Janet heeft vandaag haar vijfde verjaardag gevierd. Als enige die nog over is van de New Hampshires.
Wat misschien niet zo’n sterk ras is. Aangezien ik wel goed voor ze heb gezorgd.
Eitjes leggen doet ze allang niet meer.
Sinds Hillary dood is vindt ze beter aansluiting bij Femke en Agnes dan daarvóór.
Misschien omdat ze onderdaniger is.

Agnes is de baas van het stel. Agnes is ook de enige die nog legt.
Zo’n 4-5 eieren per week. Femke houdt het leggen sinds haar laatste rui (dit najaar) voor gezien.

Ik heb voor R. een lijstje gemaakt van wat ze graag eten. Behalve graan enzo.
En hoe dat te bereiden.

Opeens is Femke in de rui. En ziet ze eruit als een geplukt kipje.

Femke schaamt zich een beetje. Ze wil liever niet op de foto.

Proberen de kipjes (opnieuw) te leren dat ze eitjes moeten leggen in het eigen leghok.
(op deze, mijn eerste echte uitslaapochtend stond nl al om tien over zes kip Agnes te jammeren onder mijn slaapkamerraam omdat ze de schuur in wou voor het leggen van -in haar geval- een erg brekelig ei)

Iemand mailde me laatst: als je Tashi zo leuk vindt, neem dan een eigen pup.
Is goed voor de lichaamsbeweging/conditie en het overgewicht.
Ik mailde terug dat behalve een paar katten die dat niet zo leuk zouden vinden er nog een probleem is nl dat ik niet een hond kan opvoeden.
“Wil je dat alsjeblieft niet doen, liefie” is niet wat Martin Gaus aanbeveelt.

Vanavond ging ik knagers voeren. En legde een eitje neer voor egel die ik vijf minuten eerder (teleurgesteld, want: geen eitje?) in de bosjes had zien verdwijnen.
Ik liep de schuur weer in en hoorde iets klagen. Kipje?
Kipje. Agnes om precies te zijn.
Hoog zittend met rood aangelopen hoofd. Zoals ze wel doet als ze eitje wil/moet leggen en het er niet makkelijk uitkomt.

Ik aarzel tussen oppakken en buiten de schuur zetten of aanzien.
Ik zie aan, doe wat vage dingen en kijk net nog eens.
Agnes slaapt in de schuur of doet bekwaam alsof (met TL-licht vol aan).

Ik laat haar zitten en denk: morgen dus inderdaad half zes op (liefst iets eerder) en Agnes naar buiten laten.
Dat bedoel ik dus.

Kwa geen eigen ‘Tashi’.

(maar wel morgenavond de schuur om zeven uur dicht)

De laatste weken leggen mijn kippen weinig eieren.
Janet Reno legt sowieso al niet (=ok) maar Femke en Agnes waren tot een paar maanden geleden goede legsters maar ook daar kwam de klad in.
Eerst ging Agnes kalkarme eitjes leggen – breekbaar, met een kleine buts. En soms zelfs met zo weinig schaal dat ze direct kapot gingen.
Femke legde nog wel maar minder frequent.
De laatste weken zo om de drie, vier dagen. Een ei.
En Agnes om de vijf dagen een brekelig/gebroken ei.
Is prima, moet kunnen, eieren worden gewaardeerd maar daarvoor zijn ze er niet.

Vanmiddag tussen drie en vier trekt Femke zich terug in het hooi in de schuur = eitje.
Alleen zit ze daar om zes uur nog en een uur later óók.
Dan zet ik de schuurdeur (discreet op een kier) wijd open, geef de andere kippen graan en geraspte kaas en hé – daar is ze. En eet en drinkt en doet gewoon.
Maar om acht uur: Femke zit in een hoekje in de schuur.
O shit denk ik: die gaat dood. Of is in elk geval ziek. Dus laat ik haar.
Een half uur later voer ik knagers, Femke zit er nog, ik kom terug en Femke is weg.
Toch op stok neem ik aan.

