Dat was een slapeloze nacht.

Met eerst Guus op bed en toen niet meer en toen ging ik denken dat hij beneden bewusteloos of dood lag en kon ik hem niet vinden.
Om kwart over vijf opgestaan en daar was Guus.
Hij at wat brokjes. Niet gretig. En de melk liet hij staan.
Maar hij át.

Nu ben ik hem weer kwijt maar ik hou het er maar op dat hij *niet* ergens bewusteloos ligt.

Guus is ziek.
Niet kermend van pijn ziek, ook niet wegkruipend onder de bank ziek.
Maar wel: niet komen eten ziek. En sinds 5 uur vanmiddag niet meer beneden geweest ziek.

Daarvóór (tot een uur of drie, vier zeker) was hij oké.
Vanochtend was hij gewoon zichzelf. Begin middag wou hij nog mee-eten van het tweede ons rosbief.
Toen ging hij even naar buiten (doet hij altijd na de rosbief) en toen ging hij slapen op bed.

De avondmaaltijd hoefde hij niet.
Maar hij had natuurlijk al rosbief gehad en mogelijk ook al elders hier en daar een hapje.
De hele avond breng ik hem bezoekjes.
Ik zie hem slapen, diepe slaap. Midden op het dekbed. *Niet* verstopt.
Ik aai en praat en probeer te doorgronden hoe hij zich voelt.
Niet zo lekker. Warme oortjes. Kleine oogjes.
Hij kijkt even op, spint vriendelijk (wat, weet ik, *niet* betekent dat hij gelukkig is) en hij wil slapen.

Ik denk -verstandig- : dit hebben we allemaal wel eens.
Gewoon niet-zo-lekker.
En als ik meer aan Guus ga prutsen en wakker maken en frummelen zoekt hij een ander plekje.
Terwijl hij op bed wil liggen en ik op bed hem dicht bij me heb.

Zorgen maken om je dier.
Het enige dat mogelijk erger is, is zorgen maken om je kind.

Vlak voordat ik naar Amerika ging, kocht ik voor Sammie een nogal mal kussentje.
Hij vond het fantastisch.
Tot ik weg was. Toen keek hij er niet meer naar om. Of R. het nou óp de bank legde of ervoor of ernaast.
Tenslotte belandde het op Eend met wie hij vroeger een hartstochtelijke relatie had (maar nu niet meer).

Wanneer ik zondag 10-10 binnenstap na mijn vakantie ligt Sammie op het kussentje op Eend.
“Dat doet-ie nóóit” zegt R.
Kan zijn. Maar sinds 10-10-10 doet hij het dus wél.
Waarbij hij bij voorkeur niet wordt gestoord (maar dat geldt eigenlijk voor al z’n plekjes overal en altijd).

Gevangen! goed gedaan, jochie.

Laten ontsnappen, kijken en zoeken en… vinden

  

En dan voorgoed kwijt

Guus heeft een productieve dag vandaag.
Vanochtend vermoordt hij een mus in de bijkeuken. Vanmiddag komt hij binnen met een grote, dikke muis.
Aan de bouw te zien is het geen rat, maar kwa formaat komt-ie een eind in de richting.

Guus is helemaal opgetogen. En anders dan normaal bijt-ie ‘m niet meteen de strot of nekwervel door om ‘m daarna op te peuzelen maar gaat hij met ‘m spelen.
Loslaten, grijpen, *krijs* doet muis.
Dan: wég is muis. Onder de bank.
En ‘goh’ doet Guus.

Nee! doe ik, til het kleed op dat hangt over de bank, schuif alles opzij dat naast de bank staat. Komop, Guus – vangen!
Guus vangt de muis. En laat ‘m ontsnappen aan de andere kant van de kamer waar ik alle dozen opzij schuif tot – yes! – Guus ook daar de muis vangt.
Waarna hij wéér met ‘m gaat spelen en dan verdwijnt de muis achter het houten kastje onder de vensterbank.
Ik til het weg. Guus kijkt even. Guus loopt weg. Guus gaat naar buiten.
Guus laat mij achter om het probleem op te lossen van wéér een grote in huis losgelaten muis.
Die nu óf hier een eigen bestaan gaat opbouwen óf (te zeer gewond) gaat liggen overlijden en rotten.

