Ik word wakker, ga plassen en op dat moment sprint Guus de trap op met de ´grote prooi!´-loei.
Ik doe het licht aan en zie het kleinste muisje dat ik ooit gezien heb.
Guus laat het los voor ´mee spelen´ en ik pak het af en zet het buiten.

Om Guus te troosten geef ik hem droge brokjes.
Tien seconden later komt Sammie binnen met hetzelfde muisje in de bek maar bij de aanblik van brokjes zet hij het neer en gaat eten.

Ik pak nogmaals het muisje en alles oogt nog heel en opnieuw zet ik het buiten en hoop dat-ie nu rap gaat sprinten.

Vanochtend in de keuken: het kopje en het linkervoorpootje van het muisje.
Het heeft niet zo mogen zijn.

Hoe bevalt het nieuwe huis vraag ik aan een vrouw die vroeger bij mij in de straat woonde.
Ik tref haar bij de kassa in de Plusmarkt.

Ze is verkast naar een vers gebouwd huis in een klein stukje villawijk.
Het is 100-150 meter verderop, dus vlakbij.
Maar haar kat vond het te ver want die is weg.
Twee maanden al, en ze lijdt er vreselijk onder.

Terugrijdend overvalt me een groot gevoel van dankbaarheid en geluk.
Om mijn drie katten. Die er gewoon zijn. Die mij lief vinden, die zich door mij lief laten vinden.

Proberen dat vast te houden wanneer vannacht het woelen en piekeren en malen weer begint.

Wanneer ik slecht slaap kruip ik tegen Eebje die op een aangrenzend kussen ligt. Ik duw mijn hoofd tegen haar lijfje, ik praat en aai.
Eebje wordt wakker, gaat spinnen en likt mijn hand.
So far so good ware het niet dat wanneer ik écht slecht slaap ik een kwartier later wéér aan haar ga frunniken.
Zoals vannacht.

Gevolg voor mij: doodmoe sleur ik me door deze dag.
Gevolg voor Eebje: ze is zelfs te uitgeput om naar beneden te komen voor het tweede ons rosbief.
Het minste dat ik kan doen is daarom haar d´r portie boven serveren.

En als ik Eeb was zou ik omwille van de nachtrust vannacht maar op de bank gaan slapen.

Ik ga op reis en ontdek pas na een paar dagen deze foto op mijn digicamera.
Sammie in een doosje op m´n bureau. Aaaah.
R. aan de telefoon: doosje niet wegdoen, hoor!

Later: R. zegt dat Sammie niet meer ligt in het doosje.
Hij ligt bij Eebje op de bruine stoel beneden. Waar hij nooit zit wanneer ik er ben.
R. vult het doosje met papieren die horen bij de Winkel.

Vanochtend, ik kom terug. De katten hebben nog niet gegeten want R. sliep in het eigen huis.
Eebje komt aanlopen en ze herkent me niet zozeer maar het kan haar geen bal schelen wie er is want ze heeft honger.
Sammie zit onder het bed. Guus is ondanks de regen in de tuin.

Wanneer R. de knagers gaat voeren komt Sammie beneden, geeft mij fanatiek kopjes (en wil eten) en doet dan of de duivel binnenkomt wanneer R. er weer is. Guus vertoont zich niet, ook niet na roepen.

R. zegt: je zult zien dat wanneer je dadelijk terug komt van mij wegbrengen naar de bus hij opduikt uit de bosjes en jammerlijk gaat mauwen dat hij je zooooo heeft gemist en (impliciet) een verschrikkelijke tijd heeft gehad.

En aldus geschiedde.

En Sammie ligt ook weer in dat doosje.