Iemand (ik hou het vaag, weet niet of ze genoemd wil worden) stuurde me twee pillen.
Seresta. Voor een droomloze doorslapende nacht.

Ik ontving ze gisteren.
Ik las de bijsluiter grondig.
Ik zag: alleen doen als je 7-8 uur om te slapen hebt.
(en niet teveel drinken – oh well)

Gisteren ging ik vroeg naar bed.
Ik hád wel achteneenhalf uur.

Maar de nacht ervoor had ik voor het eerst in maanden niet een gruweldroom maar een mooie droom.
Een erotische droom.
Een droom over een prachtige man die mij wou.
Die me kuste en zei dat hij elk weekend in Amsterdam was en wou ik komen. Wanneer dan ook. Incl de nacht.

Die droom wou ik terug en die man ook.
Dus géén droomloze nacht.

Maar vanaf twaalf uur elk half uur wakker en tussendoor rotdromen.
Zonder hém. Zonder welke droomprins dan ook.

Ik trek op met een man die ik bewonder.
Ik kleed me om en vind een strakke short en een strak wit t-shirt.
In de spiegel zie ik niet ik-nu maar ik 20 jaar geleden en dat ziet hij ook.

Volgende scène word ik belaagd door een verkrachter.
Er zijn erg veel mensen om me heen en ik roep: bel de politie!
Niemand doet iets. ´Hij´ is in een kamer ernaast, van deze ruimte afgescheiden door een gordijn.
Ik aarzel: zal ik naar hem toe vluchten. Maar ik wil hem niet storen.
Wel roep ik steeds om hulp en denk: hij moet me toch horen.

Ik word verkracht. De droom is pijnlijk duidelijk (ik hier even niet).
Erna kom ik hém tegen. Ik vertel. Hij zegt dat hij het heeft gehoord maar "ik heb toch wel een beetje geslapen".
Ik kan er niet bij. Hoe is het mogelijk.
Ik denk: ik moet hem veranderen, zodat hij béter wordt.
En dan: ik moet onder ogen zien dat dit is wat hij is.
Een lul.

Ik krijg een mail van een vrouw met wie ik wel eens mail.
En het contact gaat vaker uit van mij dan van haar.

Het is een woedende mail.
Dat ik haar niet meer moet mailen.
Dat haar inbox dicht slibt met mails van mij.
Die ze helemaal niet wil.
Dat ik daarmee onmiddellijk moet stoppen.

Ik schrik wakker.
En de droom is zo realistisch dat ik verwacht dat een mail met die tekst inderdaad in mijn inbox zit.
Dat is niet zo.
Maar eigenlijk was de boodschap via altijd erg laat en soms ook helemaal niet op me reageren ook al tot me doorgedrongen.

Ik logeer bij iemand die vroeger mijn vriendin was en nu heel belangrijk.
Ze heeft aan huis ook nog een restaurant – wil ik dat overnemen?
Het lijkt me wel wat, maar het blijft open tot middernacht, kan het ook eerder sluiten.

Dan vraagt iemand me of ik wel weet dat de vriendin bedreigd wordt.
Dat ze overal camera´s en lijfwachten heeft. Dat ze haar auto alleen nog in inpandige garages parkeert en nooit meer op straat.
Dat ik een risico loop alleen al door met haar om te gaan."Er zijn weer een hoop hijgers" zegt de man van de vriendin en hij draait het antwoordapparaat af.
Eerst veel stiltes en zacht gehijg, dan valt mijn naam. Iemand (een man) zegt dat hij me gezien heeft en wat ben ik oud en dik geworden en ze weten me nu te vinden.

Ik wil weg, weg.
Maar hoe vind ik snel een huis waar ik met mijn katten en konijnen terecht kan.
Incl het broodmagere kleine katje dat net is komen aanlopen en dat alleen maar bij mij wil zijn.

Ik woon in een kleine kamer, formaat tienerkamer (maar dan uit ´mijn tijd´, tegenwoordig zullen die wel veel groter zijn met al die eigen geluidsinstallaties en tv´s).
Het is voor tijdelijk, ik ben op zoek naar iets beters. Maar tot dan moet het maar.
Wat vervelend is: de wc is een stuk verderop op de gang.

Dan, vroege ochtend, nog niet licht stapt er een jongeman binnen met rugzak.
Het is/wordt zijn kamer en ik moet eruit en wel nú.
Paniek, paniek.

