Femke zag er niet goed uit vanochtend zodat ik om tien over acht al bij de dierenarts zat (spreekuur begon om half negen).
Dierenarts Theo vond dat haar buikje wat hard aanvoelde en wou haar observeren.

Twaalf uur: assistente belt.
Femke is levendig en alert maar: ze is te licht en ze voelt van voren warm aan.
Dat zei ik ook al tegen de dierenarts van gisteren maar die zei dat kippen nu eenmaal warmer zijn dan wij.

Verder is haar buikje hard. Haar cloaca is bevoeld (arm kipje) en die is opgezet. Net als haar darmpjes.
Legnood heeft ze niet. Ze wordt nog gecontroleerd op wormen.
De dierenarts heeft haar nu opgenomen in het ziekenhuis. Morgenochtend elf uur mag ik weer bellen.

Btw: toen Femke werd ingeschreven als patiënte heb ik met nadruk gezegd dat ze niet ‘kip’ heet maar een naam heeft. Eenmaal bij de dierenarts stond er toch alleen ‘kip’ in de computer. Dat werd gewijzigd in: Femke.
Zodat de assistente die haar inschreef als ‘kip’ het nu keurig heeft over Femke.
Dit in het kader van respect voor een uniek wezen.

Got wat een kutdag was dit.
Een enge droom, toen regen-regen-regen. Wat ik niet eens zo erg vind maar dan is het slecht dieren voeren.
Zodat ik daarmee wachtte tot het tegen half twaalf was. Iedereen happy en alive and well.
Behalve Femke die ik traag vond. En die, zag ik tien minuten later, niet wou eten.

Dierenarts gebeld die een vervanger had op zondag en die had pas om half zes noodspreekuur.
De minuten geteld, Femke opgezocht en toegesproken, steeds wanhopiger (ik). Omdat ze zo stil was. Maar zo’n beetje zát. Of heel langzaam liep.

Om half vijf Femke opgepakt en in de doos gedaan – waarna ze eerst heel zielig ging jammeren en toen levendiger werd dan ze de hele dag geweest was.
Om vijf uur bij de dierenarts (ik geloof zo’n TomTom nooit als-ie zegt dat de reis maar 25 minuten duurt). Waar ik om vijf over vijf al werd geholpen door een aardige dierenarts die meteen toegaf dat ze de ballen verstand had van kippen.
Ze bevoelde Femke en vond haar dun. Ze zag geen maden (waarvoor ik bang was gezien de tijd van het jaar en eerdere ervaringen met doodgegane kippen).
Waarna we besloten ervoor te gáán.

Femke krijgt een injectie met antibiotica en pijnstiller, ik krijg een flesje en een spuitje mee en hoef maar € 35 te betalen wat ik weinig vind voor een weekendconsult maar dat kwam omdat de dierenarts de knop ‘weekend’ niet zo snel kon vinden zodat ik bijna 5 Euro (al m’n kleingeld) in een potje voor een goed doel werp.

Eenmaal thuis lijkt Femke wat opgefleurd. Ze wil in elk geval wat eten.
Dan poept ze vieze gelige poep. En maak ik me weer hartstikke zorgen.

Jaren geleden maakte R. een opstapje direct achter het raam in de kamer dat open kon.
Het was bedoeld voor Eebje die er inderdaad een paar keer gebruik van heeft gemaakt maar niet erg veel.

Al snel werd het hét plekje van Hillary & co om naar binnen te kijken.
Met een blik (dacht ik) van: komt er nog eens wat. Eten dus.
Na Hillary namen Agnes en Femke de plek als uitkijkpost over.
Femke zit er nog steeds regelmatig.
Maar niet meer alleen zij.

Mijn werkster krijgt van een bakker brood dat hij niet meer kan slijten aan zijn klanten.
Dat verdeelt zij dan weer over háár klanten/opdrachtgevers en ik voer het harde, bruine brood aan de knagers en de rest aan de mussen en kauwtjes en wie verder een hapje wil mee-eten.

Bij deze foto kán ik een tekst bedenken.
Maar volgens mij hoeft dat helemaal niet.

Ik vind ze zoooo lief.
Rare diertjes dat het zijn. Idiote lijfjes met die beentjes zéér wijd en die kopjes die doen denken aan gieren.

