Maroesja zet het hieronder in een commentje en met buurvrouw L. was ik net tot dezelfde conclusie gekomen.
Sammie is de baas. Omdat ik hem altijd in alles zijn gang laat gaan.
Het enige dat hij *niet* mag is van mijn bord eten.

Wanneer hij me onredelijk krabt (buikje aanbieden voor aaien en dan opeens krab! en: bijt!) maak ik mijn hand voorzichtig los en excuseer me omdat ik kennelijk over een grens ben heen gegaan.

L. zegt: niet voor niets dat hij je aanvalt wanneer je ligt en niet wanneer je staat. Staand ben je groter en sterker dan hij, liggend ben je zijn formaat. En dus aanvliegbaar.
Het klinkt plausibel. De vraag is alleen: wat nu.
Want puppy cursus voor kloterige katers van bijna vijf dat heb je dacht ik niet.

(voor wie anders dan ik-op-dit-moment wél geïnteresseerd is in Mooie Jongens op tv: tis sinds 12 uur Tjep en hij ziet er pico bello uit)

Hij moet een reden hebben gehad, dacht hoopte ik.
Misschien was ik in mijn REM-slaap en vond hij het eng dat mijn ogen bewogen.
Of Eebje lag tegen mijn hoofd extreem hard te spinnen. Zodat hij jaloers werd. Zoiets.

Vannacht om vijf voor vier lig ik in halfslaap. Meer wakker dan slaap eigenlijk.
Ik lig doodstil. Ik droom niet. Eebje spint wel maar héél zacht.
Uit het niks geeft Sammie me een harde klap op mijn hoofd. Pets! Met nageltjes.
Alleen raakt hij dit keer mijn voorhoofd net bij de haarlijn.

“Hé!” roep ik en Sammie springt van het bed.
Om nog geen halve minuut later weer terug te springen en mijn knie aan te vallen.
Ik trap naar hem – hij weer weg.
Waarna ik niet meer durf te slapen, om zes uur maar opsta, me een uurtje laat afleiden door het Radio 1 Journaal.
Dadelijk moet ik nog een artikel schrijven.
En de tandarts afbellen waar ik woensdag een afspraak heb.

Ik merk dat mijn blikveld ongelooflijk beperkt is geraakt.
Ik kijk naar mijn mini-man. Ik vind hem niet lief. Ik vind zijn blik ‘gemeen’. Ik vertrouw hem niet meer.
Ik probeer niet te denken aan ev consequenties maar ik treur nu al om het verlies van wat we samen hádden. Of hádden we dat wel?

Ik kan niets anders bedenken om over te berichten.
Ik aarzel om mensen met wie ik wel eens mail ‘zomaar’ hierover te mailen.
Anderen mail ik wel. Die reageren aardig, vaak herkennend. 

Mijn persoonlijke kwelgeest XY comment dat ik de kat maar moet laten inslapen omdat dat immers mijn stijl is.
Tja.

“Jij bent wél lief” zeg ik tegen Guus die op mijn bureau heen en weer marcheert in de hoop zo het uitdelen van de rosbief te versnellen.
De schat slaapt de laatste weken op mijn hoofdkussen. Veel intiemer dan voorheen (voeteneind).

Dan zie ik uit zijn kontje iets wits komen. Iets duns wits. Een worm.
Dat kan er ook nog wel bij.

En dit is het ’ziektebeeld’ van deze ochtend.
Nóg roder, nóg meer opgezet.

“Niet stoer zijn” schrijft Mieke in een commentje.
Maar ik ben niet stoer.

Ik ben ontzettend geschrokken. Ik ben bang van mijn kat. Ik weet niet ‘hoe nu verder’.
Alleen op korte termijn en ‘praktisch’ kan ik iets bedenken.
Zoals dat ik zoals ik er nu uitzie niet ‘onder de mensen’ wil komen.
Dus vraag ik buurvrouw L. of ze maandag boodschappen voor me kan doen.
Niet veel stel ik gerust: alleen voor de knagers en uiteraard rosbief voor de katten.
En, neem ik me voor, bel ik maandag de nieuwe tandarts af met wie ik voor woensdag een afspraak had.
Want volgens mij is dit dan nog niet over.

