“rain is falling, share some skin…”

Gisteren ben ik bij Ranzijn.
Omdat mijn hooi op is aangezien degene die donderdag nieuw hooi zou brengen me was vergeten.

Ik koop meteen nog wat lekker graan voor de kippen (en de andere vogels).
Voor Sammie koop ik een lekker vachtje (verkocht als hondenbedje) omdat ik de indruk heb dat zijn neushoornbedje wat slap wordt.

Ik leg het vachtje bovenop de neushoorn – Sammie hoeft ‘m niet.
Ik leg het vachtje op de bank (waar Sammie ook graag zit).
Hij rampetampt er tien seconden op. Daarna hoeft hij het niet meer.

Ik leg het vachtje op de grond.
Bingo!

 
Althans: *even* ‘bingo’.
Aangezien Guus nu boven op het overloopje ligt en Sammie op bed.

Baby steps
 
Dan op het doosje van Sammie (die gelukkig in het magazijn lag) maar… dat raam kan niet open! Wél het raam ernaast dat al minutenlang wijd openstaat.

Goed begrepen!
 

Balen!!!

Gisteravond laat (ik zit op YouTube) duikt Guus in de kast links van me.
Daar ritselt iets.
Ik zet wat dozen opzij zodat hij er beter bij kan want ik heb al genoeg muizen en als hij deze grijpen kan: goed zo.
Na vijf minuten geeft Guus het op en ik leg me neer bij wéér een muis in huis (en hopelijk is het geen rat).

Vanochtend begint het geritsel opnieuw.
Hard. Dus zet ik de radio uit in de hoop dat Guus die op het overloopje ligt te maffen opveert en de muis alsnog grijpt.
Helaas. Guus slaapt door en de ritselaar heeft hersens: wanneer ik het stil maak, maakt hij ook stil.
Wanneer ik loer in de kast is hij zo mogelijk nóg stiller.
Om opnieuw te gaan ritselen zodra ik weer achter mijn bureau zit en ik de radio aan heb.

Dan opeens, na zeker anderhalf uur: piep.
Rechts van me.
Eerst weer de radio uit.
Dan, helemaal rechts op een kabel tegen de muur: een jonge mus.
Piep.

Elk baasje weet dat zijn kat er graag op uit trekt, soms voor meerdere uren per dag. Maar wat doen de beestjes ondertussen? Niet veel, blijkt uit een studie van de University of Illinois.

De onderzoekers bevestigden een zendertje op 18 huis- en 24 zwerfkatten, en volgden de diertjes een jaar lang te voet of met de wagen overal naartoe. Zo wilden ze de impact van de rondtrekkende katten op vogel- en knaagdierpopulaties inschatten.

De studie, gepubliceerd in Journal of Wildlife Management, toont dat huiskatten tijdens hun dagtrips niet veel meer doen dan lanterfanten. Tachtig procent van hun tijd besteden ze aan dutjes, ongeveer zeventien procent aan persoonlijke hygiëne. Amper drie procent van de tijd gaan ze op jacht. Zwerfkatten zijn een stuk actiever. Zij spenderen veertien procent van hun tijd, hoofdzakelijk ’s nachts, aan jagen.

De zwerfkatten leggen ook veel grotere afstanden af. Hun leefgebied bestrijkt ongeveer vijf vierkante kilometer, terwijl huiskatten niet veel verder komen dan de tuin van de buren.

(bron)

Beetje raar misschien, voor iemand die niets met kinderen heeft.
Maar ik geniet erg van de portretjes van kinderen in de Volkskrant.
Een hele pagina met een grote foto en vaste vragen: wat vind je leuk aan jezelf en wat niet en hoe ziet je leven er over 10 jaar uit.

Vandaag is onze heldin Britt Abma(12).
Een nog jonge 12-jarige. Niet zo’n opgetut sexy meisje waarbij ik m’n hart vasthoud of dat wel goed gaat.
Ze zit op ‘acro en turnen’.

– Als je een dier zou zijn, welk dier zou je dan zijn?
Een hond of een kat. Ze kunnen trucjes leren, dat vind ik wel grappig.
Wij hadden zelf een kat, maar die was heel lui, die deed geen trucjes.

Een kat en truukjes.
Mij is nooit méér gelukt dan: ze laten komen aanhollen als ik de koelkast open doe op het tijdstip dat ze gewoonlijk rosbief krijgen.
En zelfs dat lukt niet altijd.

