Gisterochtend al krabbelt Oscar wat aan de aarde bij de afscheiding.
Maar hij dóet er niets mee.
Op dat moment.

Eind van de middag besluit Oscar dat het moment voor dóórbreken daar is.

Hij herontdekt de andere kant van de ren en hij berijdt Snuffel.
Die dat niet echt leuk lijkt te vinden.

Vanochtend ligt er geen zielig Snuffeltje op apegapen terwijl Oscar op haar inbeukt.
(houd je als angstig mens toch rekening mee)
Ze gaan hun eigen gang, soms hopt Snuffel naar hém en trekt hij een kort sprintje.

Maar meestal zitten ze gewoon te zitten.
Op een paar meter afstand of wat dichter bij elkaar.

Ik gok op: morgen in elkaars pootjes.

Gisteren maakten Oscar en Snuffel kennis bij de Opvang in Heiloo.
Dat viel niet mee want Snuffel heeft 7 jaar in haar eentje in een (vies) hok gezeten en had nog nooit een ander konijn gezien.
Elke toenadering vond ze doodeng, ze zat te trillen van angst en dat bracht in Oscar niet het mooiste boven: hij ging haar bijten.

Toch hadden we er vertrouwen in en thuis plaatsten we Snuffel links in de ren en Oscar rechts.
Met gaas ertussen.

Oscar lijkt me not amused nu hij de helft van zijn territoir kwijt is.
Snuffel vindt het hier wel ok.
Haar huis heeft ze ook snel ontdekt.

Oscar en Snuffel zitten los van elkaar.
Niet tegen elkaar aangedrukt door de tralies.

Soms ruiken ze even aan elkaar.
Snuffel heeft gegraven (knap hoor! als je zeven jaar lang alleen een hok bent gewend).
Ik dácht dat ze onder de afrastering door wou maar dat was het niet.
Snuffel groef zich een kuil waar ze daarna behaaglijk is gaan liggen.

Dit komt helemaal goed.

Toen Oscar hier kwam was hij panisch voor mensen.
Na een paar weken veranderde panisch in ‘gewoon bang’ en toen in ‘op zijn hoede’.

Sinds Otje dood is en ik het even ook niet zo goed weet geef ik hem regelmatig lekkere hapjes.
Waarbij ik ontdek dat hij een eigen smaak heeft.
Wat hij vroeger gretig at mét Otje blieft hij opeens niet meer.
Op andere hapjes mn appel- en perentakjes blijkt hij verzot.

Ook eet Oscar opeens uit de hand.
Had van mij niet gehoeven. Een zekere afstand mag een dier tov mij best bewaren.
Maar wanneer ik met iets lekkers aan kom, holt Oscar naar me toe en laat zich voeren.

Het resultaat van één week geen liefje.

Hopelijk leert hij het nieuwe liefje dat hij morgen mag uitzoeken dat het hier echt leuk is en dat ik niet eng ben.
Maar als ze weer samen wild worden, vind ik dat ook best.

Oscar is hier in februari komen wonen als nieuwe partner van Otje nadat Jozefje was doodgegaan en diens opvolgers ook snel het leven lieten.

Ik dácht dat Otje erg aan hem (man nr 4 in korte tijd) zou moeten wennen, maar ze viel als een blok voor en op hem.
Binnen een paar uur was het bekeken.
Zó erge liefde op het eerste gezicht dat ik het bijna verraad vond aan haar eerdere mannen.

Waarbij komt dat ik ‘m van al haar mannen het minst leuk vind.
Teveel speelgoedkonijntje. Te popperig.

Maar omdat het leven doorgaat (in elk geval voor Oscar) gaat hij woensdag speed daten in de Opvang in Heiloo.
De eerste keus is gevallen op Snuffel omdat ze al zeven is en daarom niet erg gewild door anderen.
Snuffel is weggedaan wegens ‘werd niet meer naar omgekeken’ en heeft altijd in een hok gezeten.

Intussen probeer ik Oscar wat op te vrolijken.
Aaien wil hij niet. Lekkere hapjes wél.

Zo ontdek ik dat hij eigen voorkeuren heeft.
Bamboe: lekker.
Wilgetakjes: neu.
Terwijl hij die wél at samen met Otje.
Vers uitgeschoten appelboomtakje: jammie.
Idem perenboomtakje: nóg meer jammie.

En andijvie, nou vooruit, maar zonder vrouw die er fanatiek op aanvalt is het toch een beetje mwah.

Het rechter konijn is Otje.
Of beter: dat wás Otje.
Want Otje is dood.

Gisteravond kwam ze niet aanhollen om te eten.
Ze lag een beetje zwaar te ademen.
Lekkere hapjes die ik aanreikte at ze wel.

Vanochtend om vijf uur hetzelfde liedje.
Om zeven uur weer/nog.
Dus stop ik haar in een mandje en sta om half negen op de stoep bij de dierenarts.
Zonder afspraak maar “konijn ziek” is een soort toverformule dus ik word snel geholpen.

