Vaak gaan er mensen in het publieke leven dood waarvan iedereen ‘ach jee’ doet.
Jan Wolkers bv. Of Gerard Reve.

Tja, dacht ik toen.
Kan wezen.
En: zou de aandacht in het Radio 1 Journaal misschien *ietsje* minder kunnen.

Nu zie ik op Amerikaanse sites dat Tim Russert dood is. Hartaanval.
Tim Russert van Meet the Press op zondag. Van even alles duiden in de Today show.
58.

Die ga ik dus wél missen.

[En dan is daar vanochtend gelukkig deze mooie bijdrage van Eelco Bosch van Rosenthal op de NOS-Weblogs]

Even de tv aan bij het Nespresso zetten: Laila Abid, eens kijken of ze het intussen al beter doet.

Ze staart nog steeds wezenloos in de camera, ze spreekt nog steeds op 1 toon en heeft het dan over “het OpenbaRE ministerie”. Dit in tegenstelling -neem ik aan- tot het Niet-Openbare ministerie oftewel het achterkamertjes-ministerie. Oid.

En nee: ik keek niet net zo lang tot ik de dame op een blunder kon betrappen. Aan een halve minuut tv aan en toen weer uit had ik genoeg.

Even snel Callas en Madonna branden dacht ik en toen bleek ik Callas deel 1 in dezelfde map als Di Stefano te hebben gegooid dus dat was eerst ontwarren geblazen (Di Stefano maar weggekieperd).

Maar toen ik deel 2 binnenhaalde was dat niet compleet en hetzelfde geldt voor Madonna. Wat aan mij ligt aangezien niemand anders daarover klaagt. En hulp vragen heeft weinig zin als ik er niet op kan wachten.

(baal-baal)

heeft die rare knevel afgeschoren, zie ik.

Verstandige zet.

Philip Freriks heeft een leuke column geschreven én (dat is nieuw) z’n commentjes op ‘aan’ gezet.

Gaat dat lezen en comment desgewenst.

Het Britse pond daalt tot een historisch dieptepunt, hoor ik op de radio. Zodat ik denk: ik dóe het.

De cd die ik na járen zoeken eindelijk vond en toen bestelde waarna ik -dwaze vrouw die zo graag áárdig wou zijn- ‘m kado deed aan iemand anders.
Uiteraard zonder een kopietje te branden want als ik dat wél had gedaan was het geen echt kado geweest.
Maar toen had ik hem dus niet meer.

Net nog een keer besteld. Over 6-8 dagen wordt-ie bezorgd.
Voor de tweede keer.
Maar nu hou ik ‘m.
Kadootje van mezelf vóór mezelf.

Ja hoor, tis toch echt, het filmpje van de vrijende Georgina Verbaan. Want in de vara-gids staat een interview met Jort over héél andere dingen en in het begin zegt hij iets liefs over háár waar duidelijk op het laatste nippertje is ingevoegd dat het zijn ex is. Typies gevalletje artikel al ingeleverd en de journalist bellen: kan het nog veranderd? Nee? Zet er dan in elk geval bij dat het m’n ex is. Kijk maar:

Jeroen Latijnhouwers wordt vrijwel zeker de opvolger van Philip Freriks als presentator van het Achtuurjournaal. De onderhandelingen met de RTL-presentator zijn in vergevorderd stadium. Dat bevestigde Latijnhouwers maandagmorgen in het radioprogramma van Ruud de Wild op Q-Music.

Latijnhouwers presenteert momenteel het dagelijkse nieuwsprogramma Editie NL. Vanaf 4 september zou hij anchorman moeten worden van het NOS Journaal, om en om met Sacha de Boer. Philip Freriks stopt in de loop van dit jaar als presentator van het Journaal. Latijnhouwers zegt vereerd te zijn met het aanbod van de NOS. Tegenover De Wild verklaarde hij er ‘bijna uit te zijn’.

