De telefoon gaat.
De dierenarts.
Hij heeft goed nieuws, roept hij meteen maar.

Het onderzoek aan het weefsel uit Guus ´n neusje heeft uitgewezen dat het geen tumor was.
Het vermoeden is: een kras die is gaan infecteren (oid – hij legde het wat ingewikkelder uit).
Maar geen kanker dus, geen reden voor zorgen.

Waanzinnige opluchting.
En beetje spijt dat ik vandaag slechts twee ons rosbief heb gekocht.

De situatie is weer normaal.

Alleen is Guus nog heel erg moe.

Guus heeft vannacht veel moeten huilen.
Zo interpreteer ik althans het geluid dat hij maakt: lijkt op krols.
Zo diep vanuit de keel en dan loeien.
Ook vandaag maakt hij dat geluid. Mn als hij mij even kwijt is.
Want na de aanvankelijke woede en angst die zich uitte in groggy en wel het huis ontvluchten, wil hij nu maar 1 ding: bij mij zijn.

Dus ligt hij op het bureau en neem ik het toetsenbord dan maar op schoot. Waar ook twee poten van Guus liggen (de hele kat op schoot doet hij alleen een paar keer na mijn vakanties).
Aaien wil hij veel en dan gaat hij zachtjes spinnen.
Rosbief is ook zeer welkom maar ik kocht in op 2 ons per dag dus dat wordt lastig.

Guus opgehaald.
Totaal versufte kat in mandje meegekregen.
"Wanneer wordt hij wakker?" "Over twee, drie uur."
En pas voeren om acht uur en vooral vannacht binnen houden. Ok.

R. naar de bus gebracht en terug gesjeesd. Twintig minuten later Guus die net een beetje het kopje optilt uit het mandje gehaald.
Guus die wankel en waggelend en zwalkend maar erg doelgericht zich via drie luikjes een uitweg baant naar de tuin. En eenmaal daar heeft hij maar een gedachte: weg van de heks ik.
Houd ik afstand dan gaat hij zitten en suffen.

Na drie kwartier op hem passen (hij lijkt te slapen) ga ik even naar boven. Nog geen halve minuut later zie ik hoe Guus zich opmaakt over een smal stukje vijver te springen. Ik sprint naar beneden en mijn dappere man haalt net ´n achterkant uit het water en wankelt dan langzaam naar me toe.

Hij besluit mij toch maar weer te vertrouwen en samen gaan we naar binnen.

Half zes op voor Menno Reemeijer.
Katten uitgelegd dat we het ontbijt uitstelden (zij althans). Half acht het verdovingspilletje in Guus gekregen (yes!) waarna op weg naar de schuur (ik) om een kattenbak te pakken en het luikje dicht te doen Guus langs me de tuin in glipt.
Anderhalf uur later – wanneer de diazepam moet werken – geen Guus. Dierenarts gebeld.
Afhankelijk van de kat is er nu niks aan de hand of ligt hij gevloerd onder een struik tot hij over zes uur zijn roes heeft uitgeslapen.
Om half tien (pil zit er dan twee uur in) R. opgehaald.
Thuis: nog steeds geen Guus. Afgesproken dat ik thuis blijf wachten en R. naar Ranzijn gaat. Dan in de tuin, zwalkend en wel: Guus. R. verstopt achter een kast in het voorhalletje, ik mijn kater in de armen gesloten en samen het halletje in gestapt. Kort gevecht, Guus in mandje, Guus naar dierenarts. Ik mag hem om half drie halen.
Ik ben uitgeput.
(en sorry Menno dat ik zelfs niet eens 1 fatsoenlijk stukje heb geschreven – mijn hoofd was er niet bij)

Guus moet morgenochtend ´nuchter´ worden ingeleverd.

Gevraagd: advies hoe ik vanaf half zes tot half tien vreedzaam moet coëxisteren met drie steeds bozere hongerige katten.

De dierenarts aan de telefoon gehad.
Hij wil snel opereren – kan ik morgen?
Ja, ik wel, maar R. niet – die komt vanavond laat terug uit Londen.
Vrijdag dan.

Pilletje opgehaald (diazepam) dat Guus suf genoeg moet maken voor in een mandje doen.
Met als gevaar dat hij dan helemaal gek wordt wanneer hij ontdekt dat er levensgevaar dreigt (R. en een mandje) terwijl hij weerloos is.

Maar omdat Guus het huis pleegt te ontvluchten wanneer R. komt lijkt dit toch beter dan ´gewoon´ op hem jagen.

Helaas vergeten te vragen hoe ik vrijdag dat pilletje *in* Guus krijg.

Beste Jeanne en Roelof,

Excuses voor de late reactie, helaas zijn dergelijke plekjes op neuzen of oorranden van witte katten altijd zeer
sterk verdacht van een melanoom. Derhalve of biopt nemen of (mijns inziens best) resectie!  Bel aub nog even
naar de praktijk voor verder overleg.

Groeten,

Martin