveneffect is dat als een klant het koopt, die alleen maar zéér aangenaam verrast kan zijn.
Direct effect is dat er erg weinig klanten zijn die het kopen.

Het kost € 3.95 + € 1.75 verzendkosten = € 5.70

Sociale media – ik ben er dol op.
Maar dan wel op mijn manier.

Zodat ik *niet* 25 mensen ga smeken om op Facebook een “vind ik leuk” voor m’n Winkel te doen zodat ik daarna daar een mooie promo-pagina kan opbouwen.
Wel laat ik me overhalen een twitteraccount aan die Winkel te hangen.
Even klikken als je wil zien hoe die eruit ziet.

Vijftien volgers heb ik nu (incl. mezelf en m’n webmistress en de ontwerpster van m’n Winkel dus eigenlijk maar 12 en enkele ervan zijn collega-winkeliers zodat die ook maar een ietsje meetellen).
Wat kan verklaren waarom alles dat ik toewerp als lokkertjes (korting, geen verzendkosten, halve prijs) niks oplevert.

Heb je net geklikt?
Zo ja, dan heb je gezien dat ik vandaag iets helemaal gratis en voor niets aanbied aan ‘een volger’.
Dat zagen die 14 volgers en ze dachten ‘neu’.

Waarna ik het ook nog eens herhaalde voor mijn eigen bijna 1700 volgers.
Die óók dachten ‘neu’. Terwijl ze alleen maar even mijn Winkel hadden hoeven volgen, ‘hebbes’ replyen, afwachten tot het pakje binnen was en dan ha-ha-said-the-clown mijn Winkel subiet ontvolgen.

Nu weer enthousiast iets bedenken voor morgen om dat enthousiast voor de wolven te gooien.

Ik experimenteer nog even met die aanbiedingen.
Ze hier synchroon laten lopen met twitter is ‘gedoe’ waarvan ik het voordeel nog niet zie.

Daarom voor hier even een leuke magneet gekozen die toch al erg goedkoop is maar speciaal voor loglezers nu nóg goedkoper.

Je merkt wel wanneer ik ‘m weer weghaal.
(al ekspierementerend)

Mijn geheel vernieuwde leuk gepimpte makkelijk te doorzoeken Winkel is nu ruim twee dagen online.
Het liep direct storm! waarbij dat ‘direct’ letterlijk moet genomen want ik kreeg inderdaad binnen acht uur zes bestellingen.
Waarvan drie meteen werden betaald.
Joehoe! Joechei! Mijn schip vaart binnen!

Toen werd het zaterdag en bestelde niemand.
En nu is het zondag en bestelde ook niemand. Tot nu toe.
De dag is misschien niet jong maar ook nog niet voorbij dus wie weet.

Mijn Winkel heeft op twitter nu elf volgers (1 ervan ben ik).
Gisteren bood ik ze een mooie magneet met 20% korting aan. Vandaag een bidprentje zonder (€ 1.75) verzendkosten. Wat toch een mooie deal is aangezien zo’n beeldschoon geplastificeerd kaartje van de Heilige Agnes (die van de ‘zuiverheid’) slechts 3 Euro kost.
Vele uren investeerde ik in Tweetdeck zodat de aanbieding voor morgen al klaar staat as we speak.

Ik spreek mezelf toe.
Dat dit een investering is.
Dat ik niet moet denken dat wie nu (NU) de Winkelsite bezoekt direct wordt bevangen door een onbedwingbare neiging alles in het Mandje te gooien en dan ook nog snel betalen.
Kwestie van tijd. Komt goed.

En dan blijkt de nieuwe site er ook nog niet uit te zien in een nieuwe versie van Firefox wat een lezer van dit log me gelukkig mailde.
In dat verband: zie jij een fout of iets raars bv een verkeerd plaatje bij een artikel of iets anders waarbij je ‘huh?!’ denkt – laat het me alsjeblieft weten.

De Winkel staat, veel mooier kan ik ‘m niet maken.
Wat ik wel kan doen is ‘m promoten.
Waar ik echt een supersukkel in ben.

Hier heb ik het erover.
Op twitter heb ik het erover. Daar open ik zelfs een aparte Winkel-account (niet een idee van mij, ik kom niet spontaan op die dingen).
Pas net schiet me te binnen dat ik ook op Facebook zit waar ik voor mezelf reclame kan maken.
En dan duurt het nog anderhalf uur voor ik bedenk: en LinkedIn! Daar zit ik óók.

Die twitter-account is bedoeld om tweeps die me als Winkel (niet privé) volgen extraatjes te bieden.
Elke dag iets leuks.
Dan mogen ze bij hun bestelling een code vermelden (vandaag is dat TW26) en dan vallen ze in de prijzen.

Vandaag kunnen ze deze leuke magneet krijgen voor vier ipv vijf Euro.
En pas nú denk ik: mijn trouwe loglezers zitten niet allemaal op twitter.
Die moeten toch ook kunnen meedelen in de winst!

Zie hiernaast de aanbieding.
Die ik probeer parallel te laten lopen met die op twitter.
Elke dag iets anders.

Hoe het uitpakt? Geen idee.

Maanden waren we bezig met de Nieuwe Winkel.
Vandaag: daar is-ie.

Aardige reacties op twitter.
Bestellingen!
Mailtjes.
Een hartstikke leuk onverwacht kado (“je weet wat ik zeggen wil!”).

En dan houdt het op en voelt het als in een leuk jurkje met de hoge hakken in de hand het huis binnen sluipen.
Een leeg huis.

Aangezien de party over is.

Nu snel het cellofaan eraf zodat ze ook kunnen ademen.

De eerste 15 klanten krijgen een leuk kadootje!

Alle klanten krijgen de bekende, geweldige, persoonlijke service van de ontzettend sympathieke eigenares van De Winkel van Jeanne

en dan…. de nieuwe Winkel!!

Net een fles Pinot Grigio van wel 10 Euro koud gezet om het straks mee te vieren.

Spanning stijgt.

Nog acht uurtjes iets anders doen (ev ook slapen) en dan staat de Geheel Vernieuwde Winkel echt online.
Misschien zelfs al wat eerder.

Dan stromen de bestellingen binnen en dat zijn allemaal hartstikke leuke klanten en het hele weekend pak ik pakjes.
Met moeite maak ik tijd vrij voor een wandeling met Tashi (ja! ik mag weer een keer mee).
Maar langer dan een uur kan ik niet weg bij de PC vanwege al die bestellingen en die leuke klanten.

Als ik nog wil buitenspelen moet dat dus vanochtend gebeuren.
Dan vervroegde siësta en dan is het zover.