De katten en ik proberen weer ‘gewoon’ te doen.
Guus lukt dat prima.
Die doet écht gewoon.
(Nou ja – we hebben ‘ik kom na boodschappen terug met de auto en stap binnen’ nog niet geprobeerd)

Sammie is uitgeteld.
Hij ligt de hele dag in het magazijn in een doosje.
Komt 2x overdag naar beneden om iets te eten.
En dan bij de avondmaaltijd weer.
Verder: niks. Totaal uitgeput vermoed ik.

Nu net komt hij op schoot.
Laat. Normaal vrijen we ergens eerste helft ochtend.

R. en ik zijn allebei gesloopt.
We mailen over ‘wat nu’ om ze toch naar de dierenarts te krijgen.

Vanmiddag gaat de telefoon.
Dan merk ik dat die op het bureau hoort te staan er ergens onder ligt.
Klein ongemak.

R. en ik probeerden Sammie en Guus te vangen om ze naar de dierenarts te brengen.
Of liever: Guus joegen we al snel onder een kast waaronder hij zich niet meer vandaan liet halen en waar hij zat te jammeren alsof zijn laatste minuut had geslagen.

Verder joeg ik wat onhandig óp en deed R. tot tweemaal toe een greep in de kleine man.
1x op mijn bureau waar Sammie een ravage aanrichtte (het is een wonder dat de monitor het nog doet).

Toen vluchtte Sammie langs de afzuigkap in de keuken naar een balk en verborg zich aan het uiterste puntje.
R.’s hand werd gebeten en gekrabd.
Toen rook het huis naar slachthuis en gaven we het op.

R. was zo verstandig geweest zelf jodium (oid) mee te nemen.
Ik kon hem helpen aan pleisters.

 

Toen ik R. had weggebracht zat Guus binnen tien minuten naast me te spinnen en wou na een aanvankelijke aarzeling ook geaaid worden.
Hapjes waren eveneens welkom.

Sammie zit nog steeds op de balk.
Nu al ruim vijf uur.
[Sammie is om 19.15 uur naar beneden gekomen en gedraagt zich nu ietsje op z’n hoede maar verder normaal]

Omdat Sammie me in de nacht van zaterdag op zondag sloeg (hárde klap met uitgestrekte nageltjes, bloedplas op het kussen, hand onder het bloed, met tissue het gezicht gedept – gotzijdank het voorhoofd en niet 5 cm lager) moet ik nu de katten twee weken uit de slaapkamer sluiten.
Dat advies gaf de dierenarts me ruim drie jaar geleden toen Sammie me voor het eerst klappen gaf.
Iets met dominantie is het.
Ik moet zo duidelijk maken dat de slaapkamer *mijn* domein is.
Het kwartje moet na twee weken gevallen zijn.

Vannacht was nacht 1.
Ik doe de deur vroeg in de avond dicht, glibber om tien uur naar binnen. Ga om twee uur plassen en dan ligt Guus op het overloopje en wil mee naar binnen wanneer ik naar binnen ga en ik duw hem weg en voel me klote.
Om vier uur moet ik weer plassen (als het niet kán moet dat opeens heel vaak en heel dringend).
Ophouden, denk en doe ik.

Tot kwart over vijf.
Ik open de deur en Sammie sprint de slaapkamer in.
Guus zit op het overloopje, die aai ik maar anders dan anders spint hij niet.

De rest van de dag bewaren de katten afstand.
Guus komt niet kroelen op het bureau. Sammie komt niet zitten-voor-aaien op schoot.

Ze snappen het niet.
Dat ik ze onze intimiteit van de nacht zomaar misgun.
Ik kan het niet uitleggen. En al helemaal niet dat ik me óók klote voel.

Maar Sammie ’s nachts toelaten is geen optie.
Hij is een valse tijdbom.
Waar ik -terecht- bang voor ben.

Wat ik vannacht niet meer ga doen: naar de wc en dan kat wegduwen of niet naar de wc en dan niet kunnen slapen.
Ik heb een emmer mee op de slaapkamer.
Dit is *niet* fun.

