Caaf Carla leeft nog.
En Bella Donna jaagt op haar alsof ze een rat is (die ze weer pleegt te negeren, zelfs wanneer ze haar eten jatten).
Het konijn bijt het kleine caafje in haar kont. Ik grijp het konijn vast en Carla ontsnapt naar de cavenhuizen.

Ik zet er wat gaas tussen. Zo´n beetje. Maar Bella Donna heeft maar 1 gedachte nl weer verder jagen op die rot-caaf.
Ik bel R. die eigenlijk niet kan maar dan toch zal komen. Om een betere afrastering te maken. Net zoals we die vorig jaar rond deze tijd hadden. Omdat het konijn toen ook in haar stomme kop kreeg dat ze de caven moest verjagen.

R. komt met de bus van 12.15 uur.
Bella Donna zit nu gevangen in een reismandje dat ze probeert af te breken.
Carla heeft een natte plek op haar kontje waar ze is gebeten. Ik hoop dat het niet erg is. Anders gaan we morgen weer naar de dierenarts.
(er zijn momenten dat ik wou dat ik niet zoveel dieren had)

Nauwelijks geslapen.
Om half zeven: knagers gevoerd. Geen Caaf Carla.
Om zeven uur nog eens erheen.
Geen Carla.

De hokken opengemaakt, mezelf erop voorbereidend dat er een lijkje in zou liggen.
Geen lijkje.
Het hok van de konijnen geopend: ook geen Carla.

Er zijn veel holen in die ren. Diepe holen. Daar kun je je in verbergen.
Daar kun je ook in dood gaan.
(en voor je zegt: ‘dat zal wel niet’ – dat *is* een keer gebeurd met een konijn dat in paniek zich daar verstopte en een hartstilstand kreeg)

Opeens, eind middag, zie ik Bella Donna als een gek gaan jagen op de caafjes die alle kanten op stuiven. O got – niet wéér (zoals precies een jaar geleden toen we om die reden de achterren in tweeën deelden).

Ik ren erheen, deel hapjes uit, veel hapjes, lekkere hapjes. En wanneer Bella Donna wéér een caaf aanvliegt geef ik haar een tik. Niet een harde klap. Niet een oorveeg. Meer een wegduw-gebaar. Maar amper heb ik het gedaan of  ik schaam me dood. Want ik sla mijn dieren niet! Zelfs niet wanneer mijn dieren andere dieren slaan.

Dus probeer ik het volgens de pappen en nathouden en belonen en proberen af te leiden methode met extra lekkere hapjes. Mm. Die accepteert ze. Maar ze denkt er zo te zien het hare van (dat kunnen konijnen érg goed).

Wat ik verder ook probeer: Caaf Carla zie ik niet meer. Ook niet wanneer ik officieel ga voeren. Zodat ik me zorgen maak. Maar ik dwing mezelf te wachten tot morgen.

Wie weet is alles dan weer normaal.

Caaf Carla moest vandaag voor haar derde en laatste prik naar de dokter.
Ze vond het maar niks en heeft erg hard gegild.
De assistente zei dat Carla’s vacht mooi glansde.

Na de prik mocht Carla terug naar haar groep.
Ik zette het mandje neer.
Carla keek naar buiten

Carla sprintte naar een cavenhok, rende er omheen en dook toen in het ándere cavenhok. Om zich niet meer te vertonen.

Gelukkig was Gerda bereid heel even te poseren.
Omdat ze het anders zo sneu vond voor mij.

Om half drie loop ik even de tuin in: kippen voeren, knagers middag-snack geven, water Jozef verversen. En heel veel dode takken verwijderen en dode stengels afknippen en ‘zeg maar’/’laat ik zeggen’ moe en voldaan worden. Met pijnlijke handen omdat die het ruwe tuinwerk natuurlijk niet gewend zijn.

Het is erg leuk in tuin. Ik zie er ook leuke dingen. Zoals Bella Donna die liefdevol het hoofd likt van haar vriendje Potter dat sinds vrijdag weer is teruggekeerd in de echtelijke ren.

Ik probeer te fotograferen hoe ze lief tegen elkaar zitten. Dat lukt niet erg. Maar dit geeft wel een idee.

