Vannacht krabt niemand áán en mauwt niemand áchter de deur. Ergens tegen de ochtend merk ik dat ik laken en dekbed in mijn armen heb geklemd met een halve fantasie dat het een kat is. Niet zomaar een kat: Sammie.

Overdag lijkt Eebje me te hebben opgegeven behalve als iemand die haar wakker maakt voor rosbief. Guus ligt een deel van de dag op het bureau tegen mijn hand en wil óók graag rosbief.

Sammie negeert me tot het tijd is voor rosbief. Positief (denk ik) is dat hij het er niet op laat aankomen dat ik hem een bordje serveer wanneer hij boven de verwarming blijft liggen. Negatief is (denk ik) dat hij verder niets van me hóeft. Geen aandacht, laat staan liefde.

Hij heeft gekeken naar het doosje op het bureau waar hij anders graag ligt. Maar hij trekt zich terug in het nieuwe doosje op de vloer van mijn kamer.

En het is nu moeilijk geloofwaardig te maken maar ik héb heel veel al in de Winkel ingevoerde boeken opgeruimd – dit zijn nieuwe.

Ik zeg tegen mezelf: op deze manier, met alle katten buiten de slaapkamer gesloten hoef ik in elk geval geen ingrijpende beslissingen te nemen mbt Sammie. Maar ik weet ook: de kwaliteit van mijn en Eebjes en Guus’ en misschien ook wel Sammie’s leven is op dit moment mwah.

Vannacht staat Sammie 3x voor de slaapkamerdeur te mauwen en te krabben.
Om kwart over vijf geef ik op.

Wat er  daarna is gebeurd:
* Toen ik met R. belde is Eebje op me komen liggen om te worden geaaid en ging ze heel hard spinnen (dit is nieuw) en later rende ze me achterna naar boven. Daar had ik haar de slaapkamer in willen smokkelen als Sammie er toevallig niet was geweest. Maar die was er wel en bovendien keerde Eeb direct om toen ze zag dat de deur dicht was.

* Guus zeurt nog meer dan anders om eten en ik verwen hem te erg.

* Sammie is 2x op schoot komen zitten voor aaien. Eerst een keer vijf minuten. Toen twintig minuten (wat erg lang is voor zijn doen).
Eerst liggen en mij -voorzichtig- laten aaien.

Daarna werd het buikje aangeboden dat ik opnieuw: voorzichtig streelde.
Ik lette goed op of de staart ging slaan als teken van irritatie.
Verder voerde ik een goed gesprek over onze liefde.

Toen wou Sammie rampetampen wat ik heel lief vond en na een paar minuten was dat genoeg zodat hij elders ging zitten om zijn piemeltje te likken.
(= zoals gewoonlijk)

Ook nog even geprobeerd een middagdut te doen maar Sammie blééf maar aan de deur krabben en mauwen dus dat werd niets.

Over het rampetampen. Hansje zegt dat ik het niet moet toestaan.
Dat het – anders dan ik dacht – niet een teken is dat hij in mij zijn moeder ziet maar dat het een blijk is van dominantie.

Ik heb nu bijna dertig jaar katten.
En af en toe was er een probleem.
Maar opeens begin ik te denken dat ik zelfs de basisprincipes van ‘ik en mijn kat’ niet onder de knie heb.

Ik droom dat ik de slaapkamerdeur niet goed heb dichtgeduwd en alle katten liggen op bed.
In mijn droom schiet ik in de paniek: want ze moeten *buiten* blijven!

Overdag is ‘normaal’.
Alleen komt Sammie weer geen aai halen.
Wel zeurt hij om extra eten.

Met Guus gaat hij goed om (op de foto: op het overloopje boven).
Guus zelf ligt bijna de hele dag op mijn bureau. En anders op die rode handdoek.
Ik denk: ik moet hem dat vergif in z’n nek duwen voor oa de wormen die hij heeft.
Maar dan ontneem ik hem al zijn zekerheden.

Met Eebje heb ik geen enkel contact meer.
Die ligt op de bank en eet en slaapt.

Ik ervaar mijn eigen nachten als lang en erg eenzaam.

