Een jaar geleden kreeg Loki een kleedje dat door de gulle geefster fluffy werd gevouwen.
Na een keer wassen deed zij dat opnieuw.

Een paar weken geleden waste ik het kleedje nog eens en maakte het hartstikke fluffy.
Niet fluffy genoeg want Loki taalde er niet meer naar: hij sliep op bed, plat op de tafel of op zijn toren.

Gisteren kwam de geefster van het kleedje langs.
Ik vroeg haar of zij nog een poging kon doen tot fluffy maken.
En verdomd.

Vandaag moest Loki naar de dierenarts voor ontklitten.
Ik vertelde dierenarts Martin (ik moest immers een consult boeken bij de dierenarts) dat het vorige keer niet goed was gedaan en dat ik helemaal niet per se wou dat *hij* het nu deed maar dat de assistente aan de telefoon had gezegd dat het ’s ochtends niet anders kon en dat ze ook nog had gezegd dat ik dat vast niet wou betalen (oid).

Martin haalde een andere assistente, wees haar op de ergste klitten en beloofde later terug te komen voor inspectie.
Deze assistente was aardig, geduldig en deskundig.
Ze haalde de klitten eruit met een kammetje dat ook sneed en alleen waar Loki dat niet toeliet, scheerde ze een stukje.
Ik blij, Loki nog steeds niet blij.
Waarbij ook niet hielp dat we een half uur hadden moeten wachten in een wachtkamer waar het steeds drukker werd met jankende en blaffende honden.

Ik was erg tevreden over hoe de assistente werkte: rustig, geduldig, soms even wachten wanneer Loki het niet meer trok.
Ik liet hem dus niet meer checken door de dierenarts (was niet nodig).
De volgende keer zal ik weer naar deze assistente vragen.
En o ja: ik hoefde alleen trimtarief te betalen, *niet* het consult voor de dierenarts.
 

Ik kom thuis met de boodschappen.
Loki zit al te wachten achter de deur van de bijkeuken.
Hij wil dat ik de voordeur voor hem open zet. Dat doe ik en ik klem er een blokje hout tussen zodat hij indien gewenst (bv als een auto of een hond nadert) direct weer naar binnen kan.
Ik hoor geen ‘gevaar’ maar Loki is toch al snel weer binnen.
Voordeur dicht, Loki sprint naar het raam in de woonkamer dat toegang geeft tot het terrasje achter.

Ik doe het raam open, Loki zit met het hoofdje buiten en het lijfje op de vensterbank.
Omdat hij geen besluit neemt en het koud en nat is, doe ik het raam weer dicht.

Zelf loop ik nu naar de schuur.
Loki op mijn hielen en me dwingend toekijkend bij de deur van de schuur: openmaken.
Ik maak open, Loki staat in de deuropening, Loki komt weer binnen.

Dit was allemaal binnen vijf minuten en toen was het ‘goed’.
Ik ben geslaagd voor de test ‘portier’.

Er moeten klitten uit de vacht van Loki.
Mij lukt het niet. De dierenartsassistentes deden het een maand geleden maar niet goed.
Dus wil ik speciaal hiervoor een afspraak maken en dan zeggen dat ik erbij wil zijn.

Als telefoonangsthaas stel ik dit uit.
Maar vandaag is het zover.
Dus bel ik, zeg mijn naam en dat ik een afspraak wil maken voor mijn kat om klitten te verwijderen.

Normáál weet de assistente wie ik ben.
Deze vraagt mijn postcode.
En mijn huisnummer.
Dat helpt niet voor een fijn gesprek maar ik zeg het toch: afspraak klitten en ik wil erbij zijn.
Stilte. Er zit niets anders op: ik zeg dat het de vorige keer niet zo goed is gegaan en dat ik ze dat niet kwalijk neem (waarom eigenlijk niet?) maar dat ik het beste weet waar zijn klitten zitten. En dat het niet opschiet als ik de kat terug krijg in het mandje en dan thuis die ándere klitten ontdek.

