Nog meegemaakt:

* Tashi gezien met L. maar L. zag mij niet want praatte met een man met een hond en Tashi zag mij ook niet want die was geboeid door die hond – ik aarzelde over ‘hallo’ zeggen maar dat vind ik zo moeilijk, me indringen, me opdringen.
Dus keek ik toe hoe L. erna met Tashi haar pad opwandelde en iets in mij deed hartstikke veel pijn maar de ratio in mij zegt: Tashi is L.’s hondje en stop met erop verliefd zijn want ‘zinloos’.
Wat was ze groot geworden viel me op.
Want: wat zag ik haar al heel lang niet meer.

Tijdens onze laatste wandeling wees L. me nog op het fraaie design van Tashi’s kontje.

Tashi was blij me te zien maar toen ze niet extatisch tegen me mocht opspringen en likken en bijten (mocht niet van L.) wou ze net zo goed meteen op pad gaan.
Onderweg was Tashi best braaf. Ze rende geen erven op, maar ze at wel als ze de kans kreeg paardenpoep.
En ze dook terwijl ze aangelijnd was 1x achter L. vandaan en sprong tegen mijn billen en dook meteen terug. Wat wás dat, vroeg ik L. “Dominantie” legde die uit.
Want de lieve pup weet dat ze mij eronder heeft en moet dat af en toe laten voelen.

Helaas zat ook nu het weer niet mee (opnieuw: te donker).
Toch maakte ik een paar leuke foto’s van dit prachtige fotomodel.

Ik probeerde haar ook te kieken tijdens 1 van haar vele sprintjes, maar die foto’s mislukten.
De camera was te traag, ik was te traag en/of de pup was te snel.
Ook had Tashi nog een spannende confrontatie met een ezel.

Een érg enge ezel. Die eerst alleen de oren (een beetje) bewoog. En toen zich een heel klein ietsje draaide om de pup na te kijken.
Die rende voorbij, rende terug, blafte, rende weer verder, weer terug en weer: blaf!
‘Goh’ zag je ezel denken.

Toen liepen we het dorp in en kwamen we een erg leuke kleine reu tegen. Eerst vond Tashi die een beetje eng, daarna vond ze hem erg leuk en toen liep hij weer verder.

Nu waren we thuis en was het afwachten of mijn lieve pup enthousiast afscheid van me zou nemen of na het losmaken van haar riem weer eigen dingen zou gaan doen.
Het werd het laatste.
Zodat ik me begin te voelen als iemand die al gelukkig is als ze alleen maar af en toe bij iemand mag zijn. Over het beantwoorden van mijn liefde heb ik het niet eens meer.

Ik mocht vanochtend mee met L. en Tashi.
Eerst een portret van de pup wanneer ze wordt vrijgelaten.
Let op de concentratie in de oogjes.

Ik heb gedroomd van minister Plasterk (jaja) en dan wordt mijn dag ook nog goed want L. mailt me dat aangezien Tashi aan het puberen is ik haar niet kan verpesten dus: ik mag morgen weer rondje Middenweg.
Pure vreugde! Ik mag mijn hondje zien!
Na vorige week zondag had ik daar niet meer op durven hopen.

Dus had ik een gebutst eitje dat ik pleeg te gebruiken als excuus om Tashi te zien (“ik kom het alleen maar even aanreiken”) niet eens aangeboden.
Nu wel.
Ik snel naar L.’s huis en doe “Tashi!” wanneer ik het hekje openmaak.
Waarop de pup komt aansnellen en tegen me op springt. Niet uit vreugde om *mij* maar om te zien wat ik in het bakje in mijn handen heb.

Wanneer dat duidelijk is wil ze wel even zich laten knuffelen maar binnen tien seconden gaat ze andere dingen doen.
Leuke oogjes, leuke oortjes, lief neusje. Zeg ik tegen L.
Tja. Das waar. Alleen zit de pup zo boordevol energie dat ze alleen maar zit te plannen wat ze nú weer zal gaan doen.

Ik ga weg (had beloofd ‘even aanreiken’) en hoop dat Tashi zigeunermeisje doet.
Tashi aarzelt, komt dan toch naar het hekje. Springt tegen me aan en gaat wanneer ik wegloop niet treurig door de spijlen hangen maar hárd blaffen.
Ze pubert, zegt L.
En dat gaat een half jaar duren.

