De strijd tegen de zwarte kater gaat goed.
Om half negen was hij op het terras achter het huis en gooide ik water naar hem.
Niet geraakt maar hij sprintte weg.

Tussen de middag lag hij links in de tuin.
Ik vulde mijn witte bakje met water en ik hoefde niet eens te gooien. Zodra ik in zijn richting liep, rende hij weg.

Een half uur geleden: daar was-ie weer.
Nu in een lastiger toegankelijk gebied in de tuin. Waar hij gewoon lag te liggen en eigenlijk geen vlieg kwaad deed.
Toch het bakje gepakt en op hem afgelopen en hij vatte ’t en wist niet hoe snel hij in de buurtuin (waar geen katten wonen) moest klimmen.

Guus ligt nu op het bruggetje in de eigen tuin te zonnen.
Ziezo.

Een paar maanden geleden dook de zwarte kat(er) op in mijn tuin.
Precies kwart over zeven springt hij over het hekje, eind middag stapt hij weer op.
Buitengezet door een forens, dacht ik.

Hij was jong en joeg dus achter de kippen aan.
Is erg lollig: wild gefladder en ijselijk gekrijs.
Dat heb ik hem afgeleerd door met water te gooien.
Ziezo.

Maar grote kittens worden kater.
Zodat hij vorige week wéér op de kippen joeg.
Opnieuw met water gegooid.

Donderdag sloeg hij Guus in elkaar.
Toen die vol wonden weer thuis kwam kon ik letterlijk de nagels van het rotbeest uit z’n vacht halen.

Gisteren is Sammie leuk in de achtertuin bezig. Beetje zonnen, beetje rondkijken, beetje poseren voor mij.
Dan sluipt de zwarte kater nabij.

Sammie aarzelt geen seconde en sprint het huis in met het zwarte kreng er achteraan.
Die heeft echter buiten Guus gerekend.
Op deze foto kun je Sammie nog nét over de drempel zien gaan.

Wat Guus erg helpt bij het dapper zijn is dat ik direct achter de zwarte kater ga staan. Zo durft-ie wel.

Vanmiddag staat de ZK naar binnen te kijken in de woonkamer.
Naar Sammie die op z’n eend en neushoorn ligt te maffen.
Niet op afstand, nee, met de pootjes tegen het raam.

Sammie wordt wakker, ziet het, maakt een dreiggeluid.
Maar erop af – ho maar.
ZK is een bom met testosteron.
Hij weet dat ik bij 1 stap richting kippen weer met water gooi.
Dus is hij daarbij op zijn hoede (en razendsnel weg).
Maar moet ik nou ook op ‘m jagen als hij mijn katten dreigt/pest door het raam?

Dit is ‘m close-up. Katerkop.

 
 

Het goede nieuws is dat het met Sammie’s kopje goed gaat.

Hij pulkt niet aan de hechtingen (en Guus ook niet) en -dat vind ik een schattig gezicht- zijn haartjes groeien snel aan.

 

Kwa gedrag is hij zichzelf.
Hij heeft zijn lusten al een keer botgevierd op de eenden en op een beer die kijkt of hij niet weet wat hem overkomt.

’s Nachts slaapt hij op bed. Bij voorkeur onder het dekbed in mijn armen.
En wanneer ik een heel klein beetje beweeg (omdat ik anders niet kan slapen) stormt hij woest van het bed af. En springt er tien minuten later weer op om tegen me aan te kruipen.
Dit is normaal Sammie-gedrag.

Wel slaapt hij erg veel, meer dan anders.
Maar áls hij wakker is, is hij zichzelf.

Goed nieuws.
Dus.

Gisteren dook Sammie om tien uur onder de bank en pas om vijf uur kroop hij er onderuit.
Hij was érg bang en Guus vond hem érg eng.

 

Na precies zeven uur komt Sammie onder de bank uit.
Hij wil niet eten, hij wil niet drinken.
Hij oogt wel alert.

Hij probeert het kapje af te doen.
Hij kijkt ook naar buiten.
Dan kruipt hij weer onder de bank.

Intussen probeer ik Guus te trainen dat wanneer hij naar buiten wil ik de deur voor hem open maak.
En dat hij alleen maar naar binnen hoeft te kijken en ik houd het raam even wijd.

Twee weken lijken een erg lange tijd.

Sammie is thuis.
Met een grote gehechte wond op zijn hoofdje, een kapje om en schrikogen.

Zo zag ik hem althans in het begin. Nu zit hij al twee uur onder de bank en héél even zag ik zijn neusje maar nu ook alweer een tijdje niet meer.

Het kapje moet Sammie twee weken om.
Zo lang mag hij niet naar buiten.
Omdat hij met het kapje immers ‘gehandocapt’ is.

Guus vindt Sammie eng.
Hij vluchtte daarom direct het huis uit.
Achter hem schoof ik het luikje dicht. Later liet ik hem binnen via het raam.

Hoe we dit de komende tijd logistiek gaan oplossen kan ik niet zo snel bedenken.

