Gluren naar de buren – ik doe het al een tijdje (via de camera) en sommigen vatten het op als dat ik mensen naar wie ik gluur/kiek belachelijk wil maken.
Dat is niet zo.

Andere mensen fascineren me.
Vanuit de verte. Te dichtbij wil ik ze niet hebben.
Maar ik kijk graag naar ze, denk over ze, fantaseer, bedenk een beeld hoe ze misschien zijn.
En ook geeft het een kick te bespieden. Dat zij niet weten dat ik kijk. En al helemaal niet dat ik fotografeer.

Stout voel ik me dan.
Ik neem een risico. Dat iemand naar me toe komt en me stijf vloekt en wat maak je me nou.
Waarop ik dan niks kan zeggen.

Als het lukt zo’n foto word ik even high.
Als ik toch niet durf zeg ik ‘trut’ tegen mezelf.
En als ik wel de foto neem maar met de camera op te veraf stel ik mezelf diep teleur.

Nou ja – tis niet zo simpel dus, ik en Gluren naar de Buren.
En bij sommige foto’s zal ik uitleggen wat ik toen voelde en bedoelde en bij de meeste niet.

Ik ben gefascineerd door hoe anderen wonen.
Sowieso vind ik andere mensen nogal spannend als ik ze maar waarneem en er niets mee hoef.
(hierop kom ik terug bij ‘Gluren naar de buren’)

Graag rijd ik rond door woonwijken.
Langzaam. Kijkend.
En als ik het durf: fotograferend.
Maar zomaar in een woonwijk foto’s maken durf ik eigenlijk niet.
Dat doe ik dan ook zelden.

Thank the Lord for yard sales dus.
Snelle kiek van de sale waar ik wás met als uitleg als ze iets vragen dat ik overal waar ik iets koop ik ook een foto maak. En dan stiekem nog wat buurtuinen.

In de Yuma Foothills kiekte ik eerst de yard sale en toen de mooie man.
Die het vóelde en omkeek. Waarop ik in mijn onhandigste Engels (bewust overgaand op ‘kjoet’) uitlegde dat wij in Joerop niet van die mooie auto’s hebben en mocht ik een foto maken terwijl hij um waste?
Tuurlijk, zei aardige jongeman. Hij had er trouwens nog 1 – zou hij die ook even uit de garage rijden?
Nee, nee, het moest natuurlijk lijken.
Snelle kiek dus (want voelde me toch wat ongemakkelijk).