Verhaaltje.
Met Hillary & co had ik een ritueel.
Ik maak voor mijn ontbijt een licht geroosterd sneetje maisbrood, eet een stukje van de rand en verscheur de rest in kleine stukjes die ik dan uit het slaapkamerraam gooi.
Femke & Agnes hadden dat ritueel snel door. Maar dat geldt nu ook voor de tuttebollen.

Ze weten wel dat Femke het niet leuk vindt als zij mee-eten. Maar ze dóen het wel.
Desnoods maken ze even een omtrekkende beweging wanneer Femke een uitval naar ze doet.
‘Uitval’ is overigens niet meer dan: even naar ze toe rennen. Ze pikt niet, ze rent niet dóór wanneer An en Bob zich verwijderen.
En wanneer Femke dan weer éét tasten zij ook weer toe.
Slim!
Lief!
Leuk.
Mijn eigen tuttebollen.

De tuttenbollen overnachten sinds een paar nachten in de struiken naast het terras achter het huis.

Zoek de tuttenbollen.

Ik zei nog vanochtend toen het hek versterking had gekregen: jamaar. Dat ene plekje dat nog open is – dat is uitgerekend het plekje waar ze altijd zit.

Onzin! werd mij te verstaan gegeven. Kip zou nu niet meer gaan vliegen. O.

Vanavond tot acht uur zijn de dames lekker aan het eten en rondlopen direct achter het huis.
Exact acht uur, alsof er ergens een bel afgaat, gaan de tuttebollen paniekerig doen. Rondrennen, krijsen.
Femke reageert eerst niet maar na een tijdje toch wel een beetje.
Wat haar niet te verwijten valt.
En ja hoor: een kwartier later zit tut 1 op het hekje in dat gat.

Ik benader haar vanaf de straat, bang dat als ik het vanaf de tuin doe ze richting die straat vliegt.
Meteen trek ik de geleegde grijze bak een stukje het pad op (en nu maar hopen dat die buurtbewoner from hell die ‘m omflikkert wanneer ik hem niet binnenhaal en dan doet of dat ‘de vandalen’ zijn -ik ken de klootzak- dit stukje ‘binnen’ voldoende vindt).
Tutje is al over het hek gesprongen en volledig in paniek.
Precies waar ik bang voor ben want als er nu een hond langs komt type ‘jacht’ is ze er geweest.

Ik laat haar weer binnen, ik zet het deurtje van het hok op een kier. Haar zuster springt er vlot op. Zij doet nog een half uur moeilijk. Ik bedenk: dat wordt dus weer geen House vanavond. En: hoe dicht ik dat gat.

Gisteren had ik een afspraak in Amsterdam met een erg aardige man.
Ik zei dat ik niet te laat naar huis wou omdat ik me zorgen maakte over de kip op het hekje. Dat die er mogelijk overheen zou raken. En ‘wat dan’.
“Zo hebben we allemaal onze obsessies” zei hij.
Wat niet onaardig was bedoeld.

Misschien heb ik intussen wel teveel obsessies voor gewoon mensencontact.

Twee dagen geleden bedachten de tuttenbollen dat ze niet meer in het hok wilden slapen maar op het tuinhekje.
Terwijl ze me waren afgestaan als ‘kunnen niet vliegen’. Daar zat het tweetal en met wat drang was het summum dat ik voor elkaar kreeg dat ze overnachtten op het randje van het deurtje van het hok.

Gisteravond ben ik pas om tien uur thuis.
Op het hekje: 1 tuttenbol. De andere op het randje van het deurtje. Ik had het met opzet open gelaten omdat ik dacht: beter dáár dan op het tuinhek.

Ik grijp de tut op het hek en dan de tut op het randje en duw ze allebei het hok in.
Ik slaap slecht (net als de nacht ervoor).

Vandaag is het hek versterkt. Provisorisch.

Volgens mij kan tuttebol er nog steeds de pootjes op klemmen als ze echt wil.
Ik wacht af.
Een nachtje rustig slapen zou wel weer eens leuk zijn.
Een vers eigen eitje trouwens ook.

Bob en An houden van op stok zitten.
De hele dag.
Ik maakte me daar zorgen over maar dat deden ze ook waar ze vroeger woonden.
Omdat ze zich daar veilig voelen, veronderstelt hun vorige eigenares.

En natuurlijk wil ik niets liever dan dát ze zich veilig voelen maar ik denk dan dat ze zich vervelen. En -erger- dat ze misschien wel erg ongelukkig zijn.
Dus zet ik de deur uitnodigend op een wijde kier.
En plaats ik een bakje met hun vertrouwde voer nét buiten het hok.

Bob en An kijken.
Bob en An reinigen de veertjes. Bob en An zakken eens lekker onderuit.
Bob en An zitten op stok.

(en Femke legt sinds ze er zijn geen eitjes meer, althans niet waar ik ze kan vinden)

Gisteren verwijderden R. en ik (vooral: R.) een hoop onkruid om in elk geval het pad aan de rechterkant van de tuin toegankelijk te maken. Omdat we dachten dat Bob en An de jungle misschien eng zouden vinden.
Zo ontdekten we dat achter de stengels (hier te zien als triffids rond de zonnestoel) leuke planten schuil gingen die zo ook weer eens wat licht krijgen.

Vanmiddag ga ik daarmee verder. Omdat ik opeens in een ander perk ook wat bloemen zie die tegen de verdrukking in tóch kans zagen te bloeien. En andere (ontdek ik wanneer ik aan de slag ga) die het niet is gelukt – shit.
Een vol uur was het ruk, trek, weg op de mesthoop en toen: ruk, trek, op het gisteren net vrijgemaakte pad (en dan morgen maar eens opruimen).
Femke geniet. Van de wormpjes, maar vooral -heb ik de indruk- van het een vol uur lekker achter mij aan hobbelen en af en toe met me praten.
An en Bob houden siësta (ze zitten in elk geval een deel van dat uur zoet op stok).

Wel blijkt het graf van Eebje vernield. Gisteren per ongeluk op gaan staan, denk ik.

Eigen schuld natuurlijk. Had ik destijds ook maar niet moeten volstaan met het neerleggen van een dakpan en een paar bakstenen. En had ik het ook maar niet moeten laten overwoekeren.
Ik leg alles weer wat beter neer.
En meteen breekt de zon door.
Dat kan geen toeval zijn.

Bob en An hebben in het nachthok op stok geslapen.
Daar zaten ze vanochtend om zeven uur nóg toen ik me ernstig zorgen begon te maken zodat ik maar eens naar binnen keek.
Door de geopende deur wilden ze wel naar buiten komen, zeker toen ik graan strooide.

Kwartier later vloog Femke ze aan.
En toen een tijdje niet en toen weer wel.
Zodat ze vluchtten naar bovenop het leghok.

Zodat Femke haar ei wilde leggen in de schuur (die ik had opengelaten omdat ik dat de laatste weken wel vaker doe en ze het leuk vindt daar rond te kijken). Toen ik het doorkreeg lokte ik haar buiten met wat geraspte kaas en deed snel de deur achter haar dicht.
Zodat ze in paniek raakte en toen naast de houtstapel (waar gemorst hooi ligt) probeerde een kuiltje te maken en toen op het hout probeerde te kruipen en toen toch maar in het leghok kroop.
Alleen ligt daar nu geen ei en probeert ze nog steeds -ik was net weer even buiten- in de schuur te gaan zitten.

Ik ben bang dat Femke haar ei letterlijk niet kwijt kan.
Bob en An zijn redelijk happy behalve dat Femke net nog 1 van de twee heeft gepikt.
Maar dat lijken ze ‘all in the game’ te vinden.

Om acht uur zie ik An en Bob richting nachthok wandelen en Femke wandelt er achteraan.
Hè-hè en ziezo denk ik.
Dát is goed gegaan. Nu samen op stok, morgen vriendinnen.

Om negen uur: herrie in de tent.
Krijsende Indische vechtkrieltjes. Woest tokkelende Femke.
Femke drijft ze in een hoek. Waar ze ze niet aanvalt maar de krieltjes zijn wel bang en vluchten.
Krijs-krijs, tok-tok.

Ik doe de schuurdeur open en meteen zit Femke binnen. Ze installeert zich op een plank van een kast. Ziezo.
Wat dus niet de bedoeling is.
Tot nu toe liet ik haar de afgelopen weken in de schuur wanneer ze wou, omdat ik haar een extra plekje gunde tijdens haar verdriet. Maar dat was om even rond te kijken, *niet* om (weer) in te gaan slapen.

Femke naar buiten getild. Upset.
An en Bob: ook upset.
Een uur later.
Ik heb een huisje dat voor de knagers was en waarin Agnes toen het nog in de knagersren stond wel eens een ei legde bij het kippenhok gezet.
Is me afgeraden. Maar ik kan het niet meer aanzien.
1 van de Bob en Ans lijkt het wel wat. Die loopt erin en roept de ander.
Maar de ander zit (ik zie het door de deur-op-kier) intussen op stok en die roept dat het daar ook helemaal ok is.
Ze besluiten: stok zal het zijn.

