R. en ik maakten er gisteren nog grappen over.
Het ontsnapte konijn Ginny en dat hij de “wie heeft dit konijn gezien”-posters in huis heeft laten hangen ‘voor het geval dát’.
Vanochtend zeven uur, ik kiek Tjep en ga dan buiten voeren.
Ginny is er, maar Bugs niet.
Wat er wel is: een vers gegraven erg diep gat.
(laat het niet waar zijn)

Erna kijk ik elke vijf minuten (geen konijn) en zoek ik op de PC naar een mooie foto voor op posters.
Het enige dat ik blijk te hebben is een foto samen met Gin.
Zwarte konijnen fotograferen valt ook niet mee.

Dan, acht uur, daar is-ie! Kontje komt boven uit het gat, graaf-graaf doet hij fanatiek.
Ik gooi een tak boerenkool.
Hij hoeft niet. Maar komt als hij Ginny ziet eten toch even kijken.
Razendsnel houtblokken in het gat gestopt. Wat hem in elk geval even zal weerhouden.

(en de kiekjes van Tjep zijn ook al mislukt 🙁 )

Kwis: wie is wie.

Antwoord in de commentjes en verheug je als je het – als eerste – goed hebt op een klein kadootje.

Een borstelcavia dus. Die in het voorjaar een schimmel had en toen eerst tien dagen bij mij op tafel in een kooi moest en daarna nog eens zes weken bij R. Wat ze vreselijk vond.

Ik had haar daarna erg een gelukkig en ook lang leven gegund.

De emotionele band van Nederlanders met hun huisdier gaat ver. Een kwart zegt niet zonder zijn huisdier te kunnen, ruim de helft neemt zijn dier mee op vakantie en eenzelfde groep is voornemens het beest te begraven of te cremeren bij overlijden. 46% procent zegt zelfs te denken dat zijn huisdier hem of haar begrijpt. Hondenbezitters voelen zich met 62% als beste begrepen, gevolgd door kattenbezitter (46%) en knaagdierhouders (20%).

Lees hier verder

Vanochtend was R. hier om eten voor de dieren te halen. Daarna was ik uitgeteld.

Heb nog wel wat gewerkt maar creatief loggen – ho maar.

Daarom een prijsvraag. Dit zijn alle cavia’s. Wie is wie.

Klein prijsje voor wie ze het eerst allemaal goed heeft.

24 uur heeft het geduurd en om nou te zeggen dat de caven ‘gebond’ zijn is wat overdreven.
Maar ze eten tegen elkaar aan van lekkere hapjes en trekken elkaar als het zo uitkomt de grassprietjes uit de mond.
Niet alleen de oude bij de nieuwe, ook andersom.

Snuitje (zo heet intussen de zwarte met het witte stipje op de neus die meteen het meeste durfde) woont ook al een aantal uren bij de anderen in het hok.
(so much for ‘ze mogen niet van elkaar gescheiden’- mevrouw had direct door waar het beter toeven was en liet zonder een traan te laten haar vriendinnen achter in de kou)

Het bruine angsthaasje wordt (of blijft): Moppie.
Zodat we nog 1 naam missen. Die voor de zwarte gladharige cavia.

Wie de mooiste bedenkt (die ik het mooist/geschikt vind, zo mooi dat ik ‘m ga gebruiken) krijgt hier een hoop Lof en ook nog een klein kadootje.

Twee uur zaten de drie nieuwe vrouwtjes in een mandje in de schuur omdat het buiten noodweer was.
Nog eens twee uur zaten ze in de ren met deuren open naar beide kanten in het mandje in de ren. Bang.

Ik deelde bamboe uit waar iedereen dol op is.

En na tien minuten waagde 1 nieuw vrouwtje zich buiten om te smikkelen en smullen en niet lang daarna ook haar andere zwarte vriendin.

Alleen de bruine nieuwe caaf bleef verborgen zodat ik haar uit het mandje schoof waarna ze zich in het hooi verborg en ik een uur later zag dat andere caven gewoon letterlijk over haar heen liepen.
Ik pakte haar op.
En ging met haar zitten en sprak tot haar. Wijze raad. Zette haar neer.

Laatste ontwikkelingen.
Ik serveer eten in drie ipv twee bakjes.

Nieuwe zwarte caaf komt eten. Ik duw het bakje naar de plek waar bruin angsthaasje zit.
Ook angsthaas eet.
Ooit zo dapper black-and-white-spot caafje zit in een hok en waagt zich terwijl ik er bij sta niet buiten.

Het komt vast goed.
Maar de uren dat de diertjes zenuwen en stressen en het ergste vrezen – ah, ik wou dat het anders was.

Gisteravond denk ik opeens: als ik hier twe caafjes van vervelende mensen een maand in de vakantiekolonie kan opnemen, heb ik ook plaats voor zielige caafjes die in de Opvang zijn beland.

Ik kijk bij het Knaagdierencentrum maar zie alleen lieve knuffels en die vinden toch wel een huis. Toch maar even gemaild: mochten jullie voor niet-lieve knuffels een goeie plek zoeken, ik kan er wel twee bij hebben.

Vanochtend mail terug.
Ze hebben drie dames die bij elkaar moeten blijven.
Aangetroffen in een pakhuis waarvan de bewoners met de noorderzon zijn vertrokken en door de politie naar de Opvang gebracht.
Beeldschoon zijn ze.
En ze heten Bep, Meike en Moppie – maar dat kunnen zij óók niet helpen.

Als het goed is worden ze hier over een half uur afgeleverd.
In ben in blije verwachting.