Een week geleden kwam Jozef hier wonen.
R. zette een deel van de konijnenren af. En knutselde een nieuwbouwpakket-konijnenhuisje in elkaar.
Dat laatste viel niet mee. Ook omdat ik dacht dingen beter te weten – wat niet zo was.

Jozef heb ik deze week voornamelijk buiten zien zitten.
Naast Snuf. Loerend naar Snuf. Rennend langs de tralies.
Toch was hij na een verregende nacht niet doorweekt.

Sinds gisteren weet ik hoe dat komt.
Hij slaapt niet *in* het huisje, hij slaapt eronder.
Wat kan omdat het huisje op pootjes staat om te voorkomen dat de bodem vochtig wordt.

Snuf is trouwens bij caaf Carla ingetrokken.

Konijn Jozef is een lieverd. Het werd me gezegd toen ik hem haalde en het *is* ook zo.
Waarbij ‘lief’ blijkt uit dat hij zich door een mens laat aaien.
Ik word daar altijd wat onzeker van.
Vindt hij het echt leuk? Of laat hij het zich welgevallen omdat hij in mij het dominante wezen erkent (wat hij mogelijk helemáál niet leuk vindt).

Omdat er een mogelijkheid is dat hij het inderdaad leuk vindt, aai ik hem af en toe.
Ik voel me dan ongemakkelijk. Omdat ik hem wel een plezier wil doen als hij daar iets aan ontleent, maar ik me tegelijk niet kan voorstellen dát hij er iets aan ontleent.
En ook: een konijn voelt lekker zacht maar ik voel het aaiend niet die connectie die ik met een kat heb.
Wat ik van een konijn wil is dat het lol heeft met een ánder konijn.
Wanneer ik dat zie, word ik daar vrolijk van.

Wat ik wel doe als vorm van contact: lekkere hapjes geven.
Maar hier wreekt zich dat Jozef niet houdt van wat andere konijnen lekker vinden.
Dus niet: wortel, andijvie, witlof, bamboe, wilgentakje, aardbeiplantblaadje.
Stukje bruin brood – ok. En (ontdekte ik gisteren): broccoli.
Maar vandaag hoefde hij die broccoli weer niet.
Hij eet wel. Gewoon konijnenvoer. Maar verwennen is er op deze manier niet bij.
Behalve misschien door in zijn nekje te kroelen. Waarvan ik dan weer denk dat hij het vast niet echt fijn vindt.

Dan de relatie met zijn a.s. echtgenote.
Toen ik vanochtend opstond (nog geen zeven uur, stromende regen) zaten ze naast elkaar met het gaas er tussen zeiknat te worden.
Daarna ging Snuf elders in de ren zitten en eerst gedroeg Jozef zich als een gekooide ijsbeer en toen ging hij ook zitten.
Zodat de situatie nu al uren is zoals op deze foto.
Allebei playing hard to get.
Terwijl R. en ik zojuist in onze agenda’s zetten: donderdag 19 maart is de Dag der Dagen. Omstreeks het middaguur mogen de geliefden elkaar voor het eerst in de gretige pootjes vallen.

Direct na het Radio 1 Journaal reed ik naar Amsterdam om Potter op te halen.
Hij vond het maar niks in het mandje. En dan klets ik wel tegen hem aan maar daaraan ontleent hij niets.

Natuurlijk had ik de camera al klaargelegd om zijn hereniging met Bella Donna uitgebreid te fotograferen.
Wanneer we aankomen zit Bella in de echtelijke woning. Ik zet het mandje in de ren.
Potter komt er direct uit.

Hij rent naar het cavenverblijf.
En verstopt zich in het cavenverblijf.

Dit was de situatie een uur geleden.

Dit is de situatie nog stééds.

… je hartstikke nat laten regenen als je maar dicht bij hem/haar kunt zijn, al is het met tralies er tussen…

“U hebt een knipkaart!” zegt aardig dierenartsmeisje Jolien wanneer ik € 28,75 afreken voor een consult voor konijn Snuf.
Konijn Snuf had een oogontsteking, dacht ik.
En dierenarts Theo dacht het eerst ook maar toch weer niet en nu heb ik een zalfje voor het geval ze toch ergens last van krijgt.
Snuf vond dit een nare ervaring. Eerst het vervoer in het mandje, toen ook nog het aan haar lijfje plukken.

