Ik mag Tashi even naar buiten laten.
Dat vind ik leuk en gelukkig vindt Tashi het ook leuk.
(helaas blijkt de batterij in mijn camera leeg)

Tashi wil over haar buikje gewreven en over haar kopje en dan doet ze heel even (genietend?) de mooie ogen dicht.
Spelen wil ze dit keer ook.
Dus moet ik hangen aan iets touwachtigs dat zij stevig tussen de kaken klemt.
Tashi wint (en nu doen mijn armen pijn omdat ik me natuurlijk niet kinderachtig wilde gedragen en stevig terug-trok).

Na een kwartier denk ik: genoeg gespeeld en genoeg geaaid en ga ik even zitten op 1 van de tuinstoelen.
Zodat Tashi op schoot wil en ik haar moet uitleggen dat ze geen kleine pup meer is maar een volwassen vrouw en dat dit echt niet meer kan.

Weer vijf minuten later wil ik naar huis.
‘Kom’ zeg ik tegen Tashi die de pootjes ferm in het grasveld plaatst.
Ik loop het halletje in en roep nog eens.
Niks. Ik loop op het hondje af dat doet of het denkt dat ik weer wil spelen.
Vlak voor de deur sjor ik aan haar halsband en zeg iets als ’toe nou liefje’.
Zinloos.
Pas wanneer ik streng klink en zeg dat Tashi nú naar binnen moet, doet ze dat ook.
Wat is het toch een lief hondje dat het niet hard ging blaffen toen ik de sleutel omdraaide en wegliep.

Ik heb gestemd. 2x. Ook voor buurvrouw L.
Ik wou allebei de stembiljetten tegelijk meenemen naar het stemhokje maar dat mocht niet.
Eerst mijn eigen stembiljet invullen en in de bus toen, daarna kreeg ik pas het andere.
Geen idee wat er achter zit, had geen zin in discussie.

Toen naar Tashi.
L. had gevraagd of ik die vanochtend even wou gaan opzoeken.
Dat wil ik altijd maar dit keer zag ik er een beetje tegenop.
Omdat de schilders er waren. En babytaal praten tegen een hondje dat op haar rug voor me ligt te kroelen is 1 ding wanneer Tashi en ik onder elkaar zijn, maar met toekijkende schilders is het wat genant.

Alleen: er waren geen schilders.
Dus Tashi naar buiten gelaten en ‘lief-klein-hondje’ met haar gedaan (alleen spelen met haar afgekloven bot zoals ze suggereerde ging me te ver). Helaas geen foto’s gemaakt omdat ik die schilders had verwacht.
Straks nog maar eens kijken hoe het met haar gaat.

L. en ik spraken af vanochtend met Tashi te gaan wandelen. Denkend dat het lente was.
Het bleek geen lente dus zeiden we: geen rondje polder, alleen een stukje de Middenweg en dan tot dát hek.

Op de Middenweg vroeg ik L. (“ach, tóe nou”) om Tashi los te laten omdat die zich ongeveer verhing in haar riem en dus, dacht ik, haar energie kwijt moest.
Precies vijf minuten ging het goed. Toen dook Tashi onder het hek door waar wij hadden willen omkeren en verdween als een stipje aan de einder richting de schapen die heel in de verte stonden.

Paniek onder de schapen, paniek bij L. en mij die als ongeoefende niet woest-sportieve middelbare vrouwen op sjokdraf de achtervolging inzetten.
De schapen stonden stil bij een ánder hek aan de overkant waarna Tashi eerst 1 haas opjoeg (die over een sloot sprong) en toen een andere. Toen weer een schaap achtervolgd en toen opeens -het leek na een uur- rende ze terug naar L.

Ik moest kijken of er geen schaap in de sloot lag (nee), maar kon natuurlijk ook niet zien of het verder goed met ze ging (L. zal hun boer bellen).
We klommen weer over een hek (nu aan de andere kant).
Ik kiekte de schapen.

En Tashi zou er het liefst meteen wéér achteraan.

Na de begrafenis was er bij L. koffie met niet cake (wel koekjes) maar vooral: Tashi.
Ik had al gevraagd of die dan mijn stemming ging aanvoelen en haar hoofdje op mijn been zou leggen en me trouwhartig aankijken maar dat zat er, waarschuwde L., niet in.

Tashi was enthousiast. En sprong tegen me op (ik was geïnstrueerd: geen sjoege geven) en wou aan mijn hand kluiven (mocht niet) en met mij en een bal spelen – dat was leuk.
Ik had mijn camera bij me maar stilzitten deed de adhd-hond (L’s woord) niet veel.

Wel had ze belangstelling voor ongeveer álles en mn ook voor buiten.

Toen ik wegging mocht Tashi even de tuin in en ging tekeer tegen een eend die aan de overkant van de sloot in het weiland zat (hoe dúrfde die eend). Daarna werd het sprintjes trekken langs de afrastering en ontdekte ik dat ik het Tashi-kieken helemaal was verleerd. 

We moeten daarom snel een nieuwe afspraak maken.

Vandaag mag ik op Tashi passen.
Mijn taak is haar 2x twintig minuten in de tuin te laten (niet langer want dan gaat ze kuilen graven) en haar te knuffelen.

De eerste maal is om half twaalf.
Wanneer ik de deur open doe werpt ze zich aan mijn voeten, wil aai-aai-aai, wrijven over het buikje. Het duurt zeker vijf minuten voor ze opspringt tot mijn gezicht en me liefdevol maar stevig in mijn linkerhand bijt. Wanneer ze ook mijn camera wil ophappen zeg ik streng dat dat niet mag en ‘af’ enzo.

