Vier klanten die een kalender of een kalendertje hebben besteld en 1 zomaar iemand out of the blue die Betty Boop-sieraden bestelde.

Andere klant betaalde een boek (5 Euro!).
En de klant die eerst de oude kalender niet betaalde en toen opnieuw bestelde betaalde vandaag toch óók.

Zelf bestelde ik vandaag bij bon.prix twee pyjama’s (voor 28 Euro incl verzendkosten) en bij Amazon.com 2 cd’s voor 5 Euro minder.
Waarmee ik niet helemaal kiet draai.
Maar wat niet is kan vandaag nog best wel komen.
En anders: oh well.

Drie uur geleden zijn de kalenders 2010 in de Winkel gezet en is de nieuwsbrief verstuurd.
In die nieuwsbrief benadruk ik dat de kalenders zeer zeldzaam en waanzinnig exclusief zijn.

De klanten nemen dit letterlijk.
Tot nu toe is er slechts 1 besteld.

Mijn ‘verder heb ik ook hartstikke leuke magneetjes, boekenleggers etc’ word ook niet erg opgepikt.
(lees: niet)

Wat als voordeel heeft dat ik me niet hoef te haasten mbt de vólgende Kadotips (dank u, heer Cruijff).

Vrouwen blijken vooral (50%) een miskoop te doen op dagen dat ze ongesteld zijn. Ook voelen we ons erg schuldig (62%) na een aankoop waar we achteraf niet blij mee waren. En voor manlief verzwijgt 60% haar miskoop.

Daarnaast blijkt dat:
Het grootste deel (75%) hun miskopen ouderwets in de winkel doet en niet op internet.

Vooral dat laatste is jammer.

Klant bestelde toen R. op de Winkel paste een kalender.
Klant betaalde niet.
Ik stuurde klant een week geleden een vriendelijke herinnering: is er misschien iets mis gegaan met de betaling.
Geen sjoege.

Vandaag zet ik de kalender terug in de Winkel en haal drie Euro van de prijs af (nb: ik heb álle kalenders van 2009 de afgelopen dagen fors in prijs verlaagd).
Binnen twee uur heeft dezelfde klant die kalender opnieuw besteld.
Bij de Opmerkingen zet ze: “hoe betaal ik”.

Ik bevestig de bestelling door haar de standaardmail met betalingsinformatie te sturen.
Ik mail dus *niet*: Je betaalt door in te loggen bij je bank, je maakt daar een overschrijving aan, je drukt op Zend.
Of een variatie daarop.
Knappe, brave ik.

R. zette het al in een commentje: wie zaken doet *niet* via iDeal maar via mailtjes en op de bankrekening laten storten kan zich niet alleen ergeren maar ook grappige dingen beleven.

Voorbeeld.
Klant bestelt een bidprentje en een munt van de Aartsengel Michael.
Bij ‘hoe van de Winkel gehoord’ zet ze: “Via je blog over die lastige klant met haar gemekker over de bezorgkosten.” Daar wil klant niet over zeuren, verzekert ze me. Ze vraagt zich alleen af of de artikelen samen kunnen worden verzonden en “als het niet kan hoor ik het graag van je!”
Dat kan, mailt R. haar. En hij bevestigt de bestelling.

Vijf dagen later een mail:
“Jeanne,
Ik vond dit mailtje in mijn mailbox.
En ik vind het super leuk hoor deze bestelling.
Maar ik heb hem niet gedaan.
Ik hoop dat dit geen probleem is.”

Waarop R.: “Wel oppassen, M. (naam), want er maakt kennelijk iemand anders van je email-adres gebruik.”
Einde correspondentie.
En ook hier moest ik erg om lachen.

Vandaag pak ik twee pakjes in.
Een engel-speldje en zes magneetjes – de laatste voor een Belgische klant.
Een returning customer.

Die ik erop had gewezen dat als ze voor 3 Euro méér bestelde ik gratis zou verzenden (kwam neer op een winst van € 6.50 – voor háár).
Ze reageerde niet en maakte het bedrag over (met die € 6.50 verzendkosten).
Misschien legde ik het niet goed uit. Misschien vermoedde ze een hinderlaag. Misschien wou ze gewoon precies *die* zes magneetjes en kon ze werkelijk niet bedenken wat ze uit het totaalaanbod van ongeveer tienduizend artikelen nog méér zou willen hebben.

