We zijn begonnen aan een nieuwe puzzel.

Een jaar lang of misschien nog wel langer ligt Loki op een stapel van mijn truien.
Héérlijk, vond Loki.

Tot iemand hem een paar weken geleden een dekentje gaf.
Ongelooflijk zacht. Dát werd de nieuwe favoriete plek.
Weg dus met de truien.

Een paar dagen geleden wou Loki niet meer op de deken, althans niet helemaal.
Wél zijn hoofdje, maar de rest lag op de harde puzzelplank ook nadat de puzzel af was en opgeruimd.

Gisteren bedacht ik een compromis: deken blijft maar de favoriete trui komt terug.
Dit blijkt de ideale oplossing.
Zolang dat duurt.

Op Kerst 2015 werd Sammie ziek. Hij had een bobbel/tumor boven zijn oog. Waarschijnlijk kanker.
Facebook tracteert je elke dag op een ‘on this day in …’ en dan betreft het wat je zelf op die dag door de loop der jaren publiceerde.

Dit lees ik vandaag. Als quote van twee jaar geleden.
“The vet called.
Sammie does have cancer of the most aggressive kind.
It can’t be operated on, chemo won’t do any good, radiation might (for a while) but she advises against it.
I agree: no way am I going to drag this cat that is terrified of doctors to a clinic to have radiation therapy.

I tell her he seems so happy now.
He is not in pain. He is very affectionate. How long does she think he can live? Months? weeks?
More like ‘weeks’.
If I manage to keep him on the painkillers.

But – she predicts – this kind of cancer often spreads to the lungs and then suddenly he will have trouble breathing.
I must watch out for that.
I say I will.”

Op 28 januari 2016 was het zover.
Sammie wou niet meer eten en lag alleen nog maar in zijn doosje.
Die middag is hij ingeslapen.
Met hulp van de dierenarts.

Mijn fijnste nachten zijn wanneer Loki met me op bed ligt.
De allerfijnste zijn waneer hij al op bed komt wanneer ik naar bed ga (soms ligt hij er dan zelfs al) maar soms komt hij halverwege de nacht en dan knuffelen we samen en zeg ik ’s ochtends tegen hem dat ik zo’n heerlijke nacht heb gehad en vraag ik of hij het ook fijn heeft gevonden.

Vannacht kwam Loki niet op bed.
Wat vaker gebeurt maar gelukkig niet erg vaak.

Vanochtend ligt hij wel op zijn handddoek naast mijn computer en ik aai zijn buikje en dan opeens: een harde klauw op mijn hand.
Ik zeg ‘au!’ ik doe bozig, ik doe ook ‘verdrietig’ hoewel ik me realiseer dat dat mogelijk bij honden helpt maar NIET bij katten.

De rest van de dag komt het niet meer goed.
Voer dat ik voorzet wordt niet gewaardeerd. Tot ik (slap!!!) overga op het duurste Sheba – die 50 mg pakjes.
Dat wil hij nóg nét wel peuzelen.

Ik denk me suf wat ik fout kan hebben gedaan.
Het antwoord is vermoedelijk ‘niets’.
Maar hoe krijg ik mijn man vannacht weer in mijn armen.

Ik kocht een glitterpuzzel speciaal voor de kerstdagen.
Niet dat ik me daar zo erg aan houd, maar dit keer begon ik er toevallig wel de afgelopen week aan.

Dat ging goed, tot vandaag.

Loki lag altijd graag op een stapel van mijn truien (op de tafel in de woonkamer).
Maar ’s nachts kroop hij toch graag op bed in mijn armen.

Maandag kreeg hij van iemand een deken.
Een heerlijk zachte deken.
Zó heerlijk en zacht dat hij nu niet meer op bed komt 🙁

Eén van Loki’s vaste plekjes is op een handdoek op mijn bureau naast mijn toetsenbord.
Af en toe moet die handdoek gewassen worden, net als de bovenste trui op de tafel beneden.
Vandaag is zo’n dag en gaan handdoek en trui samen in de wasmachine.