Wanneer ik naar binnen ga loopt Femke verstoord tokkelend het nachthok in.
Zal ze blijven? Zal ze de andere kipjes eruit meppen?
Mijn aanwezigheid werkt in elk geval niet kalmerend dus ik vertrek.

An en Bob blijken niet ‘An en Bob’ te heten.
Het bejaarde echtpaar dat ze een jaar huisvestte in een konijnenhok (omdat de dierenwinkel zei dat dat ruim zat was) en ze toen een beter huis gunde bij Inge (van wie ik ze nu weer heb) heette zo. Het was dus meer een code.
Niet dat ze geen An en Bob kúnnen heten.
Eerst ze maar eens uit elkaar leren houden.

Om 1 uur arriveerden ze. In een mandje waar ze niet uit wilden.
Al snel dachten ze (dachten *wij*, als mensen) dat het hier helemaal ok was.
Ze aten graan, ze ontdekten een stukje jungle waar het erg plezierig wormpjes graven was.

Femke kon haar ogen niet geloven. Toko-tok-tok deed ze (verontrust, volgens ons).
Wapperen met de vleugels. En toen R. en ik Inge de achtertuin lieten zien volgde ze ons en bleef tokkelen en wapperen.

Bob en An bleven de hele middag in hun stukje jungle.
Een uur geleden strooide ik wat graan om ze eruit te lokken. Met succes.
(wat ik niet van de foto’s kan zeggen)

Toen kwam Guus aanzetten mauw-zeur en dat vonden ze eng dus daar gingen ze weer, de jungle in.

Geen ruzie dus.
Twee best gelukkige Indische veldhoenders.
Een wat verwarde niet zo gelukkige hybride legkip (want Femke blijkt helemaal geen Barnevelder te zijn zoals ons destijds is verteld).

Ik kan ze niet vinden, de fokkers van leuke rassen in mijn omgeving.
Kinderboerderijen (andere tip) vind ik wel – maar niet waar ze van kippen af willen.
Marktplaats dan toch maar.
Een loglezer wijst me op twee jonge hennen: kind had ze gekregen, keek er niet naar om, vader wou er vanaf.
Advertentie gisteren geplaatst, ik mail direct: kippen zijn al weg.

Ik kijk zelf. En zie erg veel hennen samen met hanen aangeboden.
Dat is niet de bedoeling – hoe lief ik hanen ook vind.
Dan krijgen we de sector ‘cru’.
Drie ‘slachthennen’ – nou ja zeg!
En nog erger: drie hennen te *ruilen* tegen drie diepvries-exemplaren.

Ik zoek verder maar ik vind niks.
Wanneer me te binnen schiet dat ik ooit ben benaderd via de Knaagdierenopvang over kippen.
Gevonden op een terrein in Alkmaar. Dat doet zich natuurlijk niet zomaar nog een keer voor maar ik mail mijn contact bij de Knaagdierenopvang Heiloo.
En zij mailt iemand die gedumpte kippen opvangt. En iemand anders die over Kippenforum gaat.

Nog éven, zeg ik tegen Femke.
Die me niet-begrijpend aankijkt.
Nou ja – ik kan niet álles hebben.

Een half uur ruk ik onkruid uit. Zorgvuldig de brandnetels vermijdend, maar er is meer dat prikkerig irriteert heb ik nu ontdekt ook al zorgt het niet voor nare blaren.
Femke pikt soms een wormpje. Maar echt gezellig hebben we het niet samen.
Gezond is ze wel. Bijna elke dag een eitje. Maar ze straalt ‘eenzaam’ uit.
En je zou nog kunnen zeggen dat ik dat projecteer maar wanneer mijn werkster (vanmiddag) zelf erover begint dat het kipje zich ontheemd voelt dan weet je zeker dat het wáár is.
Want: boerendochter. Die mij bovendien oversentimenteel mbt dieren vindt.

Het moet dus maar.
Twee nieuwe vriendinnen. Lief karakter. Niet te bang. Niet te overheersend.