Een flat in de Bijlmer – kan dat? Niet op korte termijn.
In mijn hoofd komen alle kamers en etages en huizen waar ik ooit woonde voorbij.
Waarom ben ik ´zoek geraakt´? Er waren zulke mooie bij.

Het eindigt ermee dat de mensen bij wie ik logeer en van wie ik dacht dat ze vrienden waren zeggen dat ik mag blijven alleen kost het me nu 900 Euro per maand.
Voor drie maanden. En dan moet ik dus écht weg zijn.

Ik werk op een redactie. In een grote ruimte is een groot feest gaande.
Op de redactievloer ben ik 1 van de weinigen.

Mijn computer is ´bezeten´, op het scherm wordt handel gedreven, er zijn staatjes en grafieken en van die ronde vlakken met punten erin. Alles is steeds in beweging.
Ik kan er niet meer in.

Een populaire presentator komt naar me toe. Of ik de volgende dag met hem naar een diner op de rechtbank ga. Ik? Iemand daar had hem al 3x gevraagd mij een keer mee te brengen zodat ik dan kon vertellen hoe het toch met "de meisjes" was gegaan.
Ik aarzel.

Hij trekt me tegen zich aan, bezweert me dat hij niets met me wil (ik denk: jammer).
Aan de ene kant: wat socialer gedrag zou misschien goed voor me zijn.
Aan de andere: ik heb niets om aan te trekken en eigenlijk wil ik gewoon niet.

Volgende flard. Ik krijg een mail van iemand met wie ik vroeger enigszins bevriend was.
Ze schrijft dat haar website morgen uit de lucht gaat en ze zal zelfmoord plegen en wil ik het doorgeven.

De wekker gaat voor Menno Reemeijer.
Ik mag weg uit dromenland.

Ik ben op een feest en zie een erg aantrekkelijke man die lijkt op de jonge Robert Redford (en misschien is hij het wel).
Ik vraag hem met me mee te gaan en hij is verrast om de directe aanpak maar wil wel.
Ik zoek mijn tasje – het is verdwenen. Wanneer het in een afvalbak buiten wordt gevonden blijkt er van alles verdwenen.

Ik moet gaan bellen en blokkeren enzo.
Dat kan bij iemand die daar dichtbij woont en die zal helpen. Mijn nieuwe verovering zal ook helpen. Maar al snel komt er een vrouw langs met wie hij vroeger iets had en daarmee gaat hij weg.

De rest is vooral warrig. Wat is er precies weg, waar moet ik naar bellen, wie gaat me nog helpen (niemand en het is daar een klere herrie).
Na wel tien keer mijn tas doorgraven mis ik portemonnee, credit cards, rijbewijs, paspoort, vliegticket voor de volgende dag en voucher voor de huurauto.

En wanneer ik naar de telefoon reik stort er een vliegende boot neer en een staartstuk raakt mij vol in het lijf.

(veel snap ik hier niet van maar het was niet leuk)

Ik ben in een wachtkamer. Met ongeveer 15 mensen.
Voor de ruimte stopt een jeep.
Een vrouw, ongeveer 30-35, stapt uit.
Ze pakt een pistool en een machinegeweer en komt naar de wachtkamer.

Ze opent het vuur. Mensen gillen, mensen vallen neer, bloed, bloed.

Ik zit achter een deurtje van een bureau. Misschien ziet ze me niet.
Ze duikt op boven me.
Ze kijkt me aan.
Ze schiet.

Vannacht.
Ik loop rond in een supermarkt en heb daar een functie van kritiek hebben en reorganiseren.

Bij de kassa zitten twee presentatoren van het Radio 1 Journaal.
Ivm mijn functie heb ik er veel contact mee.
Tussen de ene en mij ontstaat iets leuks.
Als ik zeg: achterin in de winkel deugt iets niet loopt hij met me mee naar achter en tijdens het lopen botst hij regelmatig tegen me aan.

Vonken springen over maar ik verzet me omdat ik ergens ook nog iemand anders heb (rare droom: wie dan? Waar?)

In de laatste scène lopen we weer naar achteren en hij legt een arm om mijn taille en ik denk: o shit, die ander. En dan sla ik ook een arm om hem.
(en nee – het was niet *die* presentator)

Ik ben met vriendinnen in een schaars ingerichte vakantiebungalow.
Er is maar 1 laken om onder te slapen. Een vrouw bemachtigt dat.
De anderen moeten zich behelpen. Ik moet het doen met twee velletjes A4.

