Ik reed door Las Vegas en zag een bord met Huge Yard Sale zodat ik een zijstraat insloeg. ‘Huge’ werkt op mij als een magneet.

De yard sale was helemaal niet zo ‘huge’ en had bovendien niets dat mij interesseert. Maar daar stond een kooi en daarin zat Frank. Te koop (mét kooi) voor $ 300.

Frank was totaal over zijn toeren. Hij ijsbeerde, banjerde door zijn eten, door zijn water. Klom tegen de spijlen, liet zich vallen, klom aan de andere kant. IJsbeer-ijsbeer.

Mijn hart brak om Frank, ik kon het niet aanzien maar maakte toch deze foto’s om vast te leggen wat ik voelde (oid).

Die avond in mijn motel kon ik Frank niet meer uit mijn gedachten krijgen. En ’s nachts ook niet. Ik dacht: had Frank kunnen overleven in de woestijn. Had ik hem kunnen kopen en vrij laten. Hoe heb ik dat niet eens kunnen overwegen toen ik daar was. Hoe heb ik Frank zo in de steek kunnen laten. En: kan ik dat huis nog vinden.

De volgende ochtend belde R. en ik vertelde over Frank en dat ik intussen mezelf (verstandig) had verteld dat er een hoop ongelukkige dieren zijn en dat ik ze nu eenmaal niet allemaal kan redden. Wat R. braaf beaamde (aangezien het immers van hem werd verwacht en waarschijnlijk vindt hij het ook).

En toch. Er was ooit die film met Glenda Jackson(?) over de reuzenschildpad die uit een dierentuin werd bevrijd en losgelaten in de zee. Zoiets had ik nu ook kunnen doen. Maar suffe ik volstond met schrikken en me klote voelen en toen ook nog foto’s maken.

En nou kan ik geld overmaken aan alle mogelijke goeie dierendoelen wat ik ook doe. Maar daar koopt Frank dus helemaal niets voor.

 

Toen ik in Boulder City was, was er een festiviteit. Waar je van alles kon kopen en eten en rondlopen en foto’s maken (ik).
Foto’s van de mensen die er waren onder het mom van de ‘kramen’ waarbij ik 1x werd weggeblaft door een kraamhouder: “No pictures!!” Oh – sorry.
Een deel van die foto’s plaats ik nog.

Dit was een handige kiek: de kraam met direct erachter/in een klant en de kraamhoudster. Alleen had ze ook magneetjes, erg leuke, en daar keek ik naar hoewel ik me had voorgenomen niets te kopen. Wat makkelijk was (het kijken) want zij raakte in gesprek met een vrouw met een kleine Beagle. Altijd fijn, een verkoper die niet in je nek hijgt.

Ik zocht 15 magneetjes uit die als bijzonderheid hebben dat ze allemaal uniek zijn. Soms zijn de foto’s hetzelfde maar dan is er weer een ander woord bij geplaatst of een ander namaak-edelsteentje. Heel bijzonder.

Decoupage noemt Sonia Lee Pacheco haar werk.
Mooie niet-effen steentjes met die fotootjes en de rest. En op de achterkant van de 1 cm dikke geglazuurde stenen een érg sterke magneet.
Dat mag wat kosten dacht ik.
Om me pas veel later (ik was weer eens betoverd) te realiseren dat mijn handel pas loont wanneer ik van een geschenkartikel minstens 5 ex. heb.

Toch 1 logaanbieding – omdat ik zo’n aardige vrouw ben en Sonia zo’n aardige vrouw was met wie ik babbelde over als vrouw alleen-reizen en zij wil in januari in haar eentje naar Parijs waarna ik zei dat ik dan aan haar zal denken en zij afscheid van me nam met ‘goodbye Cat Woman’.

Logprijs voor deze unieke magneet (afm. 5 x 5 cm) € 7.75 = inkoopprijs.
‘Hebbes’ in de commentjes, zelf contact opnemen en binnen een week betalen.