Ook vanochtend staan wanneer ik opsta Guus en Sammie achter de slaapkamerdeur.
En ook vanochtend wrijft Sammie 1x langs mijn benen.

Daarmee hebben we het meteen gehad kwa vriendelijke gebaren.
Sammie komt geen aaien halen, hij komt niet bij me liggen.
Wel ligt hij even op de monitor maar dat is volgens de dierenarts niet goed want dan ligt hij bóven me en kijkt op me neer.

Eebje woont nu op de bank.
Soms ga ik bij haar zitten en haal aan.
Ze spint. Zo’n beetje. Maar niet van harte.
Dit is niet zoals ons spel gespeeld moet worden.

Guus is ongelukkig.
Hij probeert een aantal keren per dag de slaapkamer in te glippen.
Hij begrijpt niet waarom het niet mag.
Hij wil aandacht op het bureau. Zit voor me, op mijn papieren.
Dat doet hij vaker maar nu is het anders (denk ik).

Resultaat: twee ongelukkige katten, een ongelukkige ik en een mini-man die ik zoals hij de laatste dagen is niet toevertrouw dat hij mij-slapend niet weer probeert een oog uit te krabben.

Wanneer ik opsta staan Sammie en Guus achter de slaapkamerdeur. Sammie wrijft 1x (niet meer) langs mijn been – het moet niet meteen te gek worden.

Hij weet nu dat rosbief niet meer apart op een bordje wordt geserveerd. Hij moet zorgen dat hij ‘erbij is’ en dan geef ik eerst Guus en Eebje een stukje dan dan pas hem. Goh – kijk mij eens de baas zijn.

Op schoot komt hij vandaag niet. Wel ligt hij in een nieuw doosje dat op de grond naast me staat.

Ik vind hem vandaag wat afstandelijker dan gisteren. Maar misschien verbeeld ik me dat.

Met mij gaat het ok. Beter in elk geval. En voor wie hier belandt op zoek naar ‘hoe lang duurt een blauw oog’: in elk geval langer dan tien dagen. Veertien misschien.

Het verhaal is vergelijkbaar, de tijd op schoot is een paar minuten langer.

Ik slaap uit maar dat valt op zondag niet mee aangezien ik weet dat Femke en Agnes om kwart voor acht (uiterlijk) de schuur uit willen.

Wanneer ik de slaapkamerdeur open doe staan daar Guus en Sammie.
Sammie wrijft zich langs mijn rechterbeen – dat ervaar ik als positief. Aangezien het in de agressie-periode niet gebeurde.

Ik voer.
Waarna Guus en Sammie boven de verwarming gaan liggen stoven achter het gordijn dat ik voor ze dicht houd voor optimaal stoven.
Eebje ligt op de bank. Daarmee heb ik, zelfs wanneer ik even bij haar ga zitten voor knuffelen, nauwelijks contact. Ze hoeft me niet.

Ergens in de middag komt Sammie bij me zitten op het bureau. Voor me. Hij wil aaien.
Ik aai en spreek vriendelijk toe. Hij wil niet liggen en ook niet buikstrelen.
Ik respecteer zijn grenzen. Na vijf minuten is het genoeg.

Aan het eind van de middag, het is al donker. Ik loop over het overloopje richting trap en trap Sammie. O got.
Onderaan de trap vang ik hem op, neem hem in mijn armen en zeg ‘sorry’ en dat het niet zo was bedoeld.
Hij laat aanleunen maar spint niet wat volgens mij ‘normaal’ is.

So far so good.
En met mijn oog gaat het ook alweer een stuk beter.

Ik word om zes uur wakker (macht der gewoonte) maar mag tot half zeven uitslapen (=in bed liggen) maar om kwart over zes staat Sammie te loeien voor de slaapkamerdeur.
Shit.
Als ik nu naar buiten kom lijkt het of ik doe wat hij wil.
Dus mezelf gedwongen zo lang in bed te blijven tot het geloei een paar minuten is opgehouden.
Dan Guus (die er ook staat) hartelijk begroet en gedaan wat ik doen moest.

Ergens in de ochtend zie ik Sammie tegen Eebje aanliggen.
Jaja, denk ik. Die heeft dus bedacht dat ik geen rol meer speel in zijn leven en heeft vervangende aandacht gezocht en gevonden.