Het plenst wanneer we Tashi uitlaten maar ik wil niet flauw zijn en bovendien: verliefdheid is singing in the rain.
L. , die mijn log van gisteren las, begint meteen met de heropvoeding. Tashi mag niet tegen me opspringen. Trek! doet de ketting om de hals van de pup. Trek! en ja, dan zit ze en aai ik niet al te uitbundig haar hoofdje.

Het wordt geen rondje Middenweg, het wordt rondje voetbalveld en oefeningen doen.
Zit en lig en blijf. Met een snoepje als beloning en een trek aan de ketting als straf.
Au! kerm ik een paar keer plaatsvervangend (maar echt niet vaak, hooguit 2, 3x).
Tashi heeft er geen zin in. Dat komt, zegt L., door mij. Omdat ik sta uit te stralen dat het niet hoeft. Wat ik niet uitsluit.

Wanneer mag ik oppassen vraag ik wanneer we het verlaten dorp weer inlopen. Voorlopig niet, zegt L. Vanwege de slechte invloed die ik op Tashi heb. Ze moet eerst weer opgevoed.
Mag ik nog wel een keer meewandelen vraag ik dan met wat denk ik ‘een klein stemmetje’ is. Dat mag.

Afscheid-van-Tashi valt niet mee. Ze hoeft niet. En ik hoef wel. Maar ik wil haar niet opfokken.
Dan, ik trek het hekje achter me dicht, toch nog het lieve hoofdje van de pup tussen de tralies. Mag ik aaien? Ik mag. Pup likt mijn hand (maar bijt niet!). Mag dit? Nee, mag niet.

Ik maak me los, pup doet nog een keer of ze zigeunermeisje is, maar is drie seconden later alweer weg.
Love is a losing game (enzo).

Ik heb 34 foto’s van Tashi gemaakt. Twee onscherp. De rest helemaal in orde, maar natuurlijk niet allemaal even leuk.

Dit zijn de leukste/liefste

L. mailt me: kan ik begin van de avond Tashi uitlaten.
Nou en of ik kan!
Dus draai ik na R1J met Rik van de Westelaken (kunnen ze die niet houden en Jeroen de Jager op dood spoor zetten) L.’s deur open en heel erg zoet zit in haar bench: Tashi.

Ze is blij me te zien, erg blij en uit dat door hard tegen me op te springen en me hard te bijten en ik heb de indruk dat de pup van een week geleden een soort Cujo is geworden.
We gaan naar buiten en lopen rond en zij blijft hoog tegen me op springen en ik zeg ‘nee’ en ‘niet doen’ en ik zeg het zelfs hárd maar niks helpt.

Ik haal de bal en ze speelt even met de bal maar al snel niet.
Ik ga op het gras zitten net als een paar weken geleden. Toen kwam ze zoet aan mijn voeten liggen. Nu loopt ze weg en béng! bespringt me speels van achteren en dan weer van voren en ik weet niet hoe snel ik weer moet opstaan.

Nog wat wandelen (over het grasveld). En ik maak foto’s.
= mijn buffer tussen mezelf en de wereld.
Ik doe ook nog een keer het spel met de bal. Maar telkens weer gaat Tashi over de grens.
En ik weet dat het mijn eigen schuld is. Ik had haar vanaf het begin moeten mee-opvoeden.
Maar hoe kan ze nu ook nog in zo korte tijd zo groot zijn geworden?

Tashi terug krijgen in haar bench is gelukkig wél heel eenvoudig.
Maar met een zware steen in de maag loop ik terug naar huis.
(foto’s volgen want fotogeniek dat dat beest is – tjee….)

Agnes legt ook vandaag een brekelig eitje.
Gebroken eigenlijk al. Maar nog net wel op te pakken zonder dat het uit elkaar valt.
(puur toeval natuurlijk maar áls Femke een ei legt *delivers* ze ook echt een ei, terwijl het bij Agnes veelal lucht is – goedbedoeld, soms helemaal lucht -windei-, een enkele keer zéér breekbaar, meestal vol butsjes en gaten)

Ik kan het ei voeren aan Guus. Of aan egel. Of aan de kippen zélf.
Maar ik grijp de gelegenheid aan voor een bezoek aan Tashi.
Eerst L. gebeld of ik éven mag komen aanreiken en dan echt heus meteen weer weg.
Het mag.