(Bron)

Ik zag hét filmpje niet in RTL Boulevard aangezien ik daar niet naar kijk maar ik las er de dag erna overal over en eerst zei iedereen ‘wat een trut’ en ‘wat zielig voor Jort’.

En toen zei iedereen: haha, vervroegde 1 april-grap!

En nu weten anderen het zeker (nl. het is wáár of het is *niet* waar) en ik heb geen idee.
Wat jammer is want ik zou het best willen weten.

Een vrouw leest ergens een tekst van mij waarin ik vermeld dat ik naar House kijk.
Wat is het met House, mailt ze me. Wat maakt die man met die stok aantrekkelijk.
Lastig.

Z’n uiterlijk is het niet.
Niet dat-ie lelijk is. Maar hij is geen George Clooney.

Het is dus echt de rol, de doctor House.
Beetje nare man. Erg ‘kom me niet te na’.
Kritisch op anderen. Raar flirtend met Cuddy (vrouw, stapje hoger dan hij in rang).
Pillen poppend.

Ik probeer het oprecht en ik krijg het niet op een rij.
Maar hij doet me wat, House.
Als eye candy.

En ik herken me in hem.
Meer dat nog.

Slim, machtig, zelfverzekerd zijn – maar binnen de grenzen van ‘them’.
Eh – grenzen?
House (=tv-serie dendert er overheen en botst af en toe tegen muurtjes maar dat is het dan).
Ik (=ik ben met hetzelfde bezig maar mijn grenzen en de mensen die er net naast en achter staan zijn net ietsje echter dus het valt niet zo mee).

En daar is-ie weer, Herman van der Zandt om 8 uur.
Keurig in het pak, keurig gekapt, de eerste minuten wat minder slo-oom dan gewoonlijk maar dat gaat al snel mis.

Praat gewoon dóór, man, zit ik te denken. En wat maak je toch een rare wijde, ruime, open oo-ui-klanken.

Aan het slot wenst hij ons een fijne avond met een smoel zó strak.
Alsof gewichtig 8 uur presenteren betekent dat er geen lachje meer af kan.

Why o why, Herman van der Zandt om 8 uur.
Omdat Jeroen Overbeek op vakantie is?
Dat is dan nu precies een maand dus hopelijk was het vandaag -voorlopig- voor het laatst.

En echt, heus, HvdZ doet de ochtend en de middag leuk. En hij schijnt de late op 3 érg leuk te doen.
Maar 8 uur? Liever niet.

Daar is ze weer, Laïla Abid. Grote ogen staren paniekerig gebiologeerd naar de autocue, als een konijn in de koplampen van een auto. De lippen praten na wat daar staat – alsof elk woord haar verrast, alsof ze de tekst vantevoren niet heeft mogen inzien. Geen intonatie, geen kleur, geen ‘vertellen’.

Haar handen friemelen vandaag niet alleen aan het papier, regelmatig spreidt ze haar linkerarm uit over de tafel, beweegt daar haar hand een paar keer en brengt die dan weer terug naar de roze papieren om er opnieuw aan te friemelen.

Er zijn nu vast mensen die zeggen: ze moet er nog inkomen. En: Jeroen Tjepkema was in het begin ook geen wonder van souplesse. Klopt. Maar die was ‘Jeroenlijk’  en zij is een verschrikt konijn. En wat doet een verschrikt konijn? Precies: het stampt met het voetje = de friemelhandjes.

(Btw Rik z’n haar zit wel heel goed (schrijf ik na mijn ‘ik moet wennen’). Was érg mooi gisteravond met dat kleine kuifje.)

,,Ik zong al lang voordat ik besloot journalist te worden.”

Haar liedjesvoorstelling Vanzelfsprekend ging vorige week in Zwolle in première, al spreekt Schuurman (46) liever van ‘eerste voorstelling’. Ze zingt, begeleid door een vierkoppige band, liedjes van The Beatles, Al Jarreau, Joni Mitchell en ook een aantal zelfgeschreven nummers. Daarnaast danst ze uitbundig over het podium en steekt ze, gelegen op een divan, koket haar benen in de lucht.