Dierenarts Martin vindt Otje wat mager.
Hij luistert naar haar longen en hoort dat ze lastig ademt.
Kán een virus zijn (dat we dan gaan bestrijden). Kán een uitgezaaide tumor zijn.
We spreken af dat hij een foto neemt.

Een half uur later, ik ben net thuis, gaat de telefoon:
Otje heeft tumoren.
In haar buikje en achter haar longen.
Inslapen dus.

Ik zeg tegen mezelf dat ik er vrede mee heb.
Dat ze het een paar jaar heel fijn heeft gehad hier.
En dat ze eigenlijk maar een paar dagen heeft geleden (althans, dat hoop ik).

In januari trok Sally raar met haar pootje.
Daaraan is ze behandeld.
Ze had toen ook doorligplekjes.
De dierenarts zag het somber in maar Knaagdierencentrum Heiloo heeft Sally twee maanden opgenomen en toen waren de wondjes dicht.

Tijdens mijn vakantie bleek dat het toch weer mis was.
Ze wordt nu weer behandeld.
Het lijkt beter te gaan met de pootjes.

Verder gedraagt Sally zich normaal en lijkt ze een opgewekt konijn.
Deze foto’s zijn vijf minuten later gemaakt.
Het is dus niet alsof het konijn door de behandeling volledig in de stress raakt en zich dan drie uur niet laat zien.

leukers dan dat bestaat er niet.

Voor wie zich dat afvraagt: ook de niet afgebeelde dieren eten graag en goed.

Sally is terug (en zat vanmiddag voor het eerst tegen Thomas aan in het zonnetje – tot nu toe deden ze of ze geen ander konijn zágen).

En ook de caafjes zijn terug (op twee na die nog niet uitbehandeld zijn).
Haremhouder Joep meende zijn mannelijkheid te moeten uittesten door alle dames op die ene na met wie hij 3 weken in een kooi zat even te berijden.

De dame met wie hij in de kooi zat voelde zich geroepen de ándere dames op te jagen en zo mogelijk in de kontjes te bijten.
Ze maakte het zo bont dat ik 1 stap was verwijderd van haar in de nek pakken en buiten de ren zetten: zó, ga jij maar buiten spelen.

Gelukkig ontdekte ze toen dat de ren héél groot is en dat er nog veel viel te verkennen waarna ze was gekalmeerd.

Een happy family hebben we dus.

Terwijl ik naar de knagers sta te kijken sneeuwt het opeens witte veertjes en landt op twee meter van mij in de ren een sperwer met een prooi in de poten.
Aarzeling.
Zowel bij de sperwer als bij mij.
Dan vliegt die weg en gaat zitten in een tak boven me.
De prooi, een Turkse tortel schuift een stukje op.
De sperwer verdwijnt.

Zeker een uur (ik ga af en toe kijken) zit de duif bij te komen van de schok.
Zwaar gewond lijkt-ie niet.
Maar wel wat staartveren kwijt.
En mogelijk ook wat steekwonden door de klauwen.

Na een tijdje is hij weg.
Zelf gevlogen vermoed ik.
Want als de sperwer was teruggekomen om het karwei af te maken hadden er op die plek meer veren gelegen.

Drieëneenhalve maand geleden ging Sally naar de dierenarts.
Ze trok met haar pootje en had doorligplekken.
Na een week verkaste ze naar E. voor medicijn tegen het trekkende pootje.
Na weer een aantal weken was ze terug bij de dierenarts en behandelde die en toen R. de wondjes en tenslotte zag de dokter het somber in.

Waarna Lilian van het Knaagdierencentrum Heiloo zei: breng maar hier.
En zij Sally behandelden met zalf waarmee ook Siberische sledehonden worden behandeld.
Zodat een paar dagen geleden de wond dicht was.

Vandaag ga ik met Thomas naar de Opvang.
Om te speeddaten.
Want ‘normaal’ schijnen konijnen na twee weken (vertelt Anja van de Opvang) elkaar te zijn vergeten.
Maar omdat het ooit klikte is de prognose goed.

Het daten is geen succes.
Thomas zit gestresst in een hoek, Sally loopt nerveus om hem heen.

Toch maar in het mandje en in de auto zitten ze samen angstig te bibberen (dat is goed).

Eenmaal hier: makkie.
Beide konijnen verkennen de ren, beide konijnen herkennen de ren.
Nu ze eenmaal hier is schiet Sally ook te binnen wie Thomas ook weer is.
En dat ze van mij lekkere hapjes (dovenetel, hop) door de tralies kan krijgen als ze bij het hekwerk me staat aan te kijken.

Sally is weer thuis, Sally is gelukkig, Thomas is gelukkig, ik ben gelukkig.

De hokken zijn ontsmet, de ren is omgespit.
Tuinman Marius en R. hebben de hokken terug gezet in de ren en van nieuwe loopplankjes voorzien.
Ze staan hoog op de pootjes en zijn nu een paradijs voor cavia’s die kruip-door-sluip-door willen doen.