Vanochtend was ik bij de dierenarts voor Caaf Carla’s tweede prikje tegen de mijt.
Dierenartsassistente Petra stelde vast dat het goed ging met het plekje waar de mijt zat. Het haar groeit er alweer aardig overheen.
Caaf Carla was ook razend en gilde de boel bij elkaar.
Sinds ze terug is, zit ze verstopt.

En sinds Snuf terug is zit die aan het andere eind van de ren met haar rug naar haar nieuwe grote liefde Jozef van wiens zijde ze twee dagen lang niet wilde wijken.
Jozef snapt er niets van.
Ik wel, maar daar koopt niemand wat voor.

Jozef was binnen een halve minuut uit z’n transportmandje.

De ren vond hij spannend. Snel inspecteren, huisje in en weer uit, takje markeren.

En toen:
dáár is ze…..
en:
dáár is hij……

Alleen wouen ze toen wel erg graag meteen de liefde consumeren en R. en ik houden van konijntjes maar niet meteen van een heel nest.
Zodat R. het hek wat beter bevestigde.

Later die middag.

Wat een zeer toevallige kiek is want 90% van de tijd zitten Snuf en Jozef neus aan neus of anders flank aan flank of zij laat zich even zien en hupst dan weer weg.
En dan was er ook nog die ene keer dat ze demonstratief caaf Carla ging groomen.
Maar daar is geen foto van en dat was geloof ik ook eenmalig.

R. heeft een afscheiding in de ren van Snuf en Caaf Carla gemaakt en een nieuw pre-fab konijnenhuisje in elkaar gezet.
Daarna hebben we konijn Jozef opgehaald.
Een mooie bruine hangoor is het, met een kaal plekje op 1 oor waar hij de narcose voor de castratie heeft gehad.

Eenmaal hier vond Jozef het meteen hartstikke leuk. Hij inspecteerde zijn deel van de ren, hij sprong in zijn huisje, hij markeerde wat takjes. Maar vooral: hij viel als een blok op zijn nieuwe vriendin.
‘Liefde’ zei ik. ‘Hitsigheid’ zei R.
In elk geval wil hij maar 1 ding: bij haar zijn.
Zodat R. de afscheiding nóg iets hoger en steviger heeft gemaakt.

Snuf vindt hem geloof ik ook wel leuk.
Ze rent regelmatig voor hem langs, ruikt aan zijn neusje en heeft al een typisch wijvending gedaan: in zijn gezichtsveld demonstratief Caaf Carla zitten likken.
(dit deed ze eerder nooit)
– foto’s volgen, in elk geval van het konijn, niet van álles-

* Potter floreert in de ziekenboeg bij R. (wat niet betekent dat hij zich dol amuseert maar hij eet met graagte en als hij dat niet had gedaan had R. morgen de dierenarts moeten bellen – in paniek)

* caaf Carla heeft zich (voor zover ik weet) niet gewaagd uit het hok in de ren van Snuf waarin zij zich direct verschanste. Maar wanneer ik eten neerleg in het voorhalletje grist ze dat weg. Ik zette er ook een bakje water, mogelijk drinkt ze daaruit ook.
Snuf kijkt af en toe en vindt er het hare van (geen idee wát).

* konijn Josef (zo heet-ie, ik neig tot JoZef maar misschien is JoSef beter?) gaat morgen onder het mes (snip-snip met de balletjes) waarna R. en ik hem dinsdag ophalen.
We hebben dan een afrastering gemaakt in de ren waarin nu Snuf met Carla woont en er hopelijk ook een nieuw huisje in geplaatst (als het bedrijf dat tijdig levert) en anders improviseren we.
Na 2,5 week mogen de verliefden (daar gaan we voor het gemak maar van uit) dan samen dicht bij elkaar.

Caaf Carla heeft een vlekje op haar neusje. Ik zag het gisteren en ja! ook daar was ik snel bij (bevestigt dierenarts Martin tegenover R. die bereid was ook vandaag weer de dierenartsklus voor me te doen).

Carla heeft mijt. Ze krijgt 3x een prikje (1x is  achter de rug) en… moet afgezonderd van de andere caven. Nog ruim twee weken.

Ik stel voor: bij Snuf. Dan zit ze toch buiten, in een ruime ren, mét een ander dier.
Of ze veel hééft aan Snuf (en omgekeerd): waarschijnlijk niet.
Maar het lijkt beter dan in een kooi in de schuur of op tafel.