Leuk, hoor 🙁

Vorige week was ik met R. bij Ranzijn om dierenvoer te kopen.
R. zou betalen.
Zodat ik, toen ik een kussentje tegenkwam waarvan ik vermoedde dat Sammie het geweldig zou vinden en dat R. duidelijk monsterlijk vond, niet aandrong.
We hebben geen ‘ach toe nou, kóop dat nou voor me’-relatie en evenmin ‘nou, dan betaal ik dit wel zélf’.

Vandaag ben ik zelf bij Ranzijn.
We komen hooi tekort omdat we morgenochtend de nieuwe liefde voor Jozef moeten halen en daartoe drie huisjes gerieflijk moeten inrichten.
Nieuw hooi wordt pas ’s middags bezorgd, vandaar.

Op weg naar het hooi loop ik langs de kussentjes. Het ene is nog lelijker dan het andere.
Zo is er 1 met koe-achtige vlekken met een giraffe-hoofd. En een knalgele waarvan ik niet eens heb gekeken wat voor hoofd hij had.
Deze vind ik nog net acceptabel. Omdat ik weet dat de kleine man ‘m fantastisch zal vinden.

Het eerste uur negeert hij hem. Dan zet ik hem erop en gaat hij heerlijk masturberen (sorry: geen foto).
Dan even mooi poseren voor de foto.

En daarna wassen en slapen en slapen en slapen.

   

Ik geloof niet in geesten en voor zover ik er soms een beetje wel in geloof druk ik dat weg.
Zo las ik vorige week het boek ‘Cemetery Walk’ (ik moet het nog bespreken). Toen het opeens over haunted begraafplaatsen ging, bladerde ik snel door. Zo wil ik niet denken, niet voelen, niet bang zijn.

Omdat ik ‘hier’ niet veel aanspraak vind wanneer ik over begraafplaatsen wil praten, zocht ik naar mailing lists op het net.
Eerst maar eens yahoo. Daar vond ik er een paar waarvan me niet direct duidelijk werd wat ze boden.
Een koos ik uit: Death. Maar het ene na het andere verhaal over geesten vloog me om de oren en toen het me ook nog eens een dag niet lukte ze kwijt te raken ondanks een unsubscribe, kreeg ik het écht benauwd.
Nu zijn de Boodschappen gelukkig gestopt (of de creepy ladies bakken taartjes voor hun kleinkinderen en vieren weekend).

Vroeger las ik veel Stephen King.
Het boek dat me het meest is bijgebleven (en het is zeker tien, misschien wel vijftien, misschien wel twintig jaar geleden dat ik het las) is ‘Pet Sematary’.
Over een (dieren)begraafplaats. Als je je dode dier daar begraaft, komt het weer terug. Zeggen ze. En dat blijkt ook waar, alleen is het dan niet meer zoals het was. En van het een komt het ander, maar ik kon het me zo voorstellen – dat de hoofdpersoon het deed. Ondanks de risico’s.

Soms denk ik: als ik me er heel erg voor openstel, zou Eebje dan weer terugkomen?
(Eebje was mijn poes die bijna 23 was toen ze anderhalf jaar geleden dood ging)
Ik stel me voor dat ik aan mijn bureau zit en opeens haar trappelpootjes met de te lange nagels omdat ze nooit meer buitenkwam de trap op hoor komen. Ik stel me voor dat ik op bed lig en dan trip-trip en ik houd mijn ogen gesloten en daar is ze, zwaar ademend en ze vleit zich neer op mijn gezicht zodat ik óók niet meer kan ademen maar dat mag.

Ik denk dan: als ik het echt wil. Als ik me echt openstel. Kan het dan?
Het hoeft niet eens écht te zijn. Ik bedoel: een uur later mag ze weer weg zijn. Of zelfs al na een kwartier. Ze hoeft niet opnieuw echt te leven.
Maar weer heel even Eebje in mijn leven zoals ze wás. Ik zou er een moord voor doen. Bij wijze van spreken want wie vermoord je nou om dat te bereiken.

Dit nav bladeren in oude kattenfoto’s en deze tegenkomen.
Die op de vensterbank is van 2006, die op bed is van 2008.