Morgenochtend worden ze ingericht.
Morgenmiddag om twee uur mag ik Sally en Thomas halen.

Sally is echt genezen en ik kan haar donderdag ophalen.
Dan haal ik eerst Thomas op die logeert bij Lilian van de Opvang (omdat zijn ren moest worden ontsmet) en neem hem mee naar Heiloo.
Daar zal het echtpaar elkaar weer zien in een kleine ren die wordt opgezet voor speed daten.

Ik ben razend benieuwd hoe het gaat.
En het móet goed gaan want anders heb ik een probleem waarover ik liever nog niet wil denken.

Ik ben dolblij.
Was zó bang dat ik Sally niet meer terug kreeg omdat haar pootjes (zoals de dierenarts vreesde) nooit meer zouden genezen.
En het is geweldig om haar thuiskomst zelf mee te maken.

Mail van Lilian van de Knaagdierenopvang.
De wondjes van Sally zijn dicht.

Ik kan het nauwelijks geloven.
De dierenarts was er somber over en ik heb Sally in de Opvang een aantal keren bezocht en ik zag het wel ietsje beter worden maar het ging zó langzaam!

Ik zit te denken: als Sally echt is genezen kan ze misschien donderdag al naar huis komen.
Niet eerder omdat woensdag de tuinman de ren moet omspitten.

Het wordt nog wel een onderneming want Sally en Thomas hebben elkaar ruim drie maanden niet gezien dus moeten we uitproberen of ze elkaar (her)kennen en zo niet – of ze elkaar leuk kunnen vinden.
Dus: een speeddate in de Opvang.

Ik mail terug dat ik zou kunnen vanaf donderdagochtend t/m zaterdagmiddag.
Aangenomen dat Sally nu écht al terug mag naar huis.

Ik ben ook razend benieuwd hoe het zal gaan wanneer Sally en Thomas elkaar weer zien.
Ik hoop dat ze elkaar herkennen en direct gaan flemen en kopjes likken.
Dat het ook matten kan worden met als prognose: dit wordt niks – daar wil ik niet eens aan denken.

Rechts achter aan de waterkant staat een wilg.
Daar kun je takjes van knippen en die aan de knagers geven.

Vinden ze erg lekker.

Een raar beeld, de lege ren in de achtertuin.

De hokken zijn ontsmet en de omheining ook.
Woensdag wordt de grond deels verwijderd, deels omgespit.

Donderdag zouden Thomas en Nicolientje er weer in kunnen.
In het weekend de andere caafjes.
En ooit ook Sally.

Toen Nicolien en Maria+Elvira nét in hun kooien zaten in de bijkeuken, zag ik ze overdag amper.
Zodra ze mij gewaar werden sprintten ze naar hun verstopplek en hielden zich schuil tot ik was verdwenen.

De laatste dagen zie ik ze steeds vaker.
Ze lijken te wennen.
Niet aan het opgepakt worden en drankje moeten slikken, maar wel aan het in de kooien zitten en mij zien passeren.
Soms (denk ik) kijken ze zelfs verwachtingsvol: brengt ze iets lekkers.

Vanavond haal ik het bakje van de konijnen uit de schuur en hun eigen bakjes uit hun kooitjes om hun avondmaal te bereiden.
Iemand zet het op een fluiten.

En dan gebeurt waarop ik nu al weken hoop: Nicolien staat op de achterpootjes en kijkt naar de andere kooi en maakt een geluidje.
Ik dénk dat ze communiceert.
Iets als “hé! jullie ook hier! wat leuk!”

Dat is natuurlijk puur speculatie.
Een cavia is geen bonobo.
Wie weet wat zo’n diertje denkt.

Grootschermer

Amsterdam

Ik bezoek Sally in de Opvang in Heiloo.
Ik mag haar zelf zalven terwijl ze stevig door Anja wordt vastgehouden.
Dat is nodig want Sally vindt het maar niks.
Het zalven niet en in het hokje zitten ook niet.

De pootjes herstellen.
Maar zó langzaam!

Ik heb andijvie meegenomen en wilgetakjes.
Helaas zijn de takjes kort en dun want de wilg is nog niet zo ver aan het uitlopen als ik had verwacht.
Het liefst zou ik alles aan Sally geven maar dat is niet aardig dus ik hou het bij twee takjes en overhandig de rest voor ‘de andere konijntjes’.

De knuffel die ik haar twee weken geleden gaf ligt niet meer in haar kooi.
Misschien heeft Sally hem gesloopt, misschien vond ze er niks aan en is hij geschonken aan een ander konijn, misschien vonden de vrijwilligsters het geen goed idee en namen ze hem af direct toen ik was vertrokken.

Sally gromt. Sally gaat haar kleedjes te lijf.
Sally eet andijvie en takje.
“Doe maar dicht” zeg ik.
Want dan is ze iets rustiger.

Arm gromkonijn.