Sammie slaat me weer.
De vorige keer was twee maanden geleden en de keer ervoor was eind augustus.

Verder is hij allerliefst.
Hij knuffelt graag en veel en kruipt ’s nachts tegen mijn gezicht net onder de dekens.
Het liefst ligt hij dan met zijn volle drie (?) kilo op mijn hand en spinnen maar.

Maandagochtend toen ik toch al bijna wou opstaan ging hij op me zitten en haalde uit.
Een klein haaltje. Net boven mijn mond. Klein wondje. Mocht geen naam hebben.
Zodat ik besloot wel goed op mijn dominantie te letten (geen hapjes achter meneer aandragen, hem steeds als tweede voeren).
En verder de kop in het zand te steken resp. er het beste van te hopen.

Vannacht om vier uur springt hij op bed. Ik schuif een beetje op zodat hij kan kiezen tussen op het dekbed tegen me aan liggen of tegen mijn gezicht.
Pets! hard en doelgericht op mijn voorhoofd. Bloed.
Meteen erna springt hij weg. Een half uur later: daar is hij weer.
Ik durf niet te gaan slapen.

Vannacht weer de slaapkamerdeur dicht.
Zó zielig voor Guus. Ook voor mij trouwens.
Maar er zit niets anders op.

Ook vandaag zit Guus weer een groot deel van de dag voor de kier in het aanrecht.
Turend en wachtend op een muis.
Vanmiddag is het raak.
Hij heeft er 1.

Ik grijp Guus in zijn nek en probeer muisje af te pakken.
Guus laat muisje los dat wegsprint en weer wordt gevangen en dan weer ontsnapt naar ergens tussen de dozen links in mijn kamer (de keuken met het aanrecht is rechts).
Guus is nog een tijd bezig met zoeken maar geeft het dan op en nu ligt hij alweer een paar uur op bed.

Ik heb bij de dozen een stukje kaas neergelegd.
Voor het geval muisje wil eten maar eigenlijk meer om er achter te komen of muisje nog leeft.
Het ligt er zes uur later nog steeds.

Net sta ik bij het aanrecht.
Nog een half glaasje witte wijn dan ga ik naar bed.
Ik kijk naar de kier.
En zie het snoezige snoetje van mijn muis.
Die, vermoed ik, allang niet meer ‘mijn muis’ is maar een ver familielid.

Wat ze mekaar hebben doorgegeven is de truc: zie je Jeanne, steek dan je neusje uit de kier, snorhaartjes erbij, kraaloogjes.
Kijk haar aan.
Gevolg: ze opent de koelkast, snijdt een paar stukjes boerenkaas af.
Die legt ze voor de kier. Formaat precies goed: smakelijke hap maar niet te groot dus makkelijk naar binnen te sleuren.
Haal er in elk geval 1 binnen terwijl ze daar nog staat.
Dat vertedert haar. Dat vindt ze lief.
Dan doet ze het morgen dus weer.
(wel oppassen voor die Guus)

Afgaand op de ‘grote prooi’-loeien van Guus zijn er voor-vorige nacht twee mini-muisjes gevangen en vannacht nog een.
Die zijn óf opgegeten óf ergens op de bovenverdieping los gelaten.
De kans dat ze áls ze al zijn ontkomen nu weer wonen in de kier in het aanrecht is ik zou kunnen zeggen ’te verwaarlozen’ maar die is natuurlijk gewoon nihil.

Vandaag heb ik Guus een groot deel van de dag op het randje van het aanrecht zien zitten.
Turend naar de kier. Soms met zijn hoofd voor de kier.
Zoals je dat in kindertekenboeken ziet: eng groot hoofd van moordenaar kijkt knus muizenhuisje binnen.

Ik maakte me zorgen.
Zou Guus nu de hele familie hebben uitgeroeid?
Mogelijk op een paar baby-muisjes na die het niet zullen redden zonder zorg van pa en moe en neven en nichten.