Dus zetten we Carla met reismandje in de ren. Eerst wil ze er niet uit. We helpen haar een beetje.
Dan sprint ze in het ene van de drie huisjes (het middelste) waar Snuf vrijwel nooit in zit.

R. en ik wachten af of het een moordpartij wordt (Snuf let wel goed op) maar dat is niet zo.
Zodat ik R. met Potter naar Amsterdam breng.
Eenmaal terug zit Carla nog steeds in het hok.

Snuf lijkt het allemaal erg spannend te vinden.
Een hol is dichtgegooid (maar niet helemaal). Dingen zijn verplaatst. Er is een cavia bij gekomen.
Snuf verkent het terrein en nog eens en nog eens.
Erg territoriaal doet ze niet.
En ook wanneer ik om half zeven eten neerzet: 1 bakje voor haar bij het waterbakje, 1 bakje voor Carla in het halletje van het huisje – ze gaat kijken, maar ze stoort niet.
Niet meer dan hoe het stoort wanneer je net als bange caaf zit te eten en er doemt een groot konijnenhoofd op.

Ik hoop dat ze de komende dagen toch een beetje gezelligheid aan elkaar ontlenen.
En dan is daar over een week Jozef die er dwars doorheen walst.
Best lastig.
Moeten we nog iets op bedenken.

Konijn Potter kwam gisteren niet eten.
Ik maakte mij zorgen.
Terecht, bleek.
Dierenarts denkt: een vorm van snot maar niet een heel erge en: ik was er snel bij.

Potter zit nu in de ziekenboeg bij R.
Voor tien dagen.

Bella Donna is onrustig. Wat ze al was. Want ze wordt krols (rammig, geloof ik dat het bij konijnen heet). En daarmee viel ze het arme, zieke Potter-konijntje de laatste dagen behoorlijk lastig.

(op de voorgrond -zoals gewoonlijk- Bella Donna)

Een mailtje van de Knaagdierenopvang.
Ze hebben een man voor Snuf. Alvast gereserveerd. En als ik accoord ga, gaan de balletjes er donderdag af. En mogen we hem volgende week halen.
Nog wel een paar weken weg houden van Snufje (omdat-ie dan nog vruchtbaar is) maar ze zouden door de tralies heen verliefd kunnen worden.
R. en ik hebben ‘ja’ gezegd. Met: ophalen op woensdag.

Dit is Josef/Jozef, met begeleidende tekst van de Knaagdierenopvang.
Josef is een lieverd. Hij is gevonden op straat in Hoorn en terecht gekomen bij een opvang aldaar. Josef is gereserveerd en gaat na castratie bij een leuke voedster wonen in een grote ren. Hij krijgt een geweldig leven in de polder.
Karakter: lief

“Hoe heet ze” vroeg R. me toen ik hem ophaalde van de bus.
Omdat de dierenarts altijd vraagt hoe de dieren heten. Voor hun administratie.
Maar eigenlijk doet het er natuurlijk niet toe bij een dier dat daar 1x komt om dood gemaakt te worden.

In dit geval was het ook nog eens ingewikkeld.
Omdat ergens vorig jaar de Knaagdierenopvang vroeg of ik twee extreem bange cavia’s kon opnemen: Snuf en Snuitje. Tuurlijk kon ik dat en amper hier waren ze helemaal niet bang meer maar eigenlijk best brutaal.
En leuk. En stoer. En ondernemend. En: prima caven.

Een maand of anderhalf terug kregen Cecilia en een andere caaf mijt en moesten naar de dierenarts. Die andere was Snuf. Maar omdat het nieuwe konijn ook Snuf heet zei ik: dit is Snuitje. Zodat Snuf onder de naam Snuitje werd behandeld voor mijt.
Zodat nu dus Snuitje (de zieke) als cavia-Snuf zou moeten worden ingeslapen.
Als we vast hielden aan die namen.

Zeg maar dat ze ‘Caafje’ heet, zei ik toen R. met het mandje de deur uit stapte.
Geen idee wat hij tegen dierenarts Martin heeft gezegd.

Maar dit zijn ze.
Links S (die mijt had) en dan Man Kopan en dan S (‘Caafje’) die nu dood is.