Loki loopt met me mee wanneer ik gisteravond de buitendieren voer en het kippenhok afsluit.
Hij blijft nog even buiten.

Om 1 uur kijk ik of hij op zijn toren ligt of op tafel: nee.
Ik probeer te denken dat er niets aan de hand is, dat hij gewoon een wat lángere wandeling maakt of misschien is hij al terug geweest en opnieuw weg.

Toch kijk ik om vier uur opnieuw.
Loki ligt niet op zijn toren.

Ik loop naar het raam aan de tuin en roep ‘Loki’.
Waarop Loki van de bank afspringt waar hij dit keer blijkbaar lag te slapen en naar me toe komt.

Ik moet het echt leren, erop vertrouwen dat deze kat weet wat hij doet.
Op die ene keer ná toen hij zich had laten opsluiten op de zolder van de buren.

Vannacht was het noodweer.
Veel regen, onweer.
Dus denk ik: Loki zal toch niet buiten zijn?
Om half vier ga ik beneden kijken: Loki ligt niet op zijn toren en ook niet op tafel.

Om half zeven komt Loki op bed.
Hij is nat maar lijkt me redelijk opgewekt.

Wanneer ik opsta zie ik wat hij heeft gedaan.
Een muis gevangen en er op geknaagd.
Een kat moet doen wat een kat moet doen – ook als het hoost en dondert en flitst.

 

Een érg gemene andere kat heeft lieve Loki’s schattige neusje beschadigd.

Eten gekocht voor Loki.

Wie het eerst ziet (en dat hier meldt) wat er raar is aan dit plaatje, krijgt als prijs een leuke ‘kat’-magneet.

De laatste dagen lijkt Loki wat ‘bekoeld’.
Hij ligt vrijwel niet meer bij me op de handdoeken op het bureau.
En – erger – al twee dagen ligt hij amper op bed.

Tót die twee dagen kwam hij wanneer ik ’s nachts even ging plassen direct naar boven.
Hóp van de toren af, trap opgehold en op bed en kroelen en spinnen.

Ergens in de nacht was hij ook weer weg maar om een uur of half zeven: Loki.
Nu omdat hij het zeer op prijs zou stellen als ik zou opstaan om hem te voeren.

Gisteravond verliet hij om negen uur het pand en was om twee uur nog niet terug (hij beheerst de luikjes weer, dus dat kon het probleem niet zijn).
Om half drie hoor ik het luikje – opluchting.
Maar geen Loki op bed.

Vier uur: ik ga plassen.
Geen Loki naar boven.
Ik ga naar beneden – ook geen Loki op zijn toren.
Ik wéét dat hij de luikjes beheerst, toch doe ik het raam open en roep ik hem.

Een half uur later, terwijl ik in gedachten alweer posters aan het ophangen ben, het luikje!
Ik ren halverwege de trap en roep ‘Loki! Loki!’
Die komt naar boven en ook op bed maar na nog geen minuut is hij alweer verdwenen.
En laat me zelfs uitslapen tot acht uur zonder te zeuren om eten.
En dus ook zonder te spinnen en te vrijen.

Wat o wát heb ik gedaan dat mijn lieve kleine man heeft doen besluiten dat ik even (?) wat minder liefde verdien.

Loki kán het dus wel: via de – deels open – luikjes weer binnen komen.
Nu moet ik nog leren om hem *niet* ik herhaal: * niet* meer door het raam binnen te laten.

Maar ja.
Dan is het vannacht 1 uur en ik kijk toch even of Loki op zijn toren ligt.
En zie zijn lieve snoetje voor dat raam!
Wat moet ik anders dan hem binnen laten?

Een paar uur hierna: geen Loki op bed (en die hoort daar rond vier uur toch echt te liggen).
Ik sluip naar het slaapkamerraam en kijk naar beneden.
Mijn sluipen was niet zacht genoeg want op de stoel naast het kamerraam ligt Loki die omhoog kijkt.
Een stoer, verstandiger ik zou weer naar bed gaan en denken ‘je bekijkt het maar’.
De echte ik gaat naar beneden en laat Loki binnen.

Nu ligt Loki wéér op die stoel.
Ik zal volhouden! echt!
Wat overdag makkelijker is dan ’s nachts en zeker wanneer het dan regent.
(en ja, die ruit mag wel weer eens gelapt worden)

[Update: Loki is na 2,5 uur zelf door de luikjes binnen gekomen]

Loki heeft er een dag voor nodig gehad om bij te komen.
Pas om vijf uur (middag!) gaat hij naar buiten.
Via het raam toch weer – door mij geopend.

Intussen had ik het luikje tussen schuur en tuin opengetaped.
En de deur tussen bijkeuken en keuken open gezet.
Zodat Loki ook daar niet door een luikje zou hoeven wurmen.

Nu, om zes uur: Loki is terug en ligt hevig spinnend op mijn bureau.

Ideaal is het niet maar vannacht kan ik zo rustig slapen.
Hoop ik.

Gisteravond om een uur of tien gaat Loki nog even wandelen.
Om elf uur is hij nog niet terug en dat vind ik vervelend maar ik ga toch maar (proberen te) slapen.
Om 1 uur lig ik nog wakker en sluip de trap af hopend Loki aan te treffen op zijn toren of breed liggend op tafel.
Geen Loki.

Ik terug naar bed, om 2 uur weer kijken: niets.
Om kwart over vier heb ik het niet meer en sta ik op.
Ik ga naar beneden, wil Loki gaan roepen.
Maar wanneer ik de kamer in loop zie ik mijn lieve wolbaal al vanuit de tuin richting raam komen hollen.

Ik doe het raam open voor een doorweekte dolblije kat.
Loki gevoerd, niet te stevig geaaid zodat ik de regen niet tot op zijn huidje zou wrijven en daarna samen naar bed.
Loki hard spinnen (ik ook).

En liggen piekeren over wat er nou aan de hand was.
Kon hij niet door het luikje? had ik dat per ongeluk afgesloten?
Gecontroleerd terwijl Loki zat te eten maar nee, luikje werkt perfect.

Ik dénk nu dat het zo zit:
De laatste weken was ik vaak in de tuin en liet dan de schuurdeur open.
Zodat Loki vaak mee heen en weer mee terugliep.
Door die open deur.
Ook had ik vaak dat ene raam open of maakte het even open als ik Loki aan zag komen zodat hij makkelijk naar binnen kon hoppen.

Zodat (denk ik dus) hij nu niet meer weet dat hij gewoon door het luikje kan.
Ik kan me namelijk niet voorstellen dat een kat als Loki of welke kat dan ook expres zich de hele nacht zeiknat laat regenen ipv het luikje te gebruiken.

Wat nu.

Het liefst zou ik Loki binnen houden.
Op zijn toren, op de handdoek op mijn bureau, op mijn puzzelplank, op bed.

Maar Loki wil graag wandelen dus laat ik Loki wandelen.

Zo kan hij ’s nachts vele uren weg zijn.
En ik weet dat hij dat kán (tenzij hij weer bij buren zich laat opsluiten op zolder) maar echt fijn vind ik het niet.

Net loop ik naar het huis van Lyda met een plastic tasje met een paar verse eitjes van de kippen.
Ik laat de voordeur open en Loki loopt met me mee.
En wanneer ik terug loop, volgt hij me.

Ik vind Loki zo ongelooflijk schattig!