Vandaag heeft Greta de dokter bezocht.
Omdat ze gistermiddag opeens ‘raar’ ging lopen.
Zwalkend. En ze zakte door de pootjes.
Direct de dierenarts gebeld en afgesproken voor vanmiddag (eerder kon niet).

Vanochtend gaat het duidelijk beter maar toch de dierenarts laten kijken.
Die stelt vast dat Greta door de rui weinig weerstand heeft.
Hij geeft haar een multivitamine shot.
En smeert vergif op haar pootjes omdat door de gebrekkige weerstand de kalkpootjes weer toeslaan.

Afgesproken dat ik haar voorlopig in de schuur houd tot ze wat beter in de veren zit.
En dat ik haar zoveel mogelijk lekkere hapjes geef zodat ze kan aansterken.
Wát ze maar wil.
Kaas, gevulde koek, gekookte eieren.

Greta geïnstalleerd en gevoerd.
Arm plukkipje.

 

 

Greta is in de rui.
Eerst legde ze geen eieren meer, toen verloor ze een paar veren en nu is ze hard op weg ‘geplukt kippetje’ te worden.
Dat is zielig want het is koud.
Maar het is erger zielig want een ruiend kippetje voelt zich klote.
En moet hard aanpoten om weer een kippetje-met-veren te worden.

Greta trekt zich terug bij de houtstapel.
Dat is relatief beschut.
Maar Greta trekt zich éxtra terug.
Als ik lekkere hapjes aanbied, hoeft ze die niet echt.
Een enkel hapje, vooruit – maar eigenlijk zou ze volgens mij het liefst in bed liggen met de dekens over zich heen.

Zo ken ik Greta niet.
Greta, mijn kippetje-de-voorste dat als ik even niet oplet in de woonkamer staat en daar Guus de stuipen op het lijf jaagt door haar daadkrachtig rondstappen.
Greta, mijn zeurkousje, dat géén genoegen neemt met (jammie!) kostelijk strooivoer of pinda’s of krentebollen waar de andere kippen wél blij mee zijn maar pas stopt met indringend aankijken als ik kaas heb gestrooid.
Nu, in de rui, neemt ze een enkel hapje van de kaas en … laat verder maar zitten.

Er is niets dat ik kan doen om haar te helpen.
Tartaar bied ik aan. Eitjes.
Lamaar, doet Greta.

1 dezer dagen zal ik wat foto’s nemen.
Beetje vernederend.
Maar dan begrijp je wat ik bedoel.

Ik dácht dat kauwtjes in groepen leefden en alleen in het broedseizoen aan paarvorming deden.
Dat is niet zo.
Ik hoorde ze al maar net zie ik ze ook.
(met de kleine camera door de natte autoruit gefotografeerd en niet erg scherp)

Ze wonen er dus nog steeds.
En dat klopt (lees ik met dank aan google) want kauwtjes eten wel als groep, maar zo’n groep bestaat uit allemaal paartjes.

Dat was een makkie.

Minder makkelijk is het te begrijpen wat omgaat in het hoofdje van Greta.
Dinsdag kreeg het kippenhok een nieuw dak. Omdat het oude lekte.
Mogelijk ruikt het dak *ietsje* anders. Ik merk het niet maar ik ben geen kip dus dat kán het geval zijn.
In elk geval is dit voor Greta het signaal om niet meer in het leghok te leggen maar érgens in de tuin.

Een paar maanden geleden had ze ook zo’n bui.
Toen was het mooi weer en kon ze op een ochtend dat ze op sjouw ging stiekem worden gevolgd tot ze haar verstopplekje prijs gaf.
Dat ligt nu anders.

Als ik wreed was zou ik ’s ochtends het hok dicht houden tot ze had gelegd.
Maar dan gaat ze het ei natuurlijk ophouden en dat doet pijn en voelt psychisch rot en dat vind ik zielig.