Dan, begin middag: de kleine man op het bureau. Aarzelend zoekt hij contact. Mag hij op schoot? Zal ik aaien?
Nou en of hij mag en nou en of ik zal!
Wel tien minuten geef ik liefde en accepteert hij die.
Allebei een beetje tentatief.
Dan meer van harte.

Na die tien minuten springt Guus op het bureau. Sammie maakt zich van me los en wil dat Guus hem écht lekker knuffelt – wat normaal Sammie-gedrag is.
Maar Guus wil niet.

Daarna moet ik me ontzettend inhouden om niet steeds zélf contact te zoeken met de kleine man.
Ik doe het niet.
Want er zijn nog twaalf opvoeddagen te gaan.
En juist nu ik weet dat er verandering/verbetering mogelijk is moet ik het niet door mijn eigen zwakke optreden verpesten.

De slaapkamerdeur blijft hermetisch gesloten.
Guus vindt dat erg. Heel erg. Hij wil mee. Hij ligt er achter wanneer ik er weer uitkom. Hij begroet me dan alsof ik weken ben weg geweest.
Eebje snapt het niet en heeft de bank als nieuwe vertoef/slaapplaats. En onder de verwarming in de keuken. Just in case ik rosbief verdeel.

Sammie heeft vannacht en ook vanmiddag (uitgeputte power nap) aan de deur staan krabben en ook staan loeien maar niet lang.
Onze verhouding is uitermate koel.
Eten is welkom. Daar wil hij ook om zeuren. Verder kan ik wat hem betreft de boom in, door de plee getrokken of wat ook de kattenekwivalenten daarvan zijn.

Globaal: hij negeert me.
Dat is goed, mailt buurvrouw L. Want dan reageert hij dus op je.
Zo had ik het nog niet bekeken.
Interessant.

Zelf weet ik nog niet goed hoe mijn houding te bepalen.
Guus is lief en zoekt me en laat zich beminnen (Guus is mijn Grote Liefde).
Eebje lijkt zich totaal af te keren nu op het bed tegen mijn hoofd liggen geen optie meer is.
Sammie doet zoals ik beschreef.
En soms negeer ik terug.
En soms praat ik toch tegen hem (kan het niet laten).
Wat ik niet meer doe: rosbief op een schoteltje aanreiken wanneer hij het vertikt die zelf te komen halen.
Ik wil (tbv het hoger doel) zijn bediende niet meer zijn.

Mijn angst: hij houdt nu helemaal op met van me houden.

Je hebt lieve handelbare theemuts-katten.
Die pak je op en stopt ze in een mandje waar ze zoet gaan afwachten wat voor leuks je voor ze in petto hebt.
Je hebt Guus die zich desnoods doodvecht. Je hebt Sammie die dat nét niet doet maar die zich verdedigt tot hij niet meer kan.

‘Had dan eerst het kattenluikje dicht gedaan’ schrijft een commenter. En natuurlijk hád ik dat gedaan. Anders hadden we Sammie helemaal nooit te pakken gekregen want dan was hij de tuin in gevlucht.
‘Had dan een lekker hapje in het mandje gelegd’ – nog zo’n comment.
Maar Sammie en Guus worden al panisch als ze het mandje zien. Vorige week nog bv: toen ik het te voorschijn haalde voor de cavia’s.

R. en ik hebben het geprobeerd met rosbief. En dan snel oppakken. Maar toen Sammie doorhad wat de bedoeling was (na een halve minuut) werd het vluchten en achtervolgen en ‘had dan de deur dichtgedaan’ (die ben ik maar even voor) is ook wat lastig bij een huis met een open kamer en open keuken en open trap naar boven waar alleen de slaapkamer en badkamer een deur hebben.

Waren er nog meer ‘had dan dit, had dan dat’s?
Ik zal straks álle commentjes nog even nalopen dan krijgen ook die aardige ‘mee’denkers uitgebreid antwoord.

Morgen om tien voor twee verwacht de dierenarts Sammie-in-een-mandje.

