Om te vieren dat Loki écht de luikjes lijkt door te hebben (de laatste naar de tuin staat nog met tape omhoog omdat ik niet vanavond/vannacht dat wil uitproberen en dat uitstel tot morgenochtend).

Daarom bied ik dus hier 1 magneet aan.
Zacht rubber, afm 12,5 x 9 cm.
In cellofaan verpakking.

‘Hebbes’ oid in de commentjes (dan weten anderen dat hij weg is) en mail me even je adres.

Loki heeft richting tuin drie luikjes.
Twee zijn klepperluikjes waar je goed doorheen kunt kijken en die je vast kunt zetten met tape.
Dat heb ik met het luikje van keuken naar bijkeuken en van schuur naar buiten gedaan.
Zie links.

Het luikje van de bijkeuken naar de schuur is ouder(wets) en omdat er al zo vaak tegenaan is gebonkt is het ook vies.

Ik heb het zo goed en zo kwaad schoon(=doorzichtiger) gemaakt maar Loki wil er niet doorheen.
Zodat ik die deur altijd op een ruime kier heb staan.
Alleen vergeet ik dat af en toe *bijna* en ik moet er niet aan denken dat wanneer ik binnenkort op mini trip ben L. de deur dicht trekt terwijl Loki buiten is en dus niet meer naar binnen kan.

Ik google.
Eén oplossing is wat ik al doe.
En dan het luikje met plakband telkens iets verder laten zakken zodat hij eraan went dat het tegen zijn rug aan komt.

Er doorheen duwen, zeggen sommigen.
Nóóit er doorheen duwen! zeggen anderen.

Dit dan maar?
Iets lekkers aan de andere kant van het -dichte- luikje.
Jammer dat Loki niet taalt naar rosbief of kaas of ander lekkers.

Vandaag mini zakjes met lekkere hapjes gekocht.
Ja! Loki snapt het luikje tussen keuken en bijkeuken.
Volgende luikje? Snapt hij óók.

Dan gaan we samen de tuin in.
Achterdeur blijft open.
Deur schuur naar bijkeuken staat op een mini-kier.
Loki kán die ev verder open maken met het pootje, hij kan ook door het luikje.
Idem volgende deur.

Wanneer ik zelf weer naar binnen ga staan beide deuren nog steeds op een krappe kier.
Ligt Loki op zijn toren? nee.
Zit hij voor het raam? ook niet.

Snel naar boven: op bed? helaas.
Ik panieker nu over ‘op straat en overreden’ en ‘weggelopen’.
Maar de schat zat gewoon op de vensterbank van de slaapkamer naar buiten te kijken.

Morgen gaat de tape ook van het allerlaatste luikje.
Hij kán het, mijn knappe kater.

Loki wil erg graag dat ik de voordeur voor hem open doe.
Dat gaat niet gebeuren (en als hij echt de straat op wil kan dat via de tuin).

Wat hij wél mag: via het raam van mijn kamer het dak van het schuurtje op.
 
 

Ik had verwacht dat Loki dolenthousiast van zijn vrijheid zou genieten.

Maar hij lag de hele nacht bij me op bed (gezellig).
En vanochtend lag hij na het ontbijt te maffen op zijn toren.

Net ging hij ein-de-lijk naar buiten.
En observeerde twee minuten de wereld.

Nu is Loki weer binnen.
Waarbij kan meespelen dat het ongeveer etenstijd is.

Dit is de dag waarvan Lyda en ik wisten dat hij eens zou moeten komen en Loki had er misschien op gehoopt en nu is het zover en snapt hij het nog niet helemaal.

Het is de dag waarop hij zélf mag beslissen of hij naar buiten wil.
De luikjes tussen keuken en bijkeuken en tussen schuur en buiten heb ik naar boven geplakt met tape.
Bij het luikje tussen bijkeuken en schuur kreeg ik dat niet voor elkaar dus die deur staat nog steeds op een kier.

Loki had het eind van de ochtend snel door, dat hij door de open luikjes kon.
Hij kwam ook weer terug.
Daarna ging hij niet van de vrijheid profiteren maar bracht de middag slapend op zijn toren of op bed door.

Een kwartier geleden wou hij weer naar buiten en deed toen of hij niks snapte van die open luikjes.
Dus: toch maar deuren opengehouden.

Nu zit ik boven en hoor hem binnenkomen.
Gewoon, door de luikjes.
“If you love somebody set them free” en hoop dat ze *niet* onder een auto lopen.

Tientallen jaren loop ik door Ranzijn en denk: welke kat gaat nou in zo’n idiote toren liggen?
Een kat met karakter ligt toch gewoon in een doosje?

Tot Loki.
Die álle vier de mogelijkheden benut.
Ook de middelste.
Maar daarvan is de foto mislukt.

   

REMEMBER – Button is installed in different locations on different models of Cat. Also, some cats come with multiple buttons.

Vijf weken geleden kwam er een nieuwe man in mijn leven.
Iets te snel misschien, want de vorige was net een week eerder verdwenen.

Eerst dacht ik: ik kan niet van hem houden.
Want: te snel.
Maar hij deed zo ontzettend zijn best!
Hij was allerliefst, was een charmeur, zat bij me, keek me smachtend aan.
En het duurde even maar toen gaf ik me gewonnen en bekende ik: ik ben verliefd.

Vanaf dat moment lijkt een knopje te zijn omgegaan.
Niet alleen heeft hij er opeens lol in mijn kippen op te jagen.
Maar hij ligt nóóit meer op bed!
Op de handdoek op het bureau: soms.
Op schoot? Nee.

Wat heb ik verkeerd gedaan?
En belangrijker: wat kan ik doen om zijn hartje weer voor mij te winnen?

Loki en ik hebben onze eerste ruzie gehad.

Vanochtend liep hij naar buiten en ging direct op de kleine Tosca af (die in een hoek zat – ook dat nog).
Tosca in paniek, druk bewegen, hard kakelen.
Ik: “Loki! ben je nou helemaal GEK geworden?! Niet doen!”

Waarna ik naar de schuurdeur loop (ik was in de woonkamer), die open en streng zeg: “Naar binnen!”
Wat Loki gelukkig dóet, anders had ik niet geweten wat ik zou moeten doen.
Dat was vanochtend om een uur of half elf.
Sindsdien heeft Loki niet meer gevraagd of hij naar buiten mag.

Matige foto’s want gemaakt door vieze ruiten: Loki klimt in de perenboom achter het huis.
‘Acht’ (jaar) is just a number.

  
  

Loki wil vanochtend best weer naar buiten en eerst scharrelt hij voorzichtig rond en ik doe wat in de tuin en maak een paar foto’s en na een half uur denk ik: niet zo overdreven bezorgd zijn, het is een volwassen kater, hij kan het alléén.

 

Dus ik naar binnen en na tweee uur nóg geen Loki en toevallig kijk ik uit het raam naar de overkant van de straat waar Loki in gesprek is met Gozer van de (schuin)overburen.

Ze steken samen over naar mijn tuin en Loki staat te aarzelen bij het hekje en kiest dan voor de route via de tuin van de buren.
 
Gelukkig! weer thuis.
En nu uitrusten op bed.

Gisteren is Loki wat terughoudend als het aankomt op buiten.
Zodat ik niet aarzel wanneer hij vanavond om half zeven mee wil wanneer ik de buitendieren ga voeren.
Sammie deed dat ook vaak.
Even samen oplopen naar de waterkant, even nageltjes scherpen aan een boomstronk – en dan weer terug.

Loki loopt mee naar achter, hij balanceert ook op de rand van de steiger (dat had van mij weer niet gehoeven maar ik denk: als hij in het water valt gooi ik mijn jas af en spring hem achterna).
Dan komt hij terug de tuin in, scherpt de nagels aan een boomstronk(!) en loopt na een half uur met me mee terug naar het huis.

Dit is het moment dat Sammie voor me uit het huis in sprint – maar dit is het moment dat Loki zich omdraait en in de duisternis verdwijnt.
Okeeeeee denk ik eerst.
Laat hem een half uurtje langer rondkijken.
Geen probleem.

Maar twee uur later ben ik op van de zenuwen (roepen hielp niet!) en ik wil Lyda niet lastig vallen maar ik kan niemand anders bedenken dus bel haar toch maar.
Samen gaan we met zaklantaarn de tuin in en roepen.
Geen Loki.
We spreken elkaar moed in: hij is vast gewoon op sjouw en komt straks weer terug.
Sure.

Dan, om half tien: Loki!
Zomaar in mijn werkkamer!
Alsof het allemaal héél gewoon is.
Eerst Lyda gebeld, dan Loki extra lekker gevoerd.
En afgesproken dat ons gezamenlijk adoptiekind wél buiten mag (omdat we hem het best denkbare leven gunnen) maar ivm ons beider gemoedsrust de komende tijd misschien liever niet in de avonduren.

Nu ligt Loki weer errug zoet op mijn bureau op zijn handdoekje te pitten…