Nog steeds een stilte – waarin ik dénk te horen dat ik stapelgek of een kreng word gevonden of beide.

Ik zeg dat ik op een ochtend wil. Omdat ik dan iemand heb die me kan helpen Loki in een mandje te doen.
Een ochtend kan niet, zegt de assistente.
Toch moet het een ochtend zijn, zeg ik, want degene die me kan helpen moet om half 12 weg en ik laat Loki niet urenlang in een mandje zitten wachten.

Dán moet ik een afspraak maken met de dierenarts en dan moet ik betalen voor een consult “en dat wilt u vast niet“.
Dit tegen een vrouw op wier kosten alle dierenartsen daar een leuk tweede huis hebben kunnen bouwen.

Ik zeg dat dat geen probleem is, dat het welzijn van de kat boven alles gaat.
Nu vindt ze me écht gek.
Wat ik weer raar vind voor iemand die dierenartsassistente is.

Ik zou het in mijn foto’s moeten nazoeken maar volgens mij slaapt Loki al ruim een jaar niet meer op zijn toren.

Hij slaapt op mijn bureau, op mijn bed, in een grote doos in het magazijn maar vooral: op tafel beneden.
Maar omdat een kat onberekenbaar is, staat de toren er nog steeds.

En dat is maar goed ook, blijkt vandaag.

 

De man in mijn leven durft nog steeds niet te springen.
Érger wordt het niet, maar beter ook niet.
Nou ja, zolang hij kan leven met de opstapjes in de vorm van de uitgetrokken stoelen, doen we het ermee.

Ik probeer cliché’s te vermijden maar… wie schetst mijn verbazing wanneer ik Loki net enthousiast een boom in de achtertuin zie beklimmen.
Best hoog zit hij! Wat ik zie gebeuren vanuit de kamer terwijl al mijn camera’s boven liggen.

Ik hol naar boven.
Even goed kijken op deze foto (genomen uit het slaapkamerraam).
Of het komt doordat Loki mij ziet of omdat hij tóch al dacht dat het mooi was geweest, hij besluit weer naar beneden te gaan.
Eerst draait hij zich zodat hij met het hoofdje richting grond gaat, maar dan besluit hij dat het slimmer is zich geleidelijk te laten zakken.
 
Hierna komt mijn Held naar huis.
En nu ligt hij op zijn handdoek op mijn bureau dat hij heeft bereikt met een tussenstapje.
 

Ooit heb ik in een programma gezet dat Eebje op deze dag is overleden.
Die mededeling popt nu op.

Ik ga zoeken wanneer het precies is gebeurd (handig, zo’n weblog).
Het was in 2009.
Guus ging dood op 8 januari 2015.
Sammie ging dood op 28 januari 2016.

Loki mag niet dood.

Dit was Eebje

Af en toe probeert Loki een doos uit.
Om die snel weer af te keuren.

Loki heeft favoriete plekjes en die willen wel eens wisselen.
De afgelopen dagen wou hij graag liggen op een plank in mijn klerenkast.
De tweede plank van onderen (als je de bodem niet meetelt).

Vroeger sprong hij op die plank.
Nu staat hij te aarzelen en te stuntelen.
Ik til hem er dus op.
Dan installeert hij zich op de shorts die ik wil meenemen naar Amerika.

 

Gisteren twee jaar geleden kwam Loki hier.
De dag ervoor bespraken we of we het met elkaar zouden proberen.
Loki zei ‘ja’.

De volgende dag werd hij met zijn toren afgeleverd en had hij maar 1 gedachte: hoe ontvlucht ik dit huis van dat enge wijf dat me wil vermoorden.

 

De dag erna zat Loki onder het bed. En toen opeens zat Loki óp het bed!
Daarna kwam alles goed.

