Cieltje en ik gingen weer eens naar de dierenarts.
Nu om het krammetje eruit te laten halen dat de dierenarts een week geleden met een nietmachine in haar ruggetje had geslagen.

De dierenarts was vertraagd vanwege een spoedoperatie.
Zodat ik de aardige assistente Evelien die mij en mijn dieren wél kent vroeg of zij het niet kon doen.
Ik hield Cieltje vast, Evelien knipte het krammetje door en de wond bleek genezen.
Cieltje vond het niet leuk maar was niet panisch (wat ook gold voor mij).

Een half uur later zette ik haar weer bij haar vriendinnen die even aan haar roken.
Ik deed een paar wilgentakjes in de ren zodat Cieltje kon tracteren. Het was alsof ze nooit was weggeweest.

Zelf mis ik nu een caaf op tafel. Een caaf waar ik omheen sluip omdat ik haar niet wil wakker maken. Een caaf warvoor ik lekkere hapjes zoek. Een caaf die de laatste dagen verwachtingsvol opkeek wat ik nú weer voor lekkers bij me zou hebben.
Het is natuurlijk *beter*, een caaf buiten met vriendinnen.
Maar ik kan me er wel iets bij voorstellen, een caaf binnen in een kooi om wat mee te tutten.

Cecilia en ik gingen naar de dierenarts.
We wilden de hechteningen eruit laten halen van de operatie van twee weken geleden.

Ik moest Cecilia stevig op de tafel drukken. De dierenarts sneed met een scherp mesje de hechtingen eruit.
Cieltje verzette zich hevig maar volgens de dierenarts was dat omdat het kriebelde.
Cieltje liet van angst haar plas lopen.
En toen bleek dat op 1 punt de wond open was.
Bloed. Wond. Open.
Wat nu.

‘Een krammetje’.
Dierenarts loopt weg, ik blijf arm Cieltje op de tafel drukken.
Dierenarts komt terug met een grote nietmachine en zet zomaar een nietje in mijn lieve, angstige caaf.
Zonder verdoving. Zomaar. Au!

En alsof dat niet genoeg is: nu moet ze weer binnen zitten en over een week moeten we terug om dit keer het krammetje te laten verwijderen.
Zodat Cieltje weer op tafel zit in een kooi.
En eerst was ze moe en lamlendig (geef haar eens ongelijk) maar nu wil ze graag eten.
Zodat ik weer een week lekkere hapjes mag bedenken en verstrekken.

In de zomer krijg ik vaak mail of telefoon van de Knaagdierenopvang in Heiloo: of  ik caven kan plaatsen. Wat ik dan kan.

Vandaag kijk ik toevallig eens op de site van de Knaagdierenopvang en er zit 1 zwangere caaf (ach gossie) en verder:
Snoepie en Lady zijn in topconditie. Ze glanzen als een spiegeltje. Deze jongdames hebben flink wat aandacht nodig. Ze zijn nog lekker jong, dus zullen heel snel aan u hechten. Ze zijn afgestaan omdat de tijd ontbrak om ze de aandacht te geven die ze verdienen. Ze worden alleen samen geplaatst. Kom ze gerust eens bewonderen.
Met een schattige foto:

Ik mail een update over mijn dieren en dat ik deze caafjes zag maar dat die natuurlijk makkelijk geplaatst kunnen worden wegens jong en schattig. Maar ik krijg een mail terug dat ze hartstikke bang zijn en dat de opvang ze érg graag in mijn ‘paradijs’ zou zien.
Zodat ik ze nu morgen samen met R. ga halen.

Dit is dag drie van Cieltje en mij.
Waarop ze eerst alleen maar onder het hooi zat (en ik wen eraan dat dat *niet* betekent dat ze dood is).
Nu eet ze. Eerst stiekem.
Omdat ik iets lekkers door de tralies hang.
Dat grist ze weg en vreet ze snel op.

Het laatste uur is ze zichtbaar.
Ze eet de lekkerste hapjes uit haar vers neergezette bakje.
En dan probeert ze zichzelf te bijten waar de hechtingen zijn.
Die moeten dus erg jeuken begrijp ik.
Ze kan er niet bij. Wat natuurlijk maar goed is. Want het is niet de bedoeling dat ze de hechtingen uit de wond sloopt.
Arm Cieltje.

Vanochtend toen ik beneden kwam was er geen cavia te zien.
Weggestopt onder het hooi.
En eerst denk ik: slaapt mogelijk uit en daarna ‘dood’.

Waarna we samen een moeizame dag doormaken waarop ze eerst 1 plakje komkommer eet en dan he-le-maal niks meer.
En ze steeds dieper weg kruipt onder het hooi.

