Vanochtend met L. Nicolien gevangen.
Eerst even opjagen waarbij L. het gouden idee had het open vangmandje voor de caaf te houden, duwtje tegen het kontje en hebbes!

Ik heb dan al wasmachine en droger ontruimd zodat Nicolien daar drie weken terecht kan.

Ook besloten om Gewoon Caaf en Black Madonna uit elkaar te halen en Gewoon Caaf onder te brengen bij Nicolien.
Omdat ik denk dat die beter ‘klikken’ voor zover je dat ooit bij cavia’s weet.

Maar Madonna deed naar tegen Gewoon Caaf (piepen en onder het doosje slaan – vermoed ik) terwijl Nicolien en Gewoon Caaf de hele dag knus samen verstopt zitten.
Gewoon Caaf is al wel wat tammer en durft te eten waar ik bij ben.
Maar geef Nicolien een paar dagen en die trekt ook wel bij.

Alleen Black Madonna – ze zit nu elf dagen in gevangenschap en is elke dag Drama Queen wanneer ze medicijn moet slikken.
Doodsbang, krijsen, trillen.
Wat ze niet kan helpen.
Maar voor de verzorger is dat óók niet leuk.

Elke dag caven medicijn toedienen – het is dat het móet, maar leuk is anders.

Ook elke dag bestudeer ik de andere caven, in de hoop dat het bij twee beschimmelde exemplaren blijft.
Helaas.

Zojuist vastgesteld dat ook Nicolien is besmet.
L. een mail gestuurd of ze morgenochtend wil helpen vangen en een grote kooi uit de schuur sjouwen.

Uitgerekend dat als het er nu écht niet meer worden, we op 21 december uit-behandeld zijn.
Nét voor kerst.

E. heeft Gewoon Caaf gewassen.

 

Gewoon Caaf krabt zich erg vaak.
Dus grijp ik haar en splits de haartjes.
Inderdaad: luizen.

Zwarte Madonna heeft die nu mogelijk óók.
Ze had ze nog niet toen ik haar inleverde bij de dierenarts want die heeft heel aandachtig tussen de haartjes gekeken en niets gezien. Maar zit nu al twee dagen samen met het luizenbeest.

Ik loop naar buiten en tuur naar de andere caven.
Elke ‘krab’ doet me het ergste vrezen.

Volgende stap: Gewoon Caaf in bad doen.
Wat zoiets is waarvan ik het ene moment denk: doe ik wel even en dan ‘durf ik niet’.
Bovendien heeft het weinig zin als ik niet tegelijk Madonna was áls die het ook heeft en Madonna kan ik niet de baas.

Wat een ellende.

Met een iets grotere behuizing

Caaf heeft nu vier dagen kuur achter de rug van de (minimaal) 21.
Ze vindt er niks aan.
(understatement)

Hier houdt R. haar vast voor haar fotoshoot.
De dierenarts had me gewaarschuwd dat het eerst erger zou worden voordat het beter wordt en dat klopt.

 

Caaf en ik zijn naar de dierenarts geweest.
De dierenarts vond caaf erg ‘wild’ wat een understatement was voor het gespartel.

Hij denkt dat ze inderdaad schimmel heeft maar heeft haartjes uitgetrokken om via een kweekje vast te stellen of het misschien mijt is.
De uitslag van het kweekje is over een week.
Intussen moet ik beginnen met de behandeling tegen schimmel = drie weken (minimaal!) 1x per dag 1 ml Itradrops.

Weer thuis dacht ik: dat doe ik wel even.
Aangezien ik eind augustus zover was dat ik een Black Madonna op schoot kon nemen, zachtjes aaiend kon kalmeren om haar vakkundig eetlustopwekker in het bekje te spuiten.

Maar óf ik ben mijn touch kwijt óf dat was een ándere Black Madonna want deze wil niks van me weten.
Wanneer ik denk dat ze (enigszins) kalm is en ik het pipetje in haar mondje wil doen bijt ze hard in mijn vinger.
Bij een tweede poging schiet ik zelf uit door het hevige gespartel en belandt alles op mijn broek.

Gelukkig kwam een uur later E. langs die zoiets wél vakkundig doet.

Op het terrein van de dierenkliniek stond de auto van 1 van de dokters geparkeerd.
Met deze geestige sticker.
Die volgens mij betekent dat wie een Franse Bulldog neemt érg veel geld kwijt is aan de dokter.

Van mijn miezerige € 66,20 voor: 1 consult cavia, kweekje, 1 flesje met 50 milliliter medicijn kan hij natuurlijk niet leven.

Ik kijk naar mijn caafjes en opeens zie ik het.
Een van de Black Madonna’s heeft schimmel.
Of mogelijk een andere huidziekte maar dat zou wel heel toevallig zijn aangezien in april iedereen nog schimmel had.

Ik bel L. of ze zin heeft samen een cavia te vangen.
Ze kan zich weinig leukers voorstellen dus gaan we op jacht.
Wat niet meevalt aangezien je alleen aan het kleine plekje bij het rechteroogje kunt zien om welke zwarte caaf het gaat.
Daarvan zijn er vier dus wanneer we er eindelijk 1 te pakken hebben (L. grijpt efficiënt een spartelend lijfje), blijkt het de verkeerde.

Ik heb de moed al opgegeven maar L. zegt: nog 1x.
Zodat nu de zieke Black Madonna in de ziekenboeg in de bijkeuken zit.
En morgen mee mag naar de dierenarts.