Klaartje was deze zomer 3x broeds.
Dat is niet leuk als je niets hebt om op te broeden.
Ik stel het me voor als vlinders in de buik, smachtend naar een onbereikbare liefde.
En dan ook nog worden opgesloten in een kale kooi ‘voor je bestwil’.

Het is tien dagen na zo’n ‘bestwil’-sessie.
Klaartje is niet meer broeds.
Ze is in de rui. En niet zo’n beetje.

Deze foto is van gisteren.
Net zag ik dat haar kontje van achteren helemaal kaal is.
Arm Klaartje.

Greta ziet er prima uit.
Alleen legt ze al drie dagen niet. Zodat ik dacht: die gaat binnenkort óók ruien.

Vandaag valt mij mij vertraagd het kwartje: Greta is weer eieren aan het verstoppen.
Dit keer naast de kist met hooi.
Waar ik met moeite twee eieren uit de smalle strook (vér weggeduwd) peur.
Het derde ei breekt.
Wat jammer nou na al die moeite.

Het is een bericht van een paar dagen geleden maar misschien heb je het gemist.

Bhutan heeft donderdag een verbod uitgevaardigd op het houden van kippen, eenden en kalkoenen in kooien.
Volgens de regering van het Centraal-Aziatische koninkrijkje is de praktijk niet verenigbaar met de boeddhistische filosofie. De mens pakt immers al de eieren af van de vogels.

Bhutan staat erom bekend dat het de ontwikkeling van het land niet meet in termen van het bruto nationaal product, maar van het bruto sociaal geluk.
Daarbij gaat het niet alleen om economische factoren, maar ook om duurzame ontwikkeling, geestelijk welzijn en culturele identiteit.

Het zal niet meteen een wereldtrend worden (helaas) maar wie weet zet het ergens in een ander land toch iemand aan het denken.

Vorig jaar was ik zes weken in de weer met Klaartje die broeds was.
Ik haalde haar van het nest, ik deed de deur naar het nest dicht, ik probeerde haar te lokken met eten, ik deed alles wat ik kon bedenken.
Na zes weken was Klaartje broeds-af en het duurde nog zes maanden voor ze weer een beetje normaal met me omging.

Dit keer probeerde ik een week Klaartje met van het nest tillen broeds-af te maken.
Lukte niet.
Toen zette ik haar zes dagen in een kale kooi met alleen eten en water.
Ik dacht dat ze me hierna zou haten.
Maar direct toen ze weer vrij was, was ze weer mijn eigen lieve Klaartje.

Bang is ze helemaal niet.
En sinds vandaag legt ze weer.

Waarmee ik die verder erg zuinig is met het geven van adviezen toch wil zeggen: wil je een kip broeds-af maken dan is de zachte heelmeester de foute heelmeester.
Gewoon in een kale kooi zetten en cold turkey laten afkicken.
Is fijner voor de kip en uiteindelijk ook voor jou/mij.

De kippen zijn weer vrij.
Klaartje is eerst (net als Greta) behandeld aan haar pootjes.
Ze had kalkpootjes, is daarvoor 2x bij de dierenarts geweest en de derde zalving mochten we zelf doen.

Daarna lieten we haar en An vrij.
Ze namen direct een uitgebreid zandbad en Greta deed voor de gezelligheid mee.

Na het bad gingen ze tuinwandelen alsof ze helemaal niet opgesloten waren geweest.
Ze zijn niet eens bang voor mij – wat ik me goed had kunnen voorstellen.

Klaartje en An zaten me iets te ‘gezellig’ in de schuur.

Ik stoorde ze, Greta stoorde ze.
Maar allebei met mate.
Zodat ze onprettige ondergrond of niet opgewekt doorgingen met ‘broeden’.

Om ze wat meer prikkels te bezorgen heb ik ze buiten gezet.
Het leidt tot eten en poetsen (An) en eten en ijsberen (Klaartje).

Greta wou eerst wel even met ze spelen (lees: hun eten afpakken) maar ging daarna weer iets voor zichzelf doen.