Net: ik schenk me een glas slobberwijn in.
Ik snijd van het stuk boerenkaas 48+ drie kleine stukjes.
Een eet ik zelf (inderdaad: het wordt *niets* met dat dieet!). Twee leg ik voor de opening, voor de kier.
Ik zet de verwarming laag, ik doe licht uit en ik zie uit mijn ooghoek dat aan 1 stukje kaas wordt getrokken richting ‘hol’.
Binnen een paar minuten nadat ik het heb neergelegd.

Muisje weet dat ik voor haar/hem/kids blijf zorgen.
Guus ligt nu op bed.
Hoe het afloopt. Geen idee.

Vuurwerk.
Sinds gisteren wordt er af en toe geknald.
Mij valt het eigenlijk nog wel mee.
Guus niet.

Die wijkt geen seconde van mijn zijde.
Wanneer ik naar buiten moet om dieren te voeren blijft hij achter de schuurdeur zitten.
Nog net binnen. En als ik weer terug ben loopt hij direct mee het huis in.

Tip van deskundigen: doe normaal.
Wat betekent: doe alsof je er zelf niks van merkt.
Achteloos.
Anders ga je de bange kat in zijn angst bevestigen.

Tip van andere deskundigen: wees lief voor de bange kat.
Want als hij panisch is en zelfs jij bent er niet meer om bij weg te kruipen, dan is hij helemaal diep ongelukkig.

Ik zit nu aan mijn bureau aan de PC.
Tegen de binnenkant van mijn linkervoet op het voetenbankje ligt Guus.
Ik probeer een middenweg te vinden tussen de tips.
En ben eigenlijk allang blij dat Guus niet ver onder het bed zit verstopt zoals andere jaren.

[tegen acht uur doe ik het kattenluikje dicht]

Het begint ermee dat Guus de halve ochtend op het randje van het aanrecht zit te loeren naar de kier waarin muisje woont.
Dan doet hij de grote-prooi-loei en wanneer ik naar beneden ren zie ik hem enthousiast spelen met het kleine prulletje.

Pootje erop – laten gaan.
Achtervolgen, mondje erop. Weer laten gaan.
Even kwijt onder de platenkast. Weer gevangen!
Dan kwijt aan de andere kant van de kamer bij de Mail Lite dozen (die net achter het aanrecht staan).

Daarna weer uren op de rand van het aanrecht staren naar de kier.
Hoopt Guus op een nieuwe muis? Weet hij meer dan ik en is muisje via-via terug op het honk?

Wat een kut-Kerstdag voor mijn muisje.
De mijne hield trouwens ook niet over.
Maar ik ben niet geplet door een grote voet met scherpe nagels en er heeft ook niemand puntige tanden in mijn nek gezet dus hoe erg kan het dan eigenlijk zijn.

Zelf vind ik dit geen weer om door een dikke laag sneeuw het dak van het schuurtje te beklimmen en dan te zeuren dat ik het raam van mijn werkkamer moet opendoen om weer naar binnen te klimmen.
Sammie ziet dat anders en wie ben ik dan. Open dus, dat raam.
Waarna Guus er ook wel uit wil.
Hoewel… bij nader inzien eigenlijk toch ook weer niet.

 

 

Behalve de eigen dieren voer ik de vogels achter het huis.
Mijn vaste mussen en meesjes en kauwtjes en tortels. En de roodborst.
De 4-5 eenden van ‘normaal’ nemen nu vriendjes mee.
Ook de meeuwen dalen neer en tasten toe.

De waterhoentjes wagen zich in de tuin, wat ze alleen doen als de wanhoop/honger echt toeslaat.
Sammie vindt waterhoentjes geweldig.
Hij begluurt ze vanaf de vensterbank, sprint naar buiten en hebbes!
Alerte ik dwing hem de vogel af te geven. Die sterft twee minuten later.
Ik probeer het te plaatsen in een ‘you win some, you lose some’.
Maar ik kan het niet uitstaan.

Al twee uur bewust jarig en veel lieve mails en felicitaties via twitter en facebook en hyves.

Pakje van R. uitgepakt en geprobeerd een strik om Sammie te binden.
Omdat hij niet keek alsof hij daar veel schik in had daar toch maar weer van afgezien.