Wanneer ik het pad oploop is daar achter het hekje: Tashi.
Oh! Ah! Wat lief! en andere diep-doordachte teksten roep ik uit terwijl ik de pup over het hoofd aai, in het lijfje grijp, mijn hand aanbied om in te bijten, mijn gezicht om te likken (en ook te bijten wat niet de bedoeling was maar ach, kan gebeuren als je echt van elkaar houdt).
Dan overhandig ik L. het eitje in het bakje en verplaatst Tashi’s aandacht zich naadloos naar waar ze écht van houdt.
Zodat ik aankijk tegen de rug van het hondje waar ik al de hele dag aan denk (want ik had L. gemaild of we wel as zondag zouden gaan wandelen en daarop was nog geen antwoord dus checkte ik telkens hoopvol en tevergeefs mijn mail).

Nou dág, zeg ik. En Tashi loopt nog even mee. Of is dat in de hoop uit te breken?
Ook blaft ze me nog wat na vanachter het hekje.
Zodat ik “dag Tashi!” sta te roepen op onze stille dorpsstraat.
Intussen hebben we een afspraak voor zondag. Dan mag ik ook weer even haar riempje vasthouden.
En misschien legt Agnes voor die tijd nog een brekelig ei.

Deze dag begon met het ophalen van R. om dierenvoer te halen en wat te snoeien in de tuin.
Helaas was ik te laat (hij stond al een tijdje op me te wachten) omdat ik bij het wegrijden L. met Tashi zag aankomen en dús de auto uitsprong om “wat ben jij toch een lief klein hondje” te omhelzen en mijn gezicht te laten likken en tegen me op te laten springen.
Totdat lief-klein-hondje daar opeens genoeg van had, zich los maakte en aandachtig in de verte ging staan turen.
Soms zijn jonge hondjes net een vent…

Gisteren, langs die lange weg die Tashi zo dapper helemaal alleen op ging kwamen we ook nog langs schapen. Niet schapen in de wei, maar schapen op een erf.
Een erf waar (zie glijbaan) vermoedelijk kinderen wonen.
Maar ik ken die mensen niet. En de schapen zullen er denk ik geen bezwaar tegen hebben als ik ze op m’n log zet.

Laat ik het maar toegeven voordat een scherp lezertje door mijn schijn van koelheid heen prikt: ik heb inderdaad een crush.
Nee, niet op Jeroen Tjepkema en ook niet op Jeroen Overbeek en ook al niet op Rob Trip.
Ik heb een crush op Tashi.

Ik vind haar zó lief. Zó mooi. Zó schattig.
Alleen al de manier waarop ze poept: hoog op de achterpootjes, kopje als ware zij een stokstaartje alle kanten op. Want kijk eens dáár: spannend. En ruik eens de andere kant op: te gek!
Ik hád het willen fotograferen maar vond het ietsje te intiem hoewel ik denk dat het Tashi niet echt had uitgemaakt.

De wandeling die we vandaag met haar maakten, maakten L. en ik jarenlang met andere honden. Nog niet met Tashi, want die was, dachten we nog te klein.
Om het rondje Middenweg aan te kunnen.
Niets was minder waar.
Tashi liep het moeiteloos en ook nog als een echte Friese stabij: bijna 2x de lengte wegens even vooruit en toen weer terug en nog iets snuffen en toen nóg een keer vooruit.
Haar Friese stabij voorgangster Tara deed meestal 3x de lengte maar die ging ook erven op en sloten in en dat heeft L. liever niet.

L. had een speeltje bij zich dat Tashi zou kunnen apporteren. Waarna ze snoepjes kreeg (we gingen om half acht op pad, Tashi had nog niet ontbeten). Maar Tashi hoefde geen speeltje en ze hoefde ook geen snoepjes.
Tashi ontdekte rondje Middenweg.
Vrolijk, blij hondje en de Nieuwe Wereld.
Daar word ik zélf dus erg vrolijk en blij van.

Vandaag, na twee hele lange weken, zagen Tashi en ik elkaar weer.
Ik groette eerst L. en keek haar daar dit keer ook bij aan (vorige keer zéi ik wel hallo maar keek daarbij naar de lieve pup). Toen stond ik mezelf toe op Tashi te duiken en die in mijn armen te sluiten en haar lekker mijn gezicht te laten likken – wat niet mocht want ze wordt opgevoed om dat *niet* te doen.

We maakten een wandeling van een uur wat L. en Tashi goed afging en mij iets minder (moet dus écht iets aan mijn conditie gaan doen).
Ik mocht Tashi vijf minuten aan de lijn hebben en kreeg uitgelegd dat een vriendelijk “niet doen, lieverd” niet de manier is om een hond te corrigeren.