Tussendoor bied ik hapjes aan. Die ze niet blieft.
En dan opeens: een stukje andijvie is weg.
En daarna: een bakje vol helemaal nieuw, duur, caviavoer met stukjes andijvie en witlof en komkommer en tomaat en appel en brood. Ze eet gretig. Staand op de achterpootjes.
Ik sluip weg.
En Cieltje eet.
Ik ben zo ongelooflijk opgelucht.

Ik heb weer eens een kooi met caaf op tafel.

Het is Cecilia die stond ingepland voor een operatie aan een cyste op haar kontje. Vandaag over een week, en dan tien dagen in de ziekenboeg bij R.

Maar dit weekend sprong de cyste open. Was 1x eerder gebeurd en als er meteen een korstje op komt (zoals vorige keer) is dat niet erg. Nu leek de wond ontstoken. Niet heel erg, wel een beetje. En omdat ik geen risico wilde nemen met de vleesvliegen die met dit mooie weer wondjes zoeken om eitjes in te leggen (die weer maden worden) racetje ik vanochtend met het caafje naar de dierenarts.
Tijdens het Radio 1 Journaal. Dus: lamaar Radio 1 Journaal. En: lamaar Fanlog.
Ik deed nog wel via twitter een beroep op mijn mede-loggers maar die hadden geen tijd.

Vanmiddag om twee uur mocht ik Cieltje ophalen.
Ze heeft pijnstiller gekregen en antibiotica voor drie dagen (en dat moet genoeg zijn, zei de dierenarts).
Eenmaal hier heeft ze 1 paardebloemblad en een stukje komkommer gegeten en wat hooi. Nu slaapt ze.
Ik vind dat ze er heel zielig uit ziet.
Dat rare zilver is een soort pleister (is me verteld).

Wanneer geluk niet uit de eigen ziel komt doet een vrouw er goed aan het te peuren uit de zielen van anderen.
Een studie van konijnen wil daarbij helpen.
Snuf en Jozef.
Drie weken samen, eerst ‘dol op elkaar’ en nu vlinders in de konijnenbuikjes hartstikke verliefd en hoteldebotel en ‘ik lust er wel pap van’.

Een paar dagen geleden zag ik ouwe Snuf (8+!) schijnzwanger een nest inrichten.
Vandaag zag ik ze de hele dag met elkaar dollen en toen zij hém ging berijden terwijl hij broodje knabbelde (en dit was *niet* dominantie, dit was geilheid) haalde ik de camera.

Helaas werd er toen niet meer bereden.
Maar wél knabbelde Snuf nog aan Jozef “mm – Lekker Ding!”

en zaten ze even later heerlijk samen te zwijmelen.

De tureluur is terug en de tjiftjaf ook al een week of wat.
(en nog veel meer vogels)

Gisteravond zit ik aan de computer en voor me vliegt een grote mug.
Péts wil ik doen maar denk dan: dat is wel heel sneu, die is amper geboren, laat-ie maar even genieten van wat het leven een mug te bieden heeft. (Wat hééft het leven een mug eigenlijk te bieden?)

Buiten schieten alle planten uit.
Knoppen, blaadjes, bloempjes (het speenkruid).

En het leukst (voor mij, vermoedelijk niet voor haar): Snuf is schijnzwanger.
Ze propt het mondje vol hooi en brengt dat naar het hol onder het grote hok om dat te bekleden voor wanneer de jongen komen.

En dan te bedenken dat ik heb overwogen om Jozef (amper gecastreerd en nog vol sperma) direct bij haar te zetten omdat ik dacht dat een vrouwtjeskonijn van acht jaar vast niet meer vruchtbaar zou zijn.
De hormonen gieren door haar lijfje!
(de foto’s wouen niet erg vanochtend)

Toen konijn Jozef hier kwam hebben we de ren van Snuf met gaas in tweeën gedeeld omdat hij toen nog vruchtbaar was en R. en ik zijn helemaal vóór konijnenliefde maar niet voor nog meer jonge konijntjes in een wereld waar kinderen die voor een tientje bij de dierenwinkel kunnen halen.
Waarna ze (de konijntjes, niet de kinderen) al snel niet meer worden verzorgd en dan bij de opvang worden gedumpt.
Of ‘vrijgelaten’ in een park.

Intussen zijn Snuf en Jozef tien dagen een paar en net zag ik Jozef een aantal malen de konijnenvreugdesprong uitvoeren in dat smalle deel van de ren waarin hij 2,5 week alleen heeft gewoond.
Zodat ik dacht: misschien is het wel leuk als ik een deel van de afrastering verwijder.
Wat ik deed. En wat nog niet meeviel omdat R. dingen soms degelijker bouwt dan ik wel eens denk.
(de reden dat de afrastering er nog stond was dat wij dachten dat ze het misschien juist leuk vonden: meer verschillende ‘ruimtes’)

De eerste reactie was inderdaad: bere-interessant.
Veel snuffen en markeren en omheen lopen.
Tien minuten later was dit de stand van zaken.
Zodat ik nu nog geen idee heb wat ze willen: hek weg of hek laten staan.