Een van ons heeft kaartjes voor het concert van een zanger.
Ik mag mee.
Het concert is op een balkon van het theater, de zanger loopt rond, ik sta daar ergens.
Hij ziet me en zingt tot mij – hoewel dat niet klopt met de tekst.

Ik denk: hoe kan dat nou.
Ik ben oud, oud.
Je moet niet meer zingen tot mij.

Ik ben op een borrel in een klassiek ingericht huis.
De meeste mensen zijn – anders dan ik – ook klassiek gekleed.
De mannen dragen een pak en een stropdas.
Ook die ene man die ik leuk vind.

Hij geeft de borrel en komt naast me zitten op de bank en yes! Daar gaat de spark van hem naar mij en van mij naar hem.
Hij zit dichter tegen me aan, we raken elkaar. Ik wil hem kussen.

Later: we staan een kastje te bekijken met mooi ingelegd hout. Schouder aan schouder, wang aan wang, we kruipen bijna in elkaar.
Ik denk: ik wil met hem vrijen, we moeten iets regelen.
Hij buigt zijn mond naar de mijne, wil me kussen.
Ik zeg: dat kan niet – je vrouw. (die op 2 meter staat)
Hij zegt: 1x kan zoiets wel.

En opeens vind ik het niet meer leuk want ik dacht dat hij en ik op het punt stonden een ongelooflijk spannende affaire te krijgen en nu denk ik: kennelijk vindt zijn vrouw dat ok, kussen met een gast.
Waardoor het niet meer iets is tussen hem en mij maar ik een speeltje ben dat zij hem gunt.

Op mijn scherm verschijnt een foto van een slanke, engelachtige man.
Hij leunt achterover. Het hoofd opzij. Naakt op een klein doekje over de schaamdelen na, is mijn eerste indruk.
Ik ken hem. Hij is de man van een vrouw die tientallen jaren geleden mijn beste vriendin was. Goh – wat ziet-ie er goed uit (hoewel ik dus niet val op superdun).
Er staat een boodschap bij: kom om acht uur naar … (theater).

Ik ga erheen en zie ook daar die poster en nu zie ik dat hij helemaal niet zo bijna naakt is als ik dacht maar toch *lijkt* hij dat soms wel.
Ik koop een kaartje en wanneer ik het theater wil ingaan zie ik een aantal mensen die ik helemaal niet wil tegenkomen en er komt vast een pauze en bovendien is dit zo´n toneelstuk waar toeschouwers in de interactie worden betrokken – ik wil niet en vlucht weg.

Buiten word ik gebeten door een hond. Ik dreig de eigenaar ervan met een proces en voel me hartstikke sterk.
Hier wel, ja.

Ik ben bij iemand op bezoek en de gesprekken lopen niet.
Ik geef een analyse hoe dat komt en iedereen knikt instemmend – goh, wat heb ik daar nou precies de vinger op de zere plek gelegd.

Ik wil vertrekken, maar waar is mijn jas. Die is in een halletje bij het balkom.
Ik loop erheen, het is er niet erg licht maar ik zie heel veel grote veren en er beweegt iets.
Licht aan.

Een reiger, die heel veel veren heeft verloren en die fanatiek inhakt op de keel van een klein hondje. "Trek hem eraf" roep ik! Maar niemand durft.
Ik wil het zelf doen maar wordt dan wakker en de droom is niet aantrekkelijk genoeg om naar te willen terug keren dus ik sta maar op.

In een behoorlijk gecompliceerde droom duikt ook Wouter Bos op.
Ik zie hem uit een duur pand komen.
Hij draagt een knalrood overhemd en heeft een knaloranje shawl om.
Dandy.

Even later tref ik Femke Halsema. Ze draagt een mooie, niet te opvallende jurk waar donkerrood en donkergroen en donkerbruin in verwerkt zijn.
We maken een praatje en ik vertel haar dat ik van plan was op Wouter te stemmen maar dat ik toch maar terug zweef naar haar.

Ik word wakker en denk: en dat zou best nog wel eens wáár kunnen zijn ook.

Ik ken hem al lang en kom hem nu weer tegen op een redactie.
Is het de Volkskrant? Is het de radio? Het is niet duidelijk.
Ik vind hem erg aantrekkelijk.

Hij komt naar me toe en zegt dat hij wil gaan scheiden en met mij verder wil. En ik denk: dat gaat hard. Of anders, zegt hij, kunnen we voortaan heel erg goede vrienden zijn.
Ok.

We gaan na – het is toch een uitzending – naar zijn huis.