Loki springt nog steeds niet, dus heb ik de dierenarts gebeld voor overleg.
Hij houdt het (ook) nog steeds op: pijn gedaan, mogelijk verstuiking.
Het kan zijn dat Loki springen vermijdt omdat hij bang is dat hij dan wéér pijn zal krijgen.
Foto’s nemen *is* een optie.
Maar hij adviseert: nog een tijdje aanzien.

Ik vroeg of het een idee zou zijn om Loki de pijnstillerskuur te geven waarover we het vorige week ook hebben gehad.
Dat gaan we doen.
Kwaad kan het niet, het is geen antibiotica, het is meer iets als Paracetamol.
En verder dus aanzien.

De dierenarts heeft Loki beluisterd en bewreven en beklopt en kon niets vinden.
Het enige dat hem opviel was dat hij weinig spieren in zijn achterpootjes heeft.

Omdat er geen aanwijzingen waren dat er iets mis was met de organen, wou de dierenarts (nog) niet overgaan tot bloedonderzoek.
Hij denkt dat Loki idd een sprong heeft gemaakt waarbij hij wat pijnlijk terecht is gekomen.
Dus gaf hij hem een injectie tegen de pijn.

Hij veronderstelt dat Loki de komende dag fermer zal gaan springen.
Zo ja – dan is het probleem opgelost.
Wat ook kan is dat hij ná die dag weer springen gaat vermijden. Dan moet hij een kuur van pijnstillers.
Dat zijn gelukkig niet pillen maar een vloeistof die katten lekker vinden en die ik over de Sheba kan gieten.

Vandaag was Loki vooral doodmoe van het avontuur.
Ik ook.

Vanochtend weer eens goed naar de boxjes gekeken.
Zijn ze wel ingeplugd? is het torentje wel ingeplugd.
uit-aan-uit-aan

In de doos ‘PC spullen’ gezocht of ik misschien een dvd heb waarmee ik hem opnieuw kan installeren.
Er naar gezocht op internet maar ik kan die hele toren niet meer vinden.

Naar CoolBlue en *bijna* de allergoedkoopste boxjes besteld.
Dan valt mijn oog op het linker boxje.
Mn op het min- en plus-knopje.
Ik denk: het zal toch niet…?

 
Het zal.
De box staat op de handdoek om te voorkomen dat die van het bureau afglijdt wanneer Loki op het bureau ligt.
Gisteren tussen de ochtend en de avond moet Loki op de min-knop hebben gedrukt.

Nu ligt de zoeterd op zijn kleedje beneden op de tafel.
En ik heb 20 Euro bespaard (de boxjes van CoolBlue).

Twee jaar geleden was Loki net komen wonen bij buurvrouw Lyda.
Ze vroeg me of ik hem tussen de middag eten kon geven.
Loki was destijds panisch van Lyda’s hond, Tashi, en mij zag hij ook niet echt zitten.

Sinds een paar dagen heeft Loki wat moeite met springen.
Lopen gaat prima, traplopen ook. Maar een ferme sprong: nee.

Beneden heb ik altijd een stoel ietsje ‘uitgetrokken’ staan en tot een paar dagen geleden sprong Loki soms direct op tafel en soms nam hij de tussensprong maar nu neemt hij altijd de tussensprong.
Eergisteren had hij ook moeite met de sprong op het bureau en gleed nog nét niet terug.

Gisteren zette ik een stoel voor het bureau.
Toen Loki op het bureau wou, bleef hij drentelen dus tilde ik hem op die stoel (wat makkelijker klinkt dan het was: Loki is zwaar en hij was onwillig).
Vandaag doet hij het spontaan. Eerst de stoel, dan het bureau.

Ik weet dat het normaal is dat oude(re) katten moeite krijgen met springen.
Ik vind het wel erg abrupt gaan.
En googlen leidt tot allerlei meningen en ervaringen die me alleen maar bang maken.
Dus de dierenarts gebeld en een afspraak gemaakt voor maandag over een week.