Dé vraag mbt Snuf en Jozef (van wie al vast staat dat ze van mekaar houden) is natuurlijk: waar wonen ze?

Is hij bij haar ingetrokken? En zo ja: in welk van de drie huisjes (of misschien ónder het grote huis). Of zij bij hem?

Dit is de opstelling in de ren (foto van toen ze nog gescheiden zaten).

Jozef woonde toen ónder het speciaal voor hem aangeschafte en door R. in elkaar geknutselde huisje. Snuf woonde in het volstrekt krakkemikkige, lekke, wind doorlatende ‘prieeltje’. Dat is dat driehoekje links. Waar ze vroeger ook altijd met Bugs in zat.

Vanochtend om zes uur (ik hol naar buiten terwijl Radio 1 Journaal net begint): het tweetal wringt zich onder het huisje van Jozef uit.
Aha, denk ik: Snuf is dus bij hém ingetrokken.
Dan, later vandaag: ze zitten samen in het prieeltje. En als ik goed kijk (wat ik natuurlijk doe) zie ik hem haar hoofdje likken.

Dit zou wel eens de ideale lat-relatie kunnen zijn: evenveel tijd bij hém als bij háár.
Mij is zoiets nooit gelukt.

R. wil weten in welk huis (er is keus uit vier) Snuf en Jozef samen rusten.
Ik heb geen idee, maar ik vermóed dat ze veel onder een huis vertoeven. Weg van het indringende oog van de camera.

Wanneer ze wel zichtbaar zijn, zitten ze vaak bij elkaar.
Dus sluip ik net naar buiten maar dan stormen ze naar me toe in de hoop op hapjes (zij) en aaien én/of hapjes (hij).
Allemachtig wat een knuffel is dat konijn!

Ik leid af met wat brood (zijn ze dol op) en stel scherp. Helaas is het nu weer de zon die mijn foto verpest door te schijnen dwars door bomen en zo lelijke strepen te veroorzaken.

Tweeëneenhalve week hebben Snuf en Jozef door het gaas naar elkaar kunnen kijken. Eerst werden ze daarvan erg opgewonden, na een tijdje leek de lol er vanaf. Ze zaten vaak wel bij elkaar in de buurt maar soms met de rug naar elkaar, geen pogingen elkaar dwars door de tralies te bereiken.

Vandaag was de dag.
R. maakte het gaas aan twee kanten open.
Dat vonden ze erg interessant. Ze vonden elkaar óók interessant.
Maar die nieuwe ren erbij leidde erg af, al dat verkennen en markeren en dan óók nog een nieuw konijn.
Dan opeens, na een minuut of tien: Snuf doet liefdesbeetjes in de flank van Jozef. En ze likt zijn hoofd.
Waarna de aandacht meer wordt verlegd naar elkáár en ze een uur bezig zijn met aan elkaar ruiken, bij elkaar zitten, wég hupsen, nog eens gaan kijken.
Snuf lijkt hierin het initiatief te hebben.

Dan bedenkt Jozef dat een *man* niet een watje is en dat hij toch even op Snuf moet wippen (=tevens dominantie). Dat wil ze eerst niet en dan laat ze het een paar keer toe. En daarna gaan ze een tijdje rennen door de twee rennen en dan weer naar elkaar kijken en dan etc.

Ik maakte foto’s maar ze vallen wat tegen.
Toch: vooruit – een impressie.

Eind van de middag heeft het tweetal bedacht dat ze inderdaad elkaars grote liefde zijn.

Zodat nu nog de enige vraag is: waar slapen ze vannacht. Dus: your place or mine.

Nee, dit is niet een stervende cavia, dit is een zonnebadende cavia. En zo zie je ze maar zelden (alleen jammer voor de foto dat de zon er half op scheen maar zonder zon zou het natuurlijk ook geen zonnebadende cavia zijn geweest).

Carla is vandaag erg lang bang gebleven.
Geen wonder, nadat dat nare konijn Bella Donna haar in haar kontje had gebeten.

Gelukkig heeft R. de ren nu in tweeën gedeeld.

Tijdens dat delen bemoeide Bella D zich waar mogelijk met de werkzaamheden.

Nu is de rust hersteld.
En moet ik er weer (net als vorig jaar) aan denken dat ik éérst de konijnen achter voer en dán pas de cavia’s. Omdat mevrouw Donna anders zo driftig wordt.

Ik denk trouwens óók dat het hormonen zijn.
Zodat ze het niet kan helpen.
Maar: daar kopen die kleine belaagde caafjes dus helemaal *niks* voor.