Ik leg een andere handdoek op het bureau voor ’tijdelijk’ en ik geef toe: die is minder groot en minder comfortabel.
Ik zie Loki om zich heen kijken naar een betere plek.
Omdat hij aanstalten maakt een plank in mijn kast te bespringen waarop allerlei breekbare frutsels staan, bedenk ik een ander plekje: de plank er iets onder in het andere kastgedeelte waarop nu twee atlassen van Californië liggen.
Snel leg ik er een zeer zachte sjaal op en ja! het werkt.

Geloei in de tuin.
Loki die onderaan het tuinhek naar boven kijkt en een vreemde kat die helemaal bovenin probeert stoer te doen.
Helaas heeft de kleine zich wat onhandig verstrikt en kan zij/hij niet meer naar beneden.
Wanneer dat ein-de-lijk toch lukt, rent de ongewenste bezoeker hard weg.
 

Wanneer Loki en ik in elkaars armen slapen, legt hij vaak een pootje op mijn gezicht.
Ik vroeg me af of dat dominantie was, maar het tegendeel blijkt het geval.
Hij houdt van me!

“If your cat is content and happy, she may touch your face lightly with one or both paws. She may leave her paws on your face or lightly stroke you. This gesture conveys loving feelings for you. Your cat’s ears will point a little to the side of her head from straight up and forward. Your kitty may purr as she touches you. Your cat also may give you a fluttering blink or make a chatting or gurgling sound that is high-pitched to indicate her friendliness.”

Er zit ook nog een andere kant aan het verhaal:
“Cats have scent glands in their paw pads. Your four-legged friend may touch your face to “mark” her territory and leave her scent on you. She is claiming you with her scent as her human for all other pets to know you belong to her.”

(bron)

Het licht in mijn huis is niet echt goed voor puzzelen tenzij de zon schijnt.
Begin van de middag was het zover.
Tien minuten daarna gebeurt dit.

Eerst lag Loki op de toren die ik samen met hem kreeg meegeleverd.
Toen lag Loki op een stapel truien die ik op tafel had gelegd (omdat helemaal onderop een zacht beest was waarop Sammie graag lag en ik wou uitproberen of Loki dat ook lekker vond). Dat vond hij!

Sinds mijn vakantie lag Loki vooral op bed.
Zodat ik dacht: zal ik de truien maar verwijderen?
Dús ligt Loki nu weer op de truien.

Zeer zelden zit Loki in een doosje.
Zó zelden dat *als* hij er een keer in zit ik direct de camera grijp om het vast te leggen en vaak ben ik te laat omdat hij er dan alweer uit is.

Helemaal nóóit zit Loki in te krappe doosjes.
Tot nu.
Want in dit doosje liggen de laatste stukjes die ik nodig heb om mijn puzzel af te maken.

De rest van de middag:

 

Vannacht, ik ben in diepe slaap en Loki springt op bed.
Gezellig. Hij loopt naar mijn hoofd (doet hij vaker, eerst daar even kneden en dan tegen mijn buik in slaap vallen).

Dit keer kneedt hij niet – hij speelt. Wild.
Met iets dat piept. Holy shit!

Ik zoek het koord dat ergens boven mijn hoofd hangt en doe het licht aan.
Loki springt met het speeltje van het bed, dat – uiteraard – het zoveelste lieve kleine muisje is.
‘Laat het niet ontsnappen en zoek raken’ denk ik.

Ik doe het licht weer uit en hoor een smakelijk knagen.
Vanochtend: niet eens een staartje om op te ruimen.
Speeltje is letterlijk met huid en haar helemaal opgegeten.

Toen Loki hier werd afgeleverd, anderhalf jaar geleden, kwam hij met zo’n bizarre toren.
Daar lag hij héél lang in.
Meestal er óp, soms in een van de lagere verdiepingen.

Daarna verkaste hij naar de tafel waar ik een stapel had gemaakt van 1 van de beesten die Sammie lekker had gevonden (een neushoorn) en drie van mijn truien. Niet vandaan te bránden.

Toen werd het ‘bed’ en daar ligt hij nog steeds veel maar soms wanneer ik opsta hoor ik beneden een kleine sprong.
Ik denk dan: waar lag hij toch?
Die vraag is de laatste dagen beantwoord.
Zijn nieuwe favoriete plek is op mijn luie stoel.
Raad eens wie daar voorlopig niet meer kan zitten.