Vrijdag zie ik dat kip Bernadette weinig eet en veel drinkt.
R. en ik brengen haar direct naar de dierenarts die coccidiosis vaststelt en voelend aan het kipje constateert dat ze nog lekker in haar vel zit (niet is vermagerd) omdat ik er snel bij was.
Bernadette moet een antibioticakuur en logeert nu in de ziekenboeg van R.

Vandaag besluit ik dat Klaartje en An moeten stoppen met zinloos broeden op niks.
Bleven ze wanneer ik ze van ‘niks’ afhaalde eerst een uur eten, drinken, toilet maken en rondhangen – de laatste dagen zitten ze binnen de minuut weer gezusterlijk op hun nest.
Omdat ik ze telkens oppak om ze te forceren zich te vertreden (en te eten) voel ik dat ze vermageren.

Dit kan zo niet langer dus plaats ik ze vandaag elk in een kooi met lege, gladde bodem.
En eten en drinken.
De meest beproefde manier om een kip broedsaf te maken voor watjes die ‘in een juten zak aan de waslijn hangen’ zielig vinden.

Dit is trouwens ook zielig.
En het kan wel vier dagen duren.

Ik nam foto’s maar de Dell heeft geen gaatje voor het kabeltje van mijn CoolPix P500 en uiteraard niet voor een SD-kaartje.
R. stuurde een foto van Bernadette maar ik kan niet terugvinden waar Windows XP die foto’s opslaat.

Later vandaag hoop ik fut te hebben om de Ultrabook zodanig op te tuigen dat hij iets met foto’s kan.
Nu zijn we allebei heel erg moe.

Wanneer Klaartje broeds is, hoopt Greta dat ik haar zal vermaken.
Vorig jaar kreeg ze me zover dat ik een uur per dag wormen voor haar zocht.
Lekkere hapjes waardeert ze ook nu maar ze heeft iets beters ontdekt.
Ze wil het huis in.

De schuur mag ze altijd al verkennen, de bijkeuken is ook ok.
Een paar dagen geleden was ze me te snel af en stond ze in de keuken.
Net kost het me grote moeite haar uit de woonkamer te verwijderen.
Waar ze dan een kwartier heeft rondgekeken en me heeft verlost van enkele spinnetjes e.d. die aan de stofzuiger zijn ontkomen.

Ik leg haar uit dat ze een buitenvogel is.
Wat haar niet overtuigt.
Zodat ze morgen weer mag.

Ik ben benieuwd wanneer ze de trap op hipt om tenslotte op mijn bed in diepe slaap te vallen.

Vergeleken met een kapotte PC, een gecancelde vakantie en nu al een maand hevige rugpijn (en dank je, ik hoef niet méér rugadviezen, ik kom om in de adviezen en de pijn is er nog steeds) lijkt het misschien peanuts.
Maar dat is anders als je een kip bent.

Mijn vier kippen zijn eigenlijk twee stelletjes.
Greta en Klaartje zijn vriendinnen, misschien zelfs zussen.
Bernadette en An wáren geen vriendinnen maar zijn het intussen wel geworden.
Ze trekken wel op in een groep van vier maar ze *zijn* twee groepjes.

Dat blijkt weer eens nu Klaartje en An broeden.
Nog steeds ‘op niks’ en de afgelopen dagen eens te meer ‘op niks’ want Greta is of óók van de leg of ze verstopt haar eieren elders.

In de tuin lopen dus Greta en Bernadette.
Trek dan samen op, zou iemand die niks begrijpt van de kippenziel misschien zeggen.
Maar Greta en Bernadette hébben niks met elkaar.
Ze storen zich ook niet aan elkaar.
Maar ze gedragen zich of de ander net zo goed een fazant zou kunnen zijn of een roerdomp.
Een vogel, maar een zó ander soort vogel dat zij, als kip, er niets mee gemeen hebben.