 

Wat zou het fijn zijn als nu niet alle negen cavia’s ziek zouden worden…

En dan gebeurt dus waarbij al het andere leed mini-leed wordt: konijn Thomas eet niet.
En konijn dat niet eet moet direct naar de dierenarts.

Zodat ik nu een nacht mag hopen tegen beter weten in (aangezien het nog nooit is gebeurd dat een ’s avonds niet-etend konijn de volgende ochtend wél at) en dan morgenochtend zodra het licht is voeren en kijken en dan hopen dat ik Thomas kan vangen voor de dierenarts of anders iemand kan vinden die helpt met vangen.

Nb vorige keer toen ik terugkwam van Amerika was het Otje die de volgende dag niet at.
Otje ging dood.

Coco is zaterdag teruggekomen van de dierenarts.
Vanavond is de eerste keer dat ze met Oscar uit 1 bakje eet.
Daarbij duwt ze haar kopje tegen het zijne en deinst terug en doet het dan opnieuw.
De wittebroodsweken all over again.

Bij de cavia’s is Gewoon Caaf al meteen weer one of the gals.
Niemand vindt het raar dat ze tien dagen is weggeweest, zij ook niet.

De vier Madonna’s zijn door mijn te voorzichtig aanbrengen van een likje roze nagellak niet meer van elkaar te onderscheiden.
Het enige dat ik zie is dat ze zich identiek = normaal gedragen.
Dwz nieuwsgierig en gretig en *niet* bang voor mij.
Zoals het moet zijn.

Eind goed etc.

Na haar tweede wasbeurt is Gewoon Caaf stevig droog gewreven en daarna teruggezet in de groep.
Toen ik vijf minuten later de afternoon snack aanbood, deed ze alsof ze niet was weggeweest.

Zelf vind ik het binnen opeens ergens ‘leeg’ zonder een om lekkere hapjes fluitzeurend caafje in de bijkeuken.

Op zaterdag gaat de praktijk van de dierenarts om negen uur open dus wil ik om kwart voor tien bellen om te vragen hoe het met Coco is.
Dan hebben ze tijd gehad alle patiënten te bekijken.

Om half tien gaat de telefoon: de dierenartsassistente.
Dood! denk ik (na alle vorige ellendige ervaringen).
Maar Coco eet weer en ik kan haar komen halen.

Coco gehaald en mandje in de ren gezet.
Het duurt wel twintig minuten voordat Coco eruit komt en Oscar zit te loeren op meters afstand aan de andere kant van de ren.

 

Dan komt Coco uit het mandje en ik verwacht een blije hereniging maar de blijdschap komt van één kant nl die van Oscar.
Hij is nieuwsgierig naar haar, zij deinst terug.
Wanneer hij te dichtbij komt rent zij een rondje.

Ik zie hem haar likken – en zij rent weg.
Ik zie hem aan haar sabbelen (mm…) en logisch dat ze wegrent.

Aan Oscar zie ik een duidelijke gedragsverandering.
Tien dagen zat hij op 1 plek niks te doen en at amper.
Voor mij dook hij weg.
Zijn bunker onder de ren was een geliefde plek.

Nu is hij levendig, knabbelt hier wat graan en daar wat hooi en graaft aan zijn hol.
Happy rabbit is dit konijn.

De avondmaaltijd bied ik aan in 1 bakje, in de hoop dat dit verbroedert.
Maar Coco is bang en rent weg.
Ik bied een tweede bakje.
Coco eet uit dat tweede bakje tot Oscar het inpikt.

Zo kunnen we nog een tijdje doorgaan maar ik houd het erop dat Coco eet (yes!) en dat het stelletje nog even moet herontdekken hoe ze ook weer een relatie hadden en vertrouw erop dat morgen alles weer goed is.

Madonna heeft ook vannacht goed gegeten.
Ik neem haar op schoot, geef haar een minilikje roze nagellak in het nekje (zó mini dat ik het daarna zelf al haast niet meer kan zien) en breng haar terug naar de ren.

Daar wordt ze besnuffeld door Pluisje en de caven en zelf wil ze eerst even de ren inspecteren en dan maakt ze weer gewoon deel uit van de groep.

Coco is weer bij de dierenarts.
R. kreeg er onvoldoende dwangvoer in dus heb ik haar vanochtend opgehaald uit Amsterdam en naar Alkmaar gebracht en morgenochtend bel ik om te vragen hoe het is.
Als er eerder iets wás, zou ik gebeld zijn.
Nu dat niet is gebeurd neem ik aan dat ze in elk geval nog leefde toen de praktijk om 19.00 uur dicht ging voor de nacht.

Zelf koester ik Madonna.
Ik geef haar eetlustopwekker. Ik geef haar (een beetje) dwangvoer.
Heel soms hoor ik haar hooi eten.
Verborgen in haar doosje.

Ik hoop dat ze haar knopje omzet naar *eten*.
En voel me verder nogal machteloos.

O ja – als jij, lezer, nu denkt de wijsheid in pacht te hebben – reageren mag indien vriendelijk en mild en vol begrip en met adviezen waar ik iets aan héb.
Wijsneuzerig ziejewel roepen koop ik niets voor en doe dus maar niet aangezien het ook erg slecht is voor mijn toch al brekelige dierenhumeur.