Tashi mocht ook los en deed dat prima. Geen erven oprennen of de sloot in enzo.
De test ‘bazin verstopt zich – gaat Tashi haar zoeken of loopt ze door met mij’ wou L. dit keer niet doen.
De test ‘we zijn weer thuis, neemt Tashi hartelijk afscheid van mij of negeert ze me’ deden we wél. En… Tashi nam érg hartelijk afscheid en ik liet haar tegen me opspringen en mijn gezicht likken en kreeg uitgelegd dat een hond niet kan leren dat dat bij mij wél mag maar bij andere mensen niet.

De foto’s van Tashi vielen tegen – het weer was te donker.
Maar die couleur locale mensen waren natuurlijk wel leuk.

Vanochtend had ik les 1 van mijn puppy-cursus.
Ik moet nog een hoop leren.
Ik krijg het nl niet voor mekaar om Tashi wanneer ze ‘trekt’ tot de orde te roepen met een ferme ruk aan de riem.
Omdat ik dat *zielig* vind.

Onderweg deed L. de oefening ‘zit’ en ‘af’ (oid) met Tashi. Zit ging goed, het andere (waarbij ze moest liggen) kostte moeite maar dat kon niet maar worden ‘gelaten’ omdat de pientere pup dan weet dat ze ermee weg kan komen bevelen niet op te volgen.

We deden ook de oefening ‘wat als de baas verdwijnt’ waarbij L. zich verstopte en ik met Tashi verder liep.
Drie, vier keer keek Tashi over het linker schoudertje toen stapte ze opgewekt met me dóór.
Dat was niet leuk voor de baas.

Eenmaal thuis (het laatste kwartier zeiknat van de regen) wou ik enthousiast afscheid nemen van Tashi. Kroelende pup tussen de benen, m’n gezicht likken, knagen op mijn hand.
Maar pup deed of ze me niet kende, wat heet: of ze me niet zág.
Pup wou naar binnen, pup was thuis.
Dat was niet leuk voor deze verliefde buurvrouw.

Ik zit Tour te kijken en vraag me af wat ‘linkebakken’ is wanneer de bel gaat.
De bloemenman, denk ik. Die een dag eerder is dan normaal.

Maar het is L. zie ik door het raampje en ‘heeft ze Tashi bij zich’ denk ik en ja!! dus duik ik meteen naar de grond om de allerleukste pup ter wereld in de armen te sluiten.
Enthousiast knuffelen en m’n gezicht likken (ah! wat een héérlijk gevoel als je echt van een hond houdt) wil ze wel maar een halve minuut later draait ze zich om want wat op straat gebeurt is véél interessanter.
Of op z’n minst óók interessant.

“Je mag binnenkort wel weer een keer op haar passen” troost L.
En zondagochtend gaan we samen uitlaten. Waarbij ik Tashi’s riem mag vasthouden.
Om te leren hoe ik haar zover krijg dat ze me niet de polder doorsleurt.

Op puppy-cursus.
Deze middelbare vrouw.
Niet Tashi.

Vandaag laat ik voor de tweede dag op rij L.’s  hondje Tashi naar buiten. Ze moet een plasje doen. En ik ben even ‘gezelschap’.

Gisteren heb ik vijf minuten oid gegooid met de bal. Vond ze leuk. Toen sloop ik weg. Om anderhalf uur later haar op te sluiten in haar bench.

Vandaag wou ik eerst ‘gewoon’ met haar over het grasveld van L. lopen maar Tashi wil spelen dus doen we het spel met de bal.

Ook doet Tashi haar plasje.

Daarna ga ik in de zon in het gras zitten en werpt Tashi zich op mijn schoot. Ze duikt in mijn kruis (waar ik haar weer uitvis). Ze bijt in mijn hand. En ik ben vergeten of dat nu wel of niet mocht maar wanneer het te hard wordt zeg ik ah! en stopt ze meteen. Wat me erg verbaast want dieren plegen niet naar mij te luisteren.

Daarna doet Tashi op een halve meter van mij even eigen dingen. Zoals om zich heen kijken. Waarbij ik een enorm zwak heb voor Tashi-van-achteren met die beeldschone oortjes die dan naar vóren gaan.

 

Tashi gaat ook rollen. En eet gras. Maar na 20 minuten denk ik: ik ga nu weer naar huis. En kom over een uur terug om je weer in te sluiten in je bench. (En zal L. vragen hoe ik je in een riempje krijg zodat we de volgende keer gewoon een wandeling kunnen maken)

Laf als ik ben pak ik de bal, gooi die weg, Tashi er achteraan en wég ben ik, het hek uit.

Got, ik hóu van die hond!