Voor het grote publiek mag dat als een verrassing komen, Schuurman zelf vindt het de gewoonste zaak van de wereld. ,,Ik zong al lang voordat ik besloot journalist te worden. Het rare is: als je met je hoofd op tv komt, denken mensen dat ze weten hoe je in elkaar zit. Ik houd ook van zeezeilen hoor, zeg ik dan altijd.”

(Bron)

Herman van der Zandt om acht uur.
Is dat een ‘first’?

Hij ziet er sjiek in het pak uit met een das die misschien ietsje scheef zit maar o, wat kijkt hij serieus!

Dan het slot waarbij hij ons een fijne avond (oid – ik luisterde niet goed) wenst maar met een strak smoel. Ge-wich-tig!

Lauwe jongen speelt Anchorman.
Zoiets.

Niet dat hij het niet goed deed.

Over vier weken en een paar dagen vlieg ik weer weg.

Ik moet nog heel veel (oa mijn koffer van de vorige reis helemaal uitpakken – ben benieuwd wat er nog in zit). Maar wat ik óók moet is bedenken welke cd’s ik mee neem. De oude vertrouwde die ik altijd bij me heb (Counting Crows, Lily Allen, Dixie Chicks, Beth Hart) en vooral de vele tientallen (50-70) die ik de laatste maanden heb gebrand omdat ik ze mógelijk leuk vind.

Aan echt goed luisteren kom ik hier niet toe dus dat kan mooi in de woestijn. Zodat ik nu moet selecteren. En elke dag ontdek ik weer nieuw moois. Deze week Ane Brun. Len Doens draaide woensdag in het Radio 1 Journaal haar laatste cd en mede-Fanlogger Yoap zei: je moet haar éérste beluisteren, dat is de mooiste.

Ik downloadde ze allebei (en meteen nóg maar een paar) en luister via de PC of het de moeite is om te branden en nou en of, dat is het.

Over een week verstuur ik mijn pakket dat me vóór gaat naar Amerika. Ik word erg nerveus bij het idee.

En daar is ze, Laïla Abid, het nieuwe presentatietalentje van het NOS-Journaal.

Als een verschrikt konijn kijkt ze in de lens, haar handen gebaren mee (ze heeft zwarte nagellak valt me op) en ze pulkt maar aan de roze papieren voor zich. Tot overmaat van ramp gaat het meteen mis: het eerste filmpje zet niet in.

Maar ook als alles wél goed gaat, zit ze er net naast. Ze wacht niet af tot het filmpje start, ze kijkt meteen naar beneden op haar papieren hoe het vólgende onderwerp ook weer gaat. En maar friemelen aan d’r paperassen.

Mooi is ze wel. Laten we hopen dat ze niet alleen dáárom is uitgekozen.

Er zijn avonden (de laatste tijd eigenlijk: best veel) dat ik denk: waarom vind ik DWDD ook weer een goed programma.

Tuurlijk – tis best leuk. Maar is het góed? Boeit het echt? Ontdek ik nieuwe dingen? Raak ik geïnspireerd?

De vragen stellen is ze beantwoorden (nl: nee).

Vanavond de Wolkers-film waarin ook Rik van de Westelaken meespeelt (Zomerhitte) en wat zijn ze leuk Sophie Hilbrand en d’r vriendje maar vooral *zij* (ik krijg steeds meer een zwak voor haar).

Maar daar is dan ook tafelheer Marc-Marie. Met dat wijvenstemmetje wat-ie wellicht niet kan helpen. En met érg vet haar wat-ie wel kan helpen want iedereen kan denken: vandaag een keer niet onder de douche of geen zin m’n haar te wassen maar als je op de buis gaat moet je er als het even kan niet *on*smakelijk uitzien.

Vindikdus.