Gisteren hadden R. en ik het er nog over: zouden we Eend kunnen wassen?
Omdat Sammie het afgelopen jaar wat vaak met Eend de liefde heeft bedreven waardoor Eend wat smoezelig is geraakt. Ook verloor Eend z’n fluffyness.
De wasmachine leek ons riskant. Zowel voor Eend als voor de machine.
Handwas dan? Mm – niet zo’n zin in. En bovendien: zou Eend daardoor wél fluffy blijven?
En nog meer bovendien: zou Sammie dan weer van Eend gaan houden, want de laatste weken zie ik hem eigenlijk nooit meer met Eend in de weer.

Vandaag wordt veel duidelijk.
Sammie ziet een nieuwe lekkere meid/knul waarmee hij lekker aan de gang gaat.
Het begin overviel me, daarom geen flitser aan en vage foto’s.

 

Later was de kleine man helemaal in the groove en keek de christmas tree from hell verbijsterd toe.

Mail van ZooPlus: een geweldige aanbieding hebben ze voor me.

Van € 9,99 voor € 7,99: een veiligheidsgordel voor de kat. Kijk deze kat zit zoet te zitten in de auto.

Ik zie het helemaal voor me. “Kom, Sambam,” zeg ik, pak de kleine man losjes in de armen, loop ermee naar de auto, doe de passagiersdeur open, zet Sammie op de stoel en gesp hem secuur in z’n gordel.
Waarna ik Guus ga halen om die in het andere tuigje te doen.

Andere mensen lukt dat wel.
Althans, als die enthousiaste reacties op de site van ZooPlus niet allemaal door de handelaar zelf zijn verzonnen.

De beloofde foto’s.

Door Guus vannacht gevangen muisje (even neergezet in de ochtendzon) en door Sammie gevangen mus.

Voor wie zich zorgen maakt: Sammie en ik hebben een rustige nacht beleefd.
Ik sliep misschien wat licht en ben nu daardoor wat moe, maar dat kan ik mijn lieve kleine man niet verwijten.

Ergens in de nacht deed Guus beneden de ‘grote prooi’-loei wat wees op een mini-muisje.
De schat bleek het vanochtend op mijn handtas te hebben gelegd.

Om niet achter te blijven ving Sammie net een jonge mus.
Gelukkig beet hij de strot meteen door zodat het diertje niet te lang hoefde te lijden.

Zelf ga ik nu naar de Plusmarkt omdat ik (stom!) gisteren per ongeluk rosbief met peper kocht ipv gewone rosbief.
Dat is niet alleen slecht voor katten, Sammie lust het niet.

(foto’s van de kadootjes van de katten volgen later – ik neem aan dat iedereen weet hoe een ons rosbief eruit ziet dus dat ga ik niet fotograferen)

In de nacht van 28 op 29 december 2007 mepte Sammie me opeens op mijn gezicht.
Op mijn oog om precies te zijn. Een paar dagen later deed hij het nog eens. Nu raakte hij me in m’n haar. Dat zag er in elk geval niet zo gruwelijk uit.
Het gebeurde ’s nachts. Ik sliep, hij sprong op bed en haalde uit.
“Omdat het kón” interpreteerde de gedragstherapeute van de dierenarts en gaf me gedragsoefeningen (voor mij) en een rustverspreidende walm (voor Sammie).

Daarna deed hij het nog een aantal keren naar oude poes Eebje en een héél enkele keer naar mij. Maar laatst dacht ik nog: wat fijn nou dat hij sindsdien weer een lieve, kleine miniman is geworden.

Tot vannacht.
Eerst sliep hij op de andere helft van het bed. Toen kroop hij tegen me aan, likte mijn gezicht, likte mijn handen.
En spinnen maar!
O, wat hield-ie toch veel van mij.

Later vannacht lag ik een tijdje wakker, Sammie lag naast me, ik aaide hem, ik stopte mijn gezicht in zijn lijfje, hij spinde, hij maakte geluidjes, hij spinde en … pets! Stomtoevallig niet op mijn oog maar net in de haarlijn.
Guus keek toe vanaf de vensterbank. En volstrekt irrationeel denk ik dan dat die óf Sammie in mekaar slaat (het voor mij opnemend) óf mij komt troosten. Niets.

Een paar uur later is dit de situatie.
Ik heb voor alle zekerheid maar weer een nieuwe flacon rustverspreidende walm opgehangen.