Sammie is geopereerd, het is goed gegaan.
De dokter liet ook nog wat ‘waarden’ passeren die … zouden moeten zijn en bij hem … waren wat niet perfect was maar goed genoeg.
Iets met de nieren. En ‘voor een oude kat’ wat voor mij een heel raar idee is omdat ik Sammie ervaar als een eeuwige kitten.

Morgen om half tien mag ik hem ophalen.
Dan moet hij *eigenlijk* een paar dagen een kapje om. Ja, zei ik. Maar ik zie dat niet gebeuren.
Hij krijgt pijnstillers mee maar volgens de dierenarts zijn die niet echt nodig.
De hechtingen zijn oplosbaar.

Ik vroeg nog of we de tumor moeten laten onderzoeken op goed- of kwaadaardig maar dat vond hij niet nodig.
Ook niet omdat hij los zat. Geloof ik. Dat hij dat zei.

Vannacht mag Guus in de slaapkamer.
Dat is fijn voor hem en ook voor mij.

Vanochtend heb ik Sammie naar de dierenarts gebracht. Zielig hyperventilerend hoopje ellende.
Sammie heeft een huidtumor op zijn kopje en de dokter denkt dat die goedaardig is. Maar hij moet wel weg.

Omdat Sammie zich zo moeilijk laat vangen stelde de dokter voor Sammie daar te laten tot maandag – en dan opereren.
Nú kon niet omdat a) ze helemaal vol zaten b) Sammie heeft gegeten.
Dat laatste deed ik om te voorkomen dat hij om half zes al door zou hebben dat het foute boel was.

Ik wou Sammie niet zo lang daar laten.
Ook niet toen de dierenarts me beschreef hoe leuk hij het zou hebben: grote kooi, mooi kleedje, eten en drinken.
En speelgoed.

Ik ging zeuren.
Of het niet later vanmiddag kon.
Nee, ook druk. Desnoods morgenochtend dan.
Dan opereren ze niet. En ze zitten vol met gewone afspraken.

Ik bleef zeuren.
Dat het toch geen grote operatie was.
De dokter zei weer: dáár laten en dan maandag.

We maakten het af op: vanavond opereren en morgenochtend ophalen.
Dokter belt me rond half negen (vanavond).

 

Sinds een paar maanden zitten elke dag twee andere katten in mijn tuin. Gemene andere katten.
Gemeen tegenover de vogeltjes (die beloeren ze), gemeen tegenover mijn kippen (die maken ze graag bang), gemeen tegenover mijn knagers (ze springen in de rennen en jagen erop). En gemeen tegenover mijn eigen katten.

De zwarte is de minst gemene.
Waarmee ik bedoel: die kan ik aan. Als ik tegen hem tekeer ga, vlucht hij (een beetje). Zelfs Guus heeft hem een keer de tuin uit gejaagd.

De cyperse is andere koek.
Die wil als ik erg hysterisch doe nog wel een paar stappen de andere kant op doen. Maar hij treitert mijn katers.
Net nog: mept-ie Guus dwars door het eigen luikje heen.
Een paar weken geleden (vandaar de sneeuw) ging-ie brutaal in de woonkamer naar binnen zitten kijken.
Resultaat: krijsende Sammie en krijsende Guus. Paniek omdat de cyperse griezel zo dichtbij zat, paniek omdat de collega-kat over de rooie was.

Voorkomen dat de andere katten in de tuin komen kan ik niet.
Ze aan het schrikken maken wanneer ze mijn eigen dieren belagen, dat kan wel.
Ik gooi water.
Slechts een paar druppels troffen (nog) pas doel.
Maar de boodschap komt over.

Zielig?
Dat is een betrekkelijk begrip.

Vanochtend met Guus naar de dierenarts geweest.
Hard krijsen in de auto en bij de dierenarts 1 zielig hoopje ellende.

De dierenarts denkt dat hij chronische keelontsteking heeft.
Daarvoor heeft hij twee prikken gehad. Een antibiotica, een pijnbestrijder.

Thuis vluchtte hij niet naar buiten. Hij wil  alleen maar bij mij zijn.
Kopjes geven, hard spinnen.

Liefde tussen een vrouw en haar kater.

(nb: vangen lukte door insluiten in de bijkeuken en toen kwam mijn grote sterke werkster en die pakte hem stevig vast)

Vandaag twee jaar geleden ging Eebje dood.
De weken ervoor was ze duidelijk aan het aftakelen.
En toen opeens, die ochtend, ging ze dood.

Tweeëntwintig jaar en (bijna) drie maanden.
Soms (best vaak) denk ik: als ik nou heel sterk denk dat ze nog leeft. Misschien leeft ze dan nog.
Misschien springt ze op bed, zwaar ademend en gaat liggen op mijn gezicht en dan spinnen.

Ik weet dat het onzin is.
En ik zou er ook niet echt een moord voor doen.
Maar ik mis Eebje heel erg.
En als ik ook maar een vermoeden had dat sterk aan haar denken haar terug kon brengen (al was het maar voor tien minuten) dan zou ik daar alles op inzetten.

Dag lief, lief Eebje.
Ik dank je voor 22 jaar+ maar het was nog steeds te weinig.
(de foto is van 30-1-09)