De laatste anderhalve maand heb ik weer veel artikelen aan die 9-10-duizend toegevoegd.
Woensdagochtend komen de Kadotips en verschijnt de Nieuwsbrief.
Wie nu al reuze benieuwd is: opgetild tipje van de sluier.

In het kader van de tijd die vliegt: over zes weken ben ik al in Yuma (geef of neem een aantal uren, ik ben nooit erg goed in het uit mijn hoofd omrekenen van tijdverschillen en dag en nacht).
Onderweg ben ik een aantal keren gestopt o.a. bij de WalMart op de uitrijroute nog net aan de rand van Phoenix.
Daar zie ik de eerste kalenders. Die ik wel of niet ga kopen.

Kalenders zijn een leuk artikel om te verhandelen.
Vind ik. Op voornamelijk emotionele gronden. Nou ‘emotioneel’ – beter is ‘niet-rationeel’.
Ik vind ze ‘leuk’. Ik denk dat ik er klanten een plezier mee doe.
En (praktisch): na mijn vakantie heb ik dan makkelijk en snel mijn nieuwe Kadotips gereed.

Er zijn jaren dat de kalenders zeer behoorlijk lopen.
Het afgelopen jaar was dat niet het geval. Ik verkocht er wel. Maar ik hield meer dan de helft over.
(je hoeft geen bedrijfseconoom te zijn om te concluderen dat ik er niet alleen niet op heb verdiend: ik heb er op toegelegd – en niet zo’n beetje)

Zodat ik denk dat ik verstandig moet zijn en dit keer geen kalenders moet kopen.
Intussen staat tegen mijn boekenkast links nog een stapel grote kalenders. Stuk of 10-15 zo op het oog.
Ook nog een stapeltje kleine kalenders. Stuk of acht.
En twee dure kleine Peanuts-scheurkalendertjes. En een Garfield-scheurkalender.

Iemand zette hier eens in een commentje: prijs ze aan als materiaal voor scrapbookers.
Bij deze. Kijk eens in de Winkel.
En doe me een aanbod dat ik niet kan weigeren.
(tip: dat is nu het al bijna augustus is al snel het geval)

Ik kocht in Amerika niet alleen gewone kinderboeken.
Ik kocht ook boeken over dieren die voor kinderen zijn geschreven.
Dus simpele taal, grote letters, mooie plaatjes (getekend of gefotografeerd).
Ook leuk voor volwassenen trouwens, uitgaande van mezelf als graadmeter voor die volwassenen.

Maar.
Omdat ik inkoop in de woestijn in het zuidwesten van Amerika (de Sonoran Desert om precies te zijn) gaan veel van die boeken over dieren die je daar tegenkomt.
En ook als ze niet per se -uitsluitend- daar leven: de meeste zijn niet heel erg aaibaar.
To say the least.

Ik heb daarom véél boeken over slangen. En hagedissen. En padden en kikkers. En vleermuizen.
Vinden kinderen dat wel leuk? Vinden ze dat niet eng. Of vies.
Zit ik me nu dus af te vragen.

De verkoop loopt opeens als een trein.
Wat niet wegneemt dat onzekere ik wanneer er anderhalf uur *niets* is besteld denkt: toevalstreffer, nu stort alles weer in. Maar tot nu toe loopt het door.

Alleen maakte aardige, enthousiaste, oerdomme ik er meteen een rommeltje van door zodra bekenden bestelden meteen te roepen: ik verzend morgen! En intussen is me te binnen geschoten dat in elk geval twee van die bekenden bij vorige bestellingen niet per se wanbetalers waren maar wel ‘aan te manen klanten’.
Die toen ze de spullen al weken in huis hadden nóg niet het geld hadden overgemaakt.
(na die aanmaning overigens wél)

Acht pakjes liggen nu al klaar – waarvan twee van die dubieuze klanten.
Ik kan ze moeilijk mailen dat ik in een soort High van alles heb beloofd waar ik nu spijt van heb.
Dus zal ik versturen.
Maar ik wou dat ik er niet altijd een rommeltje van maakte.
In dit geval in de euforie van ‘éindelijk klanten’.
En in het algemeen uit die rare behoefte om aardig te worden gevonden.
(waartoe dit niet eens bijdraagt)

Daniel woont op een boerderij in Amerika.
Wanneer het boek begint is zijn hond, Captain, net gestorven. Hij wil geen andere hond, zegt Daniel. Want zo’n hond als Captain vindt hij toch nooit meer.