Eerst gaan we spelen met een klein latje.
Maar eigenlijk speelt Tashi het liefst in haar eentje.
Eerst met dat latje.

Dan gaat ze speuren.

En rennen.

Dan is er een raar geluid vanuit de polder. We kunnen het allebei niet thuis brengen. Is het een mens? Een dier. Ik probeer béter te luisteren. Tashi blaft. En blaft en blaft.
Zodat de hond die achter de pastorie woont (heel in de verte) ook blaft. En Tashi nog opgefokter blaft. En dan ook naar iets dat ze op straat hoort. Waarna ze naar het hekje sprint en daar gaat staan blaffen.
“Laat je niet gek maken” zeg ik en probeer haar af te leiden.
Nou, vooruit. Knuffelen is wel leuk. Latje terugbrengen is ook leuk (en dan met latje in de bek tóch nog blaffen).

Dan zijn de twintig minuten ‘op’ en lok ik Tashi in het halletje en doe de deur dicht.
Blaf! doet Tashi.
Tot straks, lieverd, zeg ik.

El. heeft
– vastgesteld dat er érg veel stof in mijn PC-kast zat (o, schaamte) en dat verwijderd
– een nieuwe cd-dvd-speler/brander ingebouwd
– vastgesteld dat er al twee harde schijven in de kast zitten zodat er geen extra bij kan en toen
– een goed plan bedacht om wat op de ene aan bestanden staat dat moet worden bewaard op de andere te backuppen
– geprobeerd mijn tv-kaart te activeren maar de daarbij horende cd-rom deed steeds de PC crashen (en klonk ook heel gek) dus: niet verder mee gegaan
– mijn draadloos toetsenbord + muis geïnstalleerd
– een hoop weg gehaald uit mijn opstartmenu
en toen zei ik dat het genoeg was en bracht ik haar terug en het viel dus reuze mee.

Net terug gaat de telefoon: L.
Of ik morgen Tashi een paar keer naar buiten wil laten. En knuffelen.
Ik? Mag ik? Ik mocht toch niet meer omdat ik zo’n slechte invloed op Tashi heb?
Ik mag. Want (vat ik even kort door de bocht samen): er valt op dit moment in Tashi’s puberteit niet zoveel te verpesten.
Ik beloof de camera mee te nemen en hoop dat het morgen niet de hele dag regent.

Ik ben vier weken terug uit Arizona.
IK ben niet meer bruin en ik ben ook niet meer ontspannen.
Externe dingen zitten tegen (belastingaanslag, sputterende auto, schadeclaim wegens foto op Fanlog).
En ook interne dingen (mijn ziel en anderen die er aan trekken – en ik zelf natuurlijk ook).

Vanochtend mag ik weer rondje Middenweg lopen met L. en Tashi.
En zie ik de wereld door de ogen van een hondje dat alles even spannend en interessant vindt.
Alle lekkere luchtjes! Een kat op een vensterbank die wanneer Tashi erop afstormt opeens wég is (hoe kan dát nou?!).
Maar dit keer vooral: koeien.

Mij enthousiast begroeten wou Tashi wel.
Enthousiast afscheid nemen was er ook dit keer niet bij.
Ze had nl net een snoezige shelti gezien en daar ook even aan gesnuffeld. En toen die weg was, meende ze net lángs mij weer van alles te ontwaren dat véél boeiender was dan ik.
Dit alles in het besef dat ik wat ze ook doet van haar zal blijven houden.

Kijk, zó zou ik dus ook willen zijn.

Sommige mensen hebben spannende dates.
Ik mag soms mee met L. en Tashi.

Vanochtend om tien voor negen en dat blijkt een stom tijdstip (door mijzelf gekozen ivm Radio 1 Journaal tot half negen) want het hele dorp tuft langs in auto’s en zo hoort het niet: wanneer wij wandelen is de polder van ons alleen. En de vele vogels die we in de verte horen. En de schapen.
Leuke schapen zijn er. Wijze schapen die naar Tashi loeren met “jij, onderkruipsel”.

Nerveuze schapen waarnaar Tashi maar hoeft te kijken of ze slaan op hol tot ze niet verder kunnen.
Jámmer vindt Tashi het dat ze niet door het hek er achteraan kan.

Maar dan is het genoeg en sprint ze weg naar ándere leuke dingen.

Enge honden komen we ook tegen.
Daar sleept L. Tashi snel voorbij.

Op de terugweg (Tashi loopt los) komen we een man met groot soort herder tegen.
Tashi stormt erop af. Herder (reu) wordt door de man tegengehouden en naar zich toe getrokken. Wáf doet herder. Hij wil naar Tashi.
Dát is handig, denkt Tashi, die opgewekt ruikt aan de neus van de vastgeklemde reu.
Dan heeft L. haar te pakken (wij waren achterop geraakt) en kan haar net wegsleuren voor de auto die ook nog was komen aanrijden en door Tashi werd genegeerd omdat ze immers naar die reu toe wou.
(hardkloppend hart – ik, om wat er had kunnen gebeuren).

Verder zien we een paar dorpsgenoten waarvan de vrouw zegt (zomaar, als eerste en enige tekst): “Wat een onopgevoede hond, wat enthousiast.”
Nou zég!

Eenmaal thuis wil Tashi héél even poseren.
(Onscherpe) foto’s volgen.