Ik kan hier niet tegen.

een half uur later: doel bereikt (de stoel van Guus is zelfs weer te zien)

alleen: ik had gedacht (weet ook niet waarom) dat er onder en tussen die lange stelen schitterende kleine ándere plantjes zaten te wachten op ruimte en licht – maar nee

toch bleek deze exercitie niet geheel zinloos

dank je, Femke!

De ministerraad heeft op voorstel van minister Verburg van Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit (LNV) de richtlijn voor vleeskuikens goedgekeurd. Daarmee worden strengere eisen gesteld aan het welzijn van vleeskuikens.

Er zijn drie bezettingsgraden voor het houden van vleeskuikens: 33, 39 en 42 kilo per vierkante meter. Hoe hoger de bezettingsgraad, hoe strenger de eisen. Dat zijn eisen ten aanzien van ventilatie, temperatuur en vochtigheidsgraad.

(bron)

Dinsdag is (kip) Hillary overleden.
Sindsdien kijk ik hoe haar zuster Janet Reno een plaats in het leven probeert te vinden.
Dat valt niet mee aangezien zij met Hillary vriendin was terwijl Agnes en Femke met elkáár vriendin zijn.

Eerst hield ze zich wat afzijdig. Toen zocht ze meer hun gezelschap.
En heb ik de taak bij het voeren te zorgen dat ze ook wat krijgt want Femke en vooral Agnes zijn bitches. Ze willen zelf lekker eten maar nog belangrijker vinden ze het dat ánderen niets krijgen.
Zodat wanneer ik op verschillende plekjes een beetje strooi ze van plekje naar plekje hollen telkens wanneer Janet daar wil gaan eten.

Vroeger, toen Hillary nog leefde, zag die dat even aan om tenslotte achter de bitches *om* Janet naar een plekje te leiden waar het goed eten was.
Janet is niet zo snugger, die snapt het niet. Dus probeer ik haar Hillary te zijn. Maar ik ben groot en bovendien sta ik bekend als iemand die eten uitdeelt dus houden Agnes en Femke mij scherp in de gaten zodat stiekem Janet voeren nog niet zo makkelijk is.

‘Normaal’ sjouwt Janet de laatste zo’n beetje met de andere twee rond.
Tot vandaag wanneer ik Agnes 2x naar haar zie uitvallen. Nu is ze alleen.
En helaas kun je bij kippen net zo min als bij mensen iemand aanschaffen om daar voortaan vriendin mee te zijn.

Ze zal zelf iets moeten bedenken.
En dat ik met en om haar lijd, daar koopt ze ook al niets voor.

Hillary is dood.
[en de ochtend en hoe slecht ik sliep en hoe vroeg ik op was en wat ik allemaal probeerde doet er even niet toe maar mijn opstelling was dus nooit ‘ach, tis maar een kip, ze bekijkt het maar’]

Begin middag kon ik het niet meer aanzien. Zoals ze daar lag te hijgen, door de pootjes gezakt, rechtervleugel gespreid. En al die vliegen die al gretig op haar afdoken. Dierenarts gebeld. Het was druk. Jammer dan. Ging ze dood? Dan kon ik haar ook afgeven en gaven ze later wel een spuitje. Nee, ik wou een consult. Voor het geval dat. Vooruit: om half drie. Maar het kon wel even duren.

Ik was er om vijf over twee. Omdat er soms mensen niet komen of te laat. Niet vandaag.
Om vier uur, als allerlaatste, zijn we aan de beurt.
Inderdaad een erg zieke kip stelt de dierenarts vast. Waarschijnlijk niets meer aan te doen. En terwijl we staan te praten gaat ze stuiptrekken, draait het lijfje om haar as en spuit ze natte stront uit het kontje.

Twintig Euro negentig tel ik neer. Dag, Hillary.

