Sinds ik terug kwam uit Amerika legden Hillary & co vlijtig eitjes. Zeker 1, soms wel 2 per dag.

Een week geleden gebeurt er iets naars.
´s Avonds zie ik drie eitjes in hun leghok en om ze te stimuleren tot er nog meer bij leggen laat ik ze liggen tot de dag erna.
Die dag: wég zijn de eitjes.
Er moet een egel zijn langs geweest.
Of een rat.

Sindsdien kijken de dames wel uit.
Waarom een ei leggen als het toch bijna letterlijk onder je billen wordt weggeroofd?
De legkastjes blijven leeg.

De enige die nog wel *wil* is Hillary.
En dat moet dan in de schuur. Zgn. verstopt.

Er is alleen een nadeel. De schuurdeur moet dan nl. open staan zodat ze erin en eruit kan.
Dat ze gedrieën naar hartelust de boel onder schijten neem ik voor lief.
Maar soms moet ik echt even weg en dan sluit ik af.

Ik ben benieuwd wanneer dat voor Hillary nét een keer teveel wordt en ook zij ermee kapt.

Helaas… verstoord (en links is Hillary en rechts een & Co)

Sinds gisteren na de dood van de & Co zijn Hillary & Co vrij.
"Niet op je log zetten," zegt R. – want de buren lezen mee.
En: als ze je erop aanspreken zeg je dat ze zijn ontsnapt.

Ik heb het overwogen.
Maar ik kies voor eerlijkheid.

Zodat het verhaal is: over twee weken mogen de kippen sowieso vrij.
Hillary & co zijn ingeënt.
Er is geen vogelgriep in Nederland.
Bij het enten heb ik 1 kip verloren – de rest wil ik nu alleen maar gelukkig zien.

Gaat er toch iemand de inspectie bellen en word ik bekeurd dan treedt fase 2 in.

Om kwart voor twee stoppen R. en ik Hillary & co in dozen in afwachting van de dierenarts die om twee uur zal komen om te enten.
(´stoppen in dozen´ = joegen op, grepen, hielden stevig vast en bezorgden stress)

Wanneer ik om kwart over twee weg ga om Guus te halen: nog geen dierenarts.
Wanneer ik om drie uur terug kom staat R. in de tuin en kijkt somber en ik denk: is die verdomde dierenarts nou nóg niet geweest.
Maar dat is hij wel. En 1 van de kippen is in de stress gebleven.
Nog voordat er was geprikt – ze was alleen opgepakt.

Heb je de andere toen nog laten prikken, vraag ik R.
Toch wel. Ok. Verstandig. Had ik niet gedaan.

De volgende prik is op 4 mei. Dan ben ik weg.
Gelukkig.

Het slachtoffer was trouwens 1 van de & co´s.

Vlak voordat Hillary & co werden opgesloten legden ze een paar eieren.
De eerste dagen van het opgehokt zijn deden ze dat ook nog.

Zie je wel, dacht R.: "ze vinden het niet erg."
Nee, dacht ik: "die zaten nog in hun systeem en moesten er even uit – hier blijft het bij."
Ik kreeg gelijk.

Gisteren braken Hillary & co door de afrastering en verkenden 3,5 bijna vier uur blij ontspannen de schuur en de tuin.
Vandaag ga ik tegen donker hun gevangenis voorzien van verstopte lekkere hapjes en iets in mij doet me het deksel van het leghok openen.
En jawel: een (klein) eitje.
Got wat hou ik van die kippen.

Vaak heb ik me erover verbaasd: hoe ongelooflijk *braaf* Hillary & co zijn.
Al die keren dat de ren was ingestort en ze gewoon naar buiten hadden kunnen lopen, al die keren dat ik bij het eten geven het deurtje open liet staan – binnen bleven ze.
Tot vandaag.

Ik doe wat ik altijd doe.
Ik zet een overheerlijke maaltijd neer. Loop dan met deur op een kier weg om hun water te verversen, keer terug en halverwege het pad: een & co. Die weigert terug te gaan.
Die langzaam, voorzichtig, het terras op loopt. En dan de schuur in. Zachte geluidjes van opwinding makend.

Daar is ook Hillary. Gevolgd door de andere twee & co´s.
En ik denk: snel nu, meisjes. Wég uit het zicht van de straat. Gelukkig: ook zij gaan de schuur in.

Ik ga naar binnen en naar boven. Ik heb niets gezien. En als iemand anders wel iets heeft gezien: o jee – ze moeten zijn uitgebroken (wat feitelijk ook zo is).
Rond zes uur gaan ze op stok. Dan gaat de ren weer dicht. En morgen zal ik beter oppassen.
Maar voor nu: heel even vrijheid.
Geniet ervan, meisjes. En dan drie weekjes slapen en dan mag het weer écht.

Op 1 mei, een dag voor ik wegvlieg, mogen de kippen weer naar buiten.
Ik hoor het in het nieuws en ik geloof het bijna niet.

Nog drie weken.
En intussen?
Gisteren nog de dierenarts gebeld: ja, het entspul is er maar de ringen nog niet.
Hoe nu.

Laten enten – omdat het anders eind augustus weer ophokken wordt.
Ik neig ertoe.
Maar wat als de dierenarts pas over twee weken komt.
Voor prik 1.

En – als 1 mei mág, waarom dan 23 april nog niet.

Hillary en ik worden hier zo doodziek van (en de & Co´s natuurlijk ook).

R. en ik namen het niet zo nauw met het ophokken.
We dachten ´tja´ bij stukken gaas die niet helemaal dicht waren en voelden zelfs een soort stiekem ´lekker puh´ bij een strook die niet helemaal tegen trekvogelpoep was afgedicht.

Toch zaten er vaak turkse tortels onder het zeil die paniekten als ik de kippen eten gaf.
Ik suste en ging weer weg en later loste het probleem zichzelf op.

Niet vandaag.
De duif die zich om kwart over zeven totaal in de stress gooit doet dat om kwart over acht nog steeds.
En omdat de kippen op stok zijn laat ik de deur open en ga iets anders doen.
Ze snapt het niet.

Zodat ik de ren instap en haar, met beschadigd staartje en hard kloppend hartje, van een zijwand pluk en naar buiten draag en dan de handen open om haar haastig te zien wegvliegen.

Dág lief duifje.
En laat me even de illusie dat je me vertrouwde en dat je niet volledig aan het eind van je latijn was.

Het is af.

Kleiner dan het was, maar het stáát en ziet er best degelijk uit.

Gisteren spraken R. en ik af dat we vandaag de kippenophokren weer zouden opzetten.
Maar het regent en stormt dus mailen we vanochtend: zullen we maar uitstellen tot morgen.

Om negen uur komt mijn werkster en samen doen we ach en wee over hoe alles weer is ingestort.
Dan biedt ze aan om zaterdag met haar man een poging te doen.
En ze beschrijft iets over latjes aan de zijkant van het witte plastic en dan aan bomen binden.
En ´graag´ zeg ik.
Al was het maar omdat alles beter is dan dat het plat ligt en ik wat begin te twijfelen aan het vermogen van R. en mij om iets te bedenken dat hóudt – laat staan dat uit te voeren.

Dus werkster geld in de hand geduwd voor drie uur nu-niet-werken en "tot zaterdag tien uur" gezegd.

Momentopname een uur nadat het (zo’n beetje) hersteld was en R. is vertrokken.

En Rob Trip kan dadelijk beter niet zeggen dat het vandaag een Mooie Dag wórdt.

Dit was een uur geleden.

Nu zijn beide partytenten volledig ingestort.

Het goede nieuws is: de party-tenten staan nog wel.