Andersom gaat wel.
Zo weet ik dat Guus geaaid wil worden als hij op mijn bureau voor mijn toetsenbord zit.
Eigenlijk wil hij dan rosbief, maar geaaid is ook goed.

Wanneer Guus ’s nachts op bed ligt, wil hij niet geaaid.
Doe ik dat toch, dan weigert hij te spinnen. Doe ik het teveel dan springt hij van bed.
Op een heel nadrukkelijke manier.
‘Gatver!’ uitstralend.

”s Nachts afblijven’ is dus het truukje dat ik heb geleerd.

De bel gaat en voor de deur staat de overbuurvrouw (haar Mannie is de vader van Guus).
Ik had haar verteld dat Zwarte kater arme Guus terroriseerde.

Naast haar een jongeman met in zijn armen: Zwarte kater.
Ze gaan verhuizen naar Alkmaar. Overbuurvrouw dacht dat ik dat wel goed nieuws zou vinden, daarom hadden ze aangebeld.

Zwarte kater blijkt inderdaad een kater. En jong. En niet-geholpen.
Laatst is hij een week zoek geweest. Ach gossie.

Zo in de armen van die jongen vind ik ‘m meteen een stuk liever.
Waarbij erg helpt dat kater binnenkort het dorp en mn mijn tuin zal verlaten.

Ik vertel het Guus.
Die voor het eerst in weken weer eens gaat zitten op zijn stoel.
Stom toeval natuurlijk.
Hoewel je dat nooit zeker weet.

Gisterochtend gaat Guus naar buiten, wordt weer terug gejaagd door de Zwarte Kater en nét als hij het luikje wil invluchten draait hij om en jaagt achter de indringer aan.
Goed zo, Guus!

Achterin de tuin hoor ik geloei.
Sammie komt naar beneden en we luisteren samen hoe onze vriend het zwarte monster luid en duidelijk bedreigt.
Of toch niet.
Want daar komt Guus weer aan, achtervolgd door ZK.
Hij sprint het luikje in en zit onder het bloed.
ZK heeft ‘m toegetakeld.

Krassen in de nek, een haal over de linkerwang, nagels in het linkeroor maar vooral: een enorme hap uit het rechteroor.
Zo’n grote hap dat ik met een andere kat naar de dokter zou zijn gegaan voor een tetanusprik oid.
Maar dit is Guus en 1 trauma op een dag lijkt me voldoende.

(En mocht ik ZK 1 dezer dagen in de tuin zien dan is-ie nog niet jarig)

Binnen drie minuten bedacht Guus dat hij toch liever verder wilde slapen; Sammie dacht niet en sliep door.

R

Guus hoort de fotograaf en vermoedt onraad.

Gisteren sta ik nog met mijn werkster te kijken naar het kopje van Sammie.
Met die geestige paarse strikjes erop.
Vanochtend is de helft ervan weg.
Zomaar.
(de wond is goed geheeld)

Ik maak een foto van de kleine man terwijl die half in de zon op bed ligt.
Een half uur later loopt hij door de tuin en denk ik: leuk – paars bij paars(e viooltjes).
Alleen kun je op die foto de strikjes niet zien.

nb foto’s zijn klikbaar

Twee recente studies naar de interactie tussen mensen en honden en katten, tonen aan dat de voorkeur van deze dieren bepaald wordt door het geslacht van hun baasjes. Honden zijn sneller geneigd om zich te binden aan mannen, terwijl katten een sterkere band hebben met vrouwen. Ook komt naar voren dat een kat – meer dan de ‘trouwe’ hond – een diepe en complexe relatie heeft met zijn baasje, die lijkt op de band die we met onze kinderen hebben.
(..)
Het team onder leiding van Kurt Kotrschal concludeerde ook dat de relaties die baasjes met hun katten hebben complexer en dieper is dan die eigenaars met honden hebben. Ze evolueert ook meer, van beide kanten uit. “Voor katten zijn relaties met hun baasjes veel meer dan puur het behoud van de affectie van de persoon die hen eten geeft”, zo is te lezen in de onderzoeksresultaten. “Katten functioneren meer als sociale partners van hun eigenaars dan honden.”

Volgens het onderzoek lijkt de relatie van een baasje met zijn kat op die tussen een kind en een ouder. In tegenstelling tot honden onthouden katten bijvoorbeeld systematisch bepaalde gestes van hun baasjes, die ze op een later tijdstip ‘terugbetalen’. “De onderliggende dynamiek in kat-mensrelaties is quasi identiek aan die in mens-mensrelaties; een kat is vanuit relationeel standpunt in essentie een kind met een vacht.”

(bron)