En opnieuw: ik wil hier *niet* in discussie over wat ik beter had kunnen doen. Als iemand dat wel probeert sluit ik alle commentjes af.

Even geen updates over Hillary.

Neem maar aan (of niet – zelf weten) dat ik mijn best doe.

En ‘even niet’ betekent dat ik even geen reacties over dit onderwerp wil – daarom staan de commentjes hieronder ook uit.
Het betekent dus niet dat je die reacties dan maar ergens anders onder moet zetten.

Hillary is ziek.
Niet dé Hillary maar mijn (kip) Hillary die voor mij natuurlijk wel dé Hillary is.

Sinds gisterochtend voelt ze zich niet zo lekker. Ze was wat trager dan de anderen. Ze deed niet met alles mee.
Maar laten we eerlijk zijn: New Hampshires zijn per definitie wat traag.
En ze nam wel zandbad en dronk en lag met Janet Reno in het zonnetje de vleugels wijd te spreiden.

Vandaag is ze nóg trager. Eigenlijk zit ze vnl in het hoekje tegen het huis waar ze zandbad neemt. Janet Reno zie ik zonnebaden met Femke.
Een uur geleden staat ze op en waggelt (wat loopt ze moeilijk!) naar het drinkbakje. Ze drinkt en zakt weer in elkaar en drinkt uit een klein bakje dat ik voor haar neer zet.

Ze staat weer op en zit. Ik haal geraspte kaas. Doe een beetje in een bakje, doe een beetje in een ander bakje met zonnebloemolie.
Omdat ze vroeger ooit een verstopping had en de dierenarts me toen olie aanraadde.
Hillary neemt 1 hapje. Het lijkt alsof ze wel wil eten maar dat er dan iets pijn doet. Ze draait zich weer af en zakt weer in elkaar.

Ik laat de schuurdeur voor haar open. Daar zit ze nu in het hooi. Zwaar te ademen.
Zich schoonmaken deed ze vandaag nog wel – om iets positiefs te noemen.

En ik weet uit ervaring: een kip kan van de ene dag op de andere ziek worden en dan dood zijn.
Maar ook: ze kan wonderbaarlijk herstellen.
Wat ietsje minder vaak gebeurt.

Intussen slapen deze vier charmante kippen samen in één hok. Dat moet je maar geloven, want dan is het donker en flitsen in het slaapvertrek leidt tot boze dromen.
Het omturnen van de Barney’s ging eigenlijk vrij makkelijk. De schuurdeur, de plek waar ze tot nu toe sliepen en poepten, dicht en bij invallende duisternis de twee levendige maar o zo makke kippetjes oppakken en in het uitloopje van het kippenhok zetten – en het deurtje achter hen sluiten. Na een nachtje of vier gingen ze vanzelf naar het hok.

Omdat ik ’s avonds laat nog even ging loeren, zag ik dat ze eerst nog in het stro zaten te slapen – wat ze in de schuur ook deden – maar zoetjes aan lekker naast Hillary & Co op stok gingen zitten.

’s Ochtends wilden ze wel erg graag in de schuur om hun eitjes te leggen. Nadat het slapen geen probleem meer was, mochten ze er van mij ook ’s ochtends niet meer in. En, warempel, ze leggen nu in het officiele leghok, een zijkamertje van het slaapgedeelte. Prima kippen!
Zouden ze zich herinnert hebben dat ze als kind, in Alkmaar, ook zo’n hok hadden? Of vinden ze Hillary & Co steeds leuker – overdag wandelen ze immers alsmaar vaker met z’n vieren.

Toch blijven ze van huiselijkheid houden. Als het grote raam open staat – en ja, het is steeds maar openramenweer – hoppen ze graag naar binnen om eens lekker rond te kijken. Ik heb ze zelfs al op de trap aangetroffen. Een doosje op de vensterbank verhindert dat – het zijn schatten , maar een paar honderd meter tuin lijkt me genoeg ruimte om in te poepen.

Wat nu te doen?