De assistente aan wie ik vertelde wat hij doet reageerde alleen met ‘wat merkwaardig, wat merkwaardig!’ zodat ik steeds banger werd dat dit plotse aanvallen hartstikke uitzonderlijk is en dús niet te genezen. Liever had ik ‘dat gebeurt vaker, dat is meestal niet ernstig nl…. of….’  gehoord.

Morgen om half 1 haal ik R. van de bus. Het luikje naar buiten heb ik dan al dichtgedaan. Dan vangen we de kleine man. Waarna de dokter hem inspecteert en met röntgen een érg kleine tumor vaststelt. We spreken af dat Sammie de nacht dáár blijft zodat hij nuchter de volgende ochtend geopereerd kan worden. Ik haal hem dan eind van de ochtend op vrijdag op, ga hem naar hartelust vertroetelen en heb een paar dagen later mijn lieve knuffelige mini-man weer terug.

Dat wenst vast iedereen me toe die het méént wanneer ze me Warme Wensen stuurt. En wie iets anders wenst heeft al dan niet stiekem de pest aan me en als haar (m/v) scenario zich voltrekt verpest ze zo haar eigen karma want what goes around comes around.

Het is drie uur, ik lig sluimerend. Denk een beetje over een artikel dat ik een paar dagen geleden schreef. Hoe ik dat heb aangepakt.
Op bed springt Sammie. Doelgericht loopt hij naar me toe. Pets!
Hij treft mijn wang en mijn oor.

Zo gaat het dus. Weet ik nu.
Ik doe helemaal *niets*. Hij komt bewust meppen.
Dan schreeuw ik naar hem en is hij weer weg.

Morgen ga ik met hem naar de dokter.
Ik hoop bijna dat het een tumor is. Iets dat je kunt aanraken. En verwijderen.

Sammie is veranderd.
Denk ik.
Minder ‘kleine knuffel’. Meer ‘klein kreng’.
En normaal is hij beide.

Eerst dacht ik: het ligt aan mij. Sinds de nacht van vrijdag op zaterdag kan ik niet meer (voldoende) van hem houden.
Gisteren zoek ik aarzelend weer toenadering. Vandaag doe ik nog een poging.
En ik geef toe: het gaat niet van harte.

Sammie tolereert dat ik hem aanraak. Maar er kan geen vriendelijke knor vanaf.
Wanneer ik het later nog eens probeer vindt hij het eerst ok maar wordt dan snel woest wat zich uit in klauwtjes in mijn hand. Ik doe boos (=eerste poging tot opvoeden).

Enig fysiek contact wil hij wel: tegen mijn benen aanliggen wanneer ik slaap (of dat probeer).
Niet in mijn armen. En bij praten en aaien kan er ook dan geen spinnen vanaf.

Ik observeer hem met Guus.
Ik dénk dat hij ook met hem minder geduld heeft. Wanneer die niet meteen hartstochtelijk gaat likken of te snel weer stopt wordt Sammie woest. En het vechten dat dan volgt is niet meer speel-vechten. Dat ziet er uit als menens en het is dat Guus (verstandige lieve wolbaal) het stopt.

Intussen kleur ik vrolijk verder richting geel.
De deur uit durf ik nog niet.
Wat duurt dat trouwens lang, zo’n blauw oog.

Sammie heeft me vannacht niet aangevallen. Wel werd ik een keer wakker terwijl hij raar naar me zat te kijken. Alsof hij over me zat na te denken.

Denken mag.

Adviezen krijg ik hier en via privé mail.
Brenda brengt het terug tot de kern: kies ik voor Sammie of kies ik voor mezelf.
In het kader van: wie gaat er een nare nacht tegemoet.

Dat is een makkie. Voor de mini-man natuurlijk.
Al is het maar omdat ik me zelf ook klote zou voelen als ik rot zou doen tegen hém.
En misschien stopt het mij-meppen wel even abrupt als het is begonnen.

Buurvrouw L. die me vandaag voor het eerst in het echt zag vond mijn oog er al veel beter uitzien dan op de foto’s. Het is aan het verkleuren.
Zelf zag ik niks maar het licht in de badkamer is ook niet zo goed.

Kiekje gemaakt dus maar. En verdomd.
Kijk eens hoe fraai lichtgelig aan de randen.