Weer Barnevelders? Leuk ras, vind ik. Maar misschien iets te assertief?
Ik zoek de Australorp op. Goed karakter. Rustig. Tam te maken.
Zijdehoender. Rustig, makkelijk tam te maken, lief voor kinderen. Te koop bij een magnetiseur in Kelpen-Oler en ik weet niet waar dat ligt maar *niet* in Noordholland.

Ik zoek verder. Al snel naar ‘kippen te koop’ in het algemeen.
Zelfs dat levert weinig op.
Een paar ‘gratis af te halen’-kittens zie ik wel.
Laat ik dat nou maar niet doen.

Kipje Femke is volgens mij niet gelukkig.
Tja, hoe weet ik dat.
Ik vind haar ongedurig. Niet ‘lekker in haar vel’.

Wanneer ik buiten ben volgt ze me. En vroeger spitten de kipjes dan samen naar wormpjes als ik wat onkruid uitrukte.
Nu kijkt ze wel, maar ach.
Niet dat ze niet eet. Dat doet ze wel.
Ze legt ook eitjes. Elke dag 1.
En dat moet ik meteen uit het leghok halen anders vreet egel het ’s nachts op (is me nu 2x overkomen).

Het liefst wil Femke mee naar binnen.
Wat ze ook wou toen Agnes nog leefde. Maar ik dénk dat het toen nieuwsgierigheid was en nu een behoefte.
Om erbij te zijn, erbij te horen, bij iemand, bij mij.
Misschien verbeeld ik het me.

Wat ik toelaat: in de schuur zijn.
Daar wat rondkijken. Er zijn veel hoekjes. Er zijn veel materialen. Heel vroeger sliep ze er ook.
Dat mág niet, van mijn werkster.
Zodat ik op de dagen dat die er is probeer Femke uit de schuur te weren.
Wat natuurlijk niet lukt, zomaar opeens.

Vandaag denk ik: ik zeg tegen mijn werkster “al liet ik haar op bed slapen, daar heb jij *niets* mee te maken!” maar tussen droom en daad staan lastige interpersoonlijke relaties.

Kip Agnes is dood.
(geen zin in details, dierenarts zegt dat ik alles goed heb gedaan en geloof dat dan maar)

Meesterverdringster ik heeft sinds ik haar afleverde bij de dierenarts voor onderzoek (half elf) een artikel voor Fanlog geschreven (1e versie zondagverhaal). En na het horen dat ze had moeten inslapen (drie uur) deed ik nog wat dingetjes tot om half vijf het Radio 1 Journaal begon waarna ik drie leuke stukjes schreef voor Fanlog.
Aangezien, zoals ik al zei, niet verwerken maar verdringen mijn middelste naam is.

Femke kan ik intussen niet meer in de ogen zien.
Terwijl ik weet dat ik iets móet.
Want een kip is een sociaal wezen en 1 eenzame Barnevelder – das niks.
Dus kijk ik op marktplaats. Maar tegelijk denk ik: hoe introduceer de 5 leuke Wyandottes uit Beverwijk bij mijn allenige Femke?
Hoeveel nieuwe kippen kan zij verdragen zonder het onderspit te delven? Wat is een goed ras dat niet te dominant is?
Beter jonge, onervaren (te domineren?) kippen? Of beter oude die mogelijk niet de behoefte hebben een strijd aan te gaan?

Tips zijn welkom.
Zeer welkom.
(en verdringen betekent niet dat ik niet rouw)

R. heeft toen ik weg was drie kleine goudvissen gekocht. We dachten dat we het erop konden wagen omdat de tuin nu heel weelderig is en de vijver wordt omgeven door hoge en overhangende planten.
Vanochtend hadden we het er nog over. Dat ik die vissen nooit heb gezien.
Maar vandaag, ik zeg “dag leuke eend” tegen 1 van de twee witte eenden in de vijver en bij haar voetje: een kleine licht-oranje goudvis. Verdomd.
Nu net aan het andere eind van de vijver, wel 8 meter verder: diezelfde goudvis. Of een die er sterk op lijkt.
Mogelijk zijn er nog steeds drie. Wonderen en wereld enzo.

Minder leuk verhaal.
Toen ik weg was is Janet Reno (=kip) overleden.
Donderdag is de grijze bak geleegd. Maar: niet helemaal.
Onderin zit een plastic zak en iets zwaars.
Net sneed ik een broodje in stukken voor de mussen. Bovenop die grijze bak. Waaruit een lucht kwam van dier-in-ontbinding.
Zodat ik nu bang ben dat dat Janet Reno is.