Een paar weken later stuit hij op een verwaarloosde hond, een English setter.
De dierenarts denkt dat ze niet te redden is, maar Daniel probeert het toch en weet haar (Lady) op te kweken tot een gezonde hond.

Alleen: vriendjes worden wil ze niet. Ze blijft afstandelijk en angstig. Wat Daniel niet begrijpt en wat hem razend maakt.

Dan, op een dag, loopt Lady weg. En hoe alles uiteindelijk toch nog goed afloopt mag je zelf lezen.

Een erg mooi boekje, ook voor een sentimentele dierenliefhebbende volwassene.

Houghton Mifflin (1981), 64 blz.
Gebonden (gekartonneerd).
In zeer goede+ staat.

Te koop in De Winkel van Jeanne.

Een klein, wat beduimeld boekje is dit.
Ik aarzel of ik het wel in de Winkel zal zetten, kijk bij bol.com en bij amazon.
Bol.com kent het niet, amazon heeft geen recensies.
Zelf lezen dus maar.

Een meisje staat op de stoep bij de dierenarts en zegt tegen Bradley (die ze in haar jas warm houdt): “You’ll be better soon.”
We zijn in de wachtkamer en we zien een man met een grote hond, een vrouw met een poedeltje, een man met een “fluffy black cat with long white whiskers and round green eyes”. En ook nog een schildpadje, een aap en een hamster.
Een voor een gaan de dieren bij de dokter naar binnen. Wanneer ze weer naar buiten komen horen we wat ze mankeerden en wat er is verholpen of nu zal gebeuren (poedeltje niet zo vol snoep stoppen bv).
Ook gaat de kat een keer op de aap jagen. Dit is de volgende scène.

Wanneer het schildpadje is behandeld denkt de dierenarts dat het spreekuur voorbij is.
(beetje raar dat ze Jenny niet had zien zitten)
“I thought I had seen all the animals for today.”
“Oh, please,” Jenny said, “the rabbit is next!”
“The rabbit?” The doctor looked puzzled. “I don’t see a rabbit.” She looked around the room. She looked behind the door. She looked under the chairs. “Where’s the rabbit?”
“Here he is!” cried Jenny. “His ear is hurt.” A tear fell on Bradley’s fur. “Can you help him?”
“I always have time for one more sick animal,” the doctor said.

Bradley blijkt dan een speelgoedkonijn en de dokter naait zijn oortje er weer aan “with neat stitches”.

Dan is er nog 1 eind-goed-al-goed bladzijde en dat is de laatste van de 24 en het boekje (uit 1986, afm. 16×20 cm) is uit.
Ontzettend lief vind ik het. En nog leerzaam ook. Met al die verschillende dieren en wat ze kunnen mankeren.
En -impliciet-: de dierenarts is aardig, die heeft het beste voor met de dieren en ook met kleine meisjes.

Leuk kadootje voor een beginnende (vrouwelijke) dierenarts lijkt me dit.
En waarschijnlijk ook gewoon ‘leuk om met kinderen te lezen’. Maar daar heb ik minder verstand van.

Nu een prijs ervoor bedenken.

In Radio Kassa was gisteren een reportage waarin werd gewaarschuwd om niet een té goede verkoper te zijn.
Of meer: om niet een te goede verkoper te hébben.
Omdat de winkelier die er zo 1 heeft problemen krijgt met klanten die de Supergoede verkoper gewend zijn wanneer die er een keer niet is. Dan zijn ze ontevreden over de ándere verkopers.

Ik dacht eerst: dit is leerzaam.
Maar daarna: ik zie het verband toch niet.

Nou, een beetje misschien.
Omdat klanten die totnutoe steeds kadootjes bij hun bestelling kregen die nu -vaak- niet meer krijgen.
Maar kwa ‘service’ maakt het natuurlijk niet uit.
Wanneer een klant vragen stelt, beantwoord ik die snel en vriendelijk.
Dat deed ik en dat doe ik.

Naar minder service streef ik eigenlijk ook niet.
Als ik al ergens naar streef is het naar meer van me laten afglijden als er iets tegenzit.
Klant niet aardig? Klant betaalt niet? Klant zeurt en zeikt?
Klant kan de plomp in en verzuipen.
(dat streef ik dus na – als gevoel)