Dat is dus leed.
Om opeens helemaal alleen te zijn in een grote tuin.

Wanneer ik de broedsters 3x per dag uit hun hok haal en ze snel eten, drinken, zandbaden, trekt Greta naar Klaartje en Bernadette zoekt aansluiting bij An.
De broedsters zien ze niet eens.
Leed dat niet valt te compenseren met extra aandacht en extra hapjes door een mens.
En dat misschien wel erger is dan mensenleed omdat er als kip niets aan valt te begrijpen.

Al ruim een week maakt Klaartje van die nare ‘boos-broeds’-geluidjes.
Tegen beter weten in hoop ik dat het niet doorgaat (na vorig jaar zes weken broed-ellende op helemaal NIETS en er niet van af te brengen wat ik ook probeerde).
Maar het gaat door. En ze inspireert An die meteen óók maar gaat broeden.

1x hebben de dames vrijwillig het ‘nest’ verlaten om snel te eten en te drinken.
1x zijn ze eraf getild. Waarbij de eitjes die er nog lagen (met dank aan Greta) snel zijn verwijderd.
Nu zitten ze dus op niets.

Net probeer ik ze te lokken.
Babbelen, hapjes, deurtje open.
Zelfs flits ik ze vals in de oogjes.

Ik zie ze denken.
“Mens, ga toch koken.”
Of zoiets.

Ik heb twee kippen die overvloedig eieren leggen: Greta en Klaartje.
Ik heb 1 kip, An, die af en toe een ei legde (na een ‘stop’ van een jaar) voordat ze ziek werd en voor 100 Euro van een soort bronchitis werd afgeholpen.

Toen duurde het een paar weken en nu heeft ze alweer twee eieren gelegd (met een paar dagen ertussen) zodat R. en ik zeggen dat we de 100 Euro er al *bijna* ‘uit’ hebben.
Niet dat ze hoeft te leggen.
Niemand hóeft hier te leggen.
En geld speelt geen rol.

Maar dat is niet het verhaal.

Het verhaal is Bernadette.
Bernadette is het ontzettend leuke schattige kleine trippel mini Barnevelder-kipje dat écht al een jaar geen ei meer legt.

Maar waar Bernadette wel genoegen in schept is elke dag een paar uur lekker breed gaan zitten op de in het leghok gelegde eieren van de andere kippen.
Ze doet het nu al weken. Ze is niet broeds. Ze komt er na een paar uur ook weer vanaf.
Maar blijkbaar ontleent ze iets aan die eieren onder haar buikje en die warm houden en er een beetje ‘zen’ op zijn.

Ik zoek een vergelijking en denk dan aan (sommige) vrouwen die zelf geen kinderen hebben maar het enig vinden op andervrouws kinderen te passen.
Misschien is het iets heel anders want wie weet nou precies wat er in het kopje van een kipje omgaat.

Wat het ook is, ik vind het lief.
En ik houd rekening met Bernadettes behoeftes en raap de eitjes dus niet om tien uur ’s ochtends maar pas in de loop van de middag wanneer zij ermee ‘klaar’ is.

Begin april moest An naar de dierenarts omdat ze een nare hoest had.
Ze was toen nét (na een jaar) weer voorzichtig aan de leg.
Sinds ze terug is: geen ei.

Tot vanochtend.
Knap vrouwtje.

An is weer thuis.
Ik haal haar op bij de dierenarts (in een doos, dat is voor een kip minder eng dan een mandje om doorheen te kijken).
Naast me in de auto: geen geluid.
Ik zet haar op het terrasje achter het huis waar Bernadette net een zandbad neemt.
Ik doe de doos open, An veert op (letterlijk), springt uit de doos en stort zich in het zand.

Drie kwartier baddert ze.
Dan gaat ze met Bernadette aan de wandel.
Ze eet en drinkt.
Ze doet of ze niet is weggeweest.

Everybody happy.
Incl ikzelf.