R. had om tien voor twee de afspraak bij de dierenarts en was tien over twee alweer terug.
Hoewel ik wist hoe het zou aflopen keek ik toch onwillekeurig in het mandje: leeg.

De dierenarts was heel aardig geweest, vertelde R.
Toen hij hém had gezien had dierenarts Martin iets gezegd als “ze kon er zeker niet meer tegen”.
Tot dat moment was ik ellendig maar betrekkelijk stoer maar nu moest ik huilen.
Even maar natuurlijk aangezien ik slechte ervaringen heb met aan tranen toegeven.
Dat lucht in mijn geval niet op maar versterkt alleen het gevoel van verdriet.

Ik dacht: nu moet ik hier een foto van het caafje plaatsen en iets over haar vertellen.
Het gebruikelijke IM.
Het lukt niet.
Neem dus maar van me aan dat het een lief caafje was.

Snuf moet een nieuwe Grote Liefde.
Ze zat nu al twee dagen vele uren onder de grond en ik denk dan: die gaat ook dood.
Maar ik wéét: ze heeft liefde nodig. Grote Liefde in de persoon van een ander konijn.

Dus mail ik mijn eigen Knaagdierenopvang maar die hebben geen bejaard konijn in de aanbieding.
Dus zoek ik op marktplaats.
En stuit op érg veel ’toevallig’ of bewust zwanger geworden konijnen waarvan de jongen nu te koop zijn.
En ik vind nog meer konijnen (vanaf een paar maanden tot een jaar) waar het kind op is uitgekeken en die nu weg moeten. Soms voor geld, vaak ook gratis, vaak zelfs met hok erbij.

Wat ik ook vind: “gezocht slachtkonijnen ze moetten 6 tot 14 weken oud zijn het moet middel soort zijn anders wil ik ze niet hebben”

Ik wil alleen maar een lief mannetje voor Snuf.
Geen jonge heethoofd (omdat ik denk dat zij dat niet leuk vindt).
Uiterlijk niet belangrijk. Desnoods betaal ik ervoor.
Als de konijntjes samen maar gelukkig worden.

Iemand mailt me: lijdt het andere konijn er erg onder dat Bugs er niet meer is.
Ik weet het niet.

Vanochtend wou Snuf helemaal niets.
Ze zat maar.
Toen dacht ik: die gaat nu ook dood.

Ergens vanmiddag (ik had toen al een hoop afgezenuwd) ging ze rondlopen en eten.
Misschien denkt ze: raar stil, zou hij snel terugkomen?
Of: hij is vast uit logeren en komt morgen of anders overmorgen terug.
En wat ook kan: mijn man is dood maar als ik maar doe of ik dat niet door heb is het misschien niet waar.
Maw: geen idee wat het konijn denkt en voelt.
Ik weet alleen dat konijnen niet bedoeld zijn om alleen te zijn en dat ze stapelgek was op Bugs en hij op haar.

Dus kijk ik op de site van de Knaagdierenopvang.
De meest geschikte mannen hebben al een vrouw (net als in het echte leven).
Of ze hebben geen wintervacht (lees: zijn homo).

Eigenlijk wil ik ook helemaal niet zoeken naar iemand die Bugs kan vervangen omdat Bugs voor mij niet te vervangen is.
Maar ik ben geen konijn.
En wanneer ik ga slapen liggen er minstens twee, meestal drie katten op bed waarvan zeker 1 tegen me aan.
Terwijl Snuf nu helemaal alleen slaapt.

Het konijn dus.
Dood.

Gisteren wou konijn Bugs niet eten. Toen vanochtend het etensbakje vrijwel leeg was, dacht ik: misschien heeft-ie toch gegeten.
Dat hoopte ik in ieder geval vurig. Nadat ik vannacht nauwelijks had geslapen omdat ik dacht: vanochtend ligt Bugs dood.

De hele dag zat Bugs met Snuf in hun huisje knus te zijn.
Zoals ze dat elke dag *bijna* de hele dag doen.
Om half twee: de ultieme test. Een bakje boerenkool direct voor het huisje.
Snuf springt eruit, Bugs niet.
Wanneer ik Bugs wat boerenkool voorhoud wil hij niets.

Ik bel de dierenarts. Ik mag alleen komen als ik nú in de auto stap.
Dus grijp ik het konijn en race naar Alkmaar. Waar ik bijna een uur moet wachten tot het spreekuur eindelijk voorbij is.

Dierenarts Martin ziet het direct: snot. De luchtwegen zijn aangetast.
Longen nog niet. Maag en darmen vrijwel leeg (niet helemaal), gedehydrateerd (maar niet helemaal). Temperatuur 39,2 C (valt mee).
Wat we hebben: een oud konijn. Dat ziek is geworden omdat z’n weerstand niet meer goed is.
Mogelijk kan het genezen. Kleine kans. Daarna zal het nog steeds niet erg sterk zijn. Dus wie weet.
We nemen alle opties door en Martin zegt (leuke manier om je te adviseren) dat als ik zou besluiten tot inslapen hij me niet kwalijk zou nemen dat ik niet alles had geprobeerd.
Vanwege al die kansen enzo.

Als Bugs alleen was geweest had ik nu gezegd: doe maar.
Maar Snuf houdt van Bugs. Ik moet voor haar proberen haar man te redden.

Dus is Bugs nu bij de dierenarts.
Morgen om 12 uur mag ik komen om hem op te halen.
Tenzij hij dan al dood is. Dan word ik gebeld.

Dit is een foto van een maand geleden.
Vanwege dit beeld houd ik dus vol.

Vanmiddag zie ik opeens Bugs in het warme, niet vocht- en wind-doorlatende nieuwe hokje zitten.
Hij blijkt niet alleen.
En liefst zou ik nu R. bellen met het goede nieuws (maar die is in Madrid) en bovendien: ze zaten hier nu wel een half uur maar dat garandeert natuurlijk ook niets.

Toch even de kiekjes.

Tis natuurlijk maar een cavia, dat diertje dat nu al de hele middag op mijn tafel in een kooi in een hoekje half onder het hooi nauwelijks nog zit te ademen.

Maar tis wel *mijn* cavia dus besluit ik om kwart over vier eens te voelen of ze nog reageert.
Eerst niet. Ik kan haar zomaar aaien, ze voelt koud (maar misschien moet dat?).
Dan schiet ze vooruit. Mm.
Deze cavia moet nog een kans hebben.
Dus pak ik alles voor dwangvoederen: een handdoek om haar op te zetten, een potje wortelvoer en een spuitje (en mezelf). Leg het klaar en denk: misschien eerst proberen met een stukje witlof?
In de kooi gelegd en verdomd, Carina eet.
Niet gretig zoals haar vriendinnen. Maar: ze eet.
En aangezien de bedoeling is dat de ingewanden blijven werken en het ook zéér de vraag is hoeveel wortelprut ik er met *dwang* in zou krijgen kies ik voor nóg wat witlof, en wat andijvie en nog wat dingen die ze anders lekker vindt.

Ze eet. Een beetje. Niet van harte. Maar: ze eet.
Ik ga nu optimistisch zitten zijn.

Caaf Carina is erg ziek en de vriendelijke vrouwelijke dierenarts uit Alkmaar Noord weet niet wat ze heeft.

Carina heeft een spuitje gekregen met pijnstiller, prednison en antibiotica.
Als ze niet wil eten moet ik dwangvoeren.

Mocht Carina de nacht overleven (waar ik niet op moet rekenen) dan moet ik morgen mijn eigen dierenarts bellen.

R. en ik namen caaf Snuitje en ook caaf Cecilia mee naar dierenarts Theo.
Omdat we hun vachtjes wat mottig vonden.
Terecht. Want allebei hadden ze mijt en allebei kregen ze een prikje (krijs!!!) en toen ook nog een mini-dosis Stronghold in de nekjes.
Over een week moeten we terugkomen voor nog een prik en een week later (wanneer Obama heeft gewonnen) nóg een keer. Ook kregen we Stronghold mee voor alle andere caafjes voor het geval die ook mijt hebben/krijgen.

Dus vingen we (nou: vooral R.) tien caafjes, deden die in een grote kooi en daarna viste R. ze er 1 voor 1 uit en duwde Stronghold in hun nekjes.
De caven deden alsof ze werden vermoord en vergaten hun ordeal exact tien seconden later toen ze ontdekten dat er verse boerenkool en wortel in de ren lagen.

Die wortel kwam van de aardige mevrouw in De Rijp. Ze verzekerde me dat ik hem ook zelf kon eten. En haalde toen nog twee wortels uit de zak omdat ze morgen soep ging maken.

Gewenst gekregen door Jeroen Tjepkema wanneer ik weer binnenhol na rondje knagers verzorgen tijdens reclame-nieuws-reclame van 8 uur.
Nadat hij me volstrekt serieus heeft onthuld dat dit de Internationale Handenwassen-dag is.
Zodat ik me verbaas dat het Filiaal van het Radio 1 Journaal daar niet over gaat.

Wat wordt het trouwens laat licht.
Vorige week deed ik rondje knagers nog om half acht.