Maar: geen dokter. Daar ga ik sowieso niet heen als het enigszins valt te vermijden.
Ook geen dierenarts.
Die zal ik wanneer ik er binnenkort sta met een aan een cyste te opereren cavia vragen of hij er iets op weet.

Intussen is mijn grootste echte probleem dat ik Sammie helemaal niet meer aardig vind.
Maar dat zakt vast wel.
Kwestie van dagen.
Back to normal.

Vroeger had ik een bevriende kennis die haar kat liet inslapen omdat die haar opeens aanviel. Ze zat op de bank tv te kijken en opeens hing er een kat met al d’r nagels in haar achterhoofd.
Ik dacht: wat gemeen (van haar). En: het ligt vast aan háár. Ze is te weinig thuis. Of ze gedraagt zich anderszins ongewenst in de ogen van de kat.

De laatste maanden valt Sammie mij soms aan. Altijd ‘s nachts wanneer ik lig te slapen.
Opeens krijg ik een haaltje over mijn gezicht. Met nageltjes.
Niet leuk maar nou ja.

Vannacht is het weer raak, maar nu dus écht raak.
Ik voel een harde klap op mijn oog, ik voel bloed, ik ben bang dat ik niets meer zie.
Dat laatste valt mee. Ik ben niet blind.
Verder weet ik het ook even niet meer.

Tot een uur of drie, soms vier slapen we met ons vieren op bed.
Dan gaat Guus op jacht. En komt weer terug – al dan niet met ‘grote prooi’.

Sammie wil best gewoon doorslapen maar wanneer ik ga draaien wordt hij boos en springt met een grote sprong demonstratief van bed af: als het zó moet, dan hoeft het voor hem niet.
Tien minuten later is hij terug en kruipt weer dicht tegen me aan. Tot ik zo lomp ben om nóg een keer om te draaien.

Eebje wil alleen maar slapen. En in mijn gezicht kruipen. Zodat ze midden in de nacht met haar pootje onder mijn ogen gaat krabben opdat … ja, opdat wát.
Ik vermoed dat ze denkt dat ergens onder/in mijn gezicht een plekje is dat nóg closer kan worden beknuffeld. Het plekje is er niet maar haar geheugen wordt er niet beter op zodat ze blijft proberen.
En ik blijf lief omdat ik denk: ze is 20 jaar en drie weken en stel je voor dat ik haar van het bed mep en morgen is ze dood.

Ergens vlak voor ik opsta, om een uur of vijf, moet Eebje plassen. Ze laat zich zakken van het bed, loopt naar het overloopje, plof-ploft langzaam de trap af, de keuken door, de bijkeuken door en dan in de koude schuur op de bak.
Dan weer terug. Tegen mijn gezicht. Pootje in mijn ogen. Tevreden knorren. En wat jammer nou dat een kwartier later de wekker gaat.

Ik vind haar zo lief. En zo stoer. Dat ze nog steeds helemaal naar beneden gaat om te plassen.
Ik denk wel eens: zal ik in de badkamer ook een bak zetten. Net als nu al een waterschaaltje.
Nee. Niet doen.

Na een lichte mail-mot stap ik niet opgewekt in bed maar val toch (moe, moe) in slaap.
Tot drie uur.

Wanneer Guus binnenkomt met de ‘grote prooi’-loei en meestal duidt dat op een gevangen  erg klein muisje maar aan het langdurige vermalen van botten op het overloopje naast de slaapkamer leid ik af dat prooi dit keer écht groot was.

Een half uur later (ik ben net in slaap gesukkeld): wéér ‘grote prooi’.
En wéér langdurig kraak-kraak van botten.
De rest van de nacht wil het niet meer.

Zodat ik om half zes voorzichtig uit bed stap. Snel een lamp aan voor ik in restanten stap.
Daar zijn ze. Net voor de deur naar de badkamer.

En dit is de situatie nu.
Met mini-man die die dingen niet doet.

Soms doet hij iets anders dan slapen en rosbief eten.