Een paar weken geleden komt Loki aanhollen naar mijn kamer boven met in zijn mond een klein muisje.
Ik slaag erin het muisje te bevrijden, inspecteer het, het lijkt onbeschadigd, en ik zet het beneden uit het raam (op een stapel stenen, denk niet dat ik hem zomaar naar buiten heb gegooid).
Een half uur later komt Loki aanzetten met een grotere muis die hij voor mijn ogen doodbijt en die hij die nacht opeet zodat ik alleen wat ingewanden terugvind.

Gisteren was het weer raak met een mini muis.
Ik zit dus klaar om in te grijpen voor een reddingsactie maar Loki laat het van angst en mogelijk ook pijn gillende diertje gewoon los, het diertje vlucht onder een kast en Loki gaat iets anders doen.

Mij achterlatend met de vraag ‘wat nu’.
Niet zozeer voor mij. Wanneer een muisje eenmaal onder een kast is weggevlucht kan ik ook niets meer doen.
Maar wel me afvragend wat het muisje nu zélf zal bedenken.
Ergens afgelopen nacht ging ik slapen dus was de enge mens verdwenen.
En ook ergens afgelopen nacht was Loki opnieuw de hort op dus ook de enge kat was weg.

Ik wóu dat zo’n muisje dan zou bedenken: nu sluip ik naar beneden en verberg me ergens waar vandaan ik naar buiten kan rennen zodra er een deur naar buiten open gaat.
Maar misschien is dat wel erg veel slimheid gevraagd van een mini muis.

Ik heb een groot bed met drie kussens.
Al een paar dagen denk ik wanneer ik me draai naar 1 bepaald kussen: ‘ik ruik een vislucht’. Wat dieper ademend denk ik ‘ruik ik dat nou écht’ en ‘dat kán toch niet!’

Vanochtend volsta ik niet met het bed wat dichttrekken na het opstaan maar schud ik de kussens op en trek ze wat naar boven.
Juist ja. Daar waar ik ‘vis’ rook ligt een mini muisje, helemaal geplet.
Door mijn grote hoofd, vrees ik.
En verdomd: het ruikt écht naar vis!

Vroeger had ik veel last van jetlag.
De afgelopen 5+ jaar vrijwel niet.
Maar dit keer is het weer helemaal mis.

Ik kan ’s nachts niet of niet lang genoeg slapen.
Ik val overdag in bodemloze slaapjes waaruit ik geheel verward wakker word, denkend dat ik nog ergens in een rental ben en dan kan ik me niet oriënteren op wélke dan.

Tot nu toe was dat vervelend maar geen ramp want ik hóefde niet zoveel en kon dus zodra de slaap me te pakken nam gewoon in bed rollen.
Vandaag is dat anders, want ik moet wél wat en dus zou een nacht lekker slapen zeer welkom zijn geweest.

Het ging al mis toen ik om negen uur doodmoe het bed opzocht.
Vurig hopend dat ik ieg zes uur zou halen.
Het werd elf uur. En daarna was ik me elk half uur bewust dat ik wakker was tot ik het om zes uur inderdaad maar opgaf.

Kwa slaap was dit dus een mislukte nacht.
Wat een hoop goed maakte: Loki deed er alles aan om me te troosten.
Hij kroop in mijn armen, hij lag tegen mijn hoofd, ik mocht zijn buikje wrijven, hij legde een pootje zacht op mijn hand.
Spin-spin-spin.

Na het ontbijt is Loki nu een wandeling maken.
Ik denk ‘zal ik het nog een keer proberen? slapen?’
Maar die geplande acht uur krijg ik sowieso niet meer bij elkaar.

Loki en ik zijn heel blij met elkaar.
Deze foto is van vanochtend.

Loki en ik hebben het geweldig samen.
Hij was blij toen ik thuis kwam.
Hij lag bij me op bed toen ik wou slapen.
Hoofdje op mijn hand.

Soms (zoals nu) is hij even weg.
Meestal ligt hij op mijn bureau op zijn handdoek.
Of op bed.

Ik heb de indruk dat hij erg blij is dat ik er weer ben maar ook erg relaxed omdat zijn oppas goed voor hem heeft gezorgd.
Loki is denk ik ‘gewoon gelukkig’ wat precies is zoals ik mijn kat wil aantreffen.

Loki spint!

Woensdag vlieg ik naar Salt Lake City.
Het gaat nu snel.

Ik ga Loki zo verschrikkelijk missen.

 

 
 

Loki vindt het fijn wanneer ik de voordeur open doe.
Meestal eet hij dan wat gras en gaat op het stoepje zitten kijken naar de wereld om hem heen.
Wanneer een auto nadert, komt hij weer binnen.

Soms gaat hij na een lichte aarzeling écht op avontuur.
Net nog.
(hij is alweer veilig thuis – na twee uur was het welletjes geweest)

 

Aan de sloot achter mijn huis ligt een steiger.
Vroeger hadden L. en ik een Canadese kano.
Daar konden we dan zo instappen.
Ook zaten we wel eens op de steiger met stoeltjes.
Direct aan het water.

Intussen is de steiger overwoekerd door klimop.
Er staat een kleine afrastering voor om de kippen te weerhouden op avontuur te gaan.

Toen mijn nieuwe huisoppasser langs kwam vergat ik hem op de steiger te wijzen.
Later stuurde ik foto’s maar daarop was slecht te zien dat de steiger er idd wás.

Vandaag sprong Loki er even op en weer af.
Hopelijk is het zo duidelijker.

 

Ik wou in een reactie reageren op een reactie van Truus en in theorie moet dat kunnen met een plaatje maar ik kreeg het niet voor elkaar.
Toen mijn webmistress gemaild om hulp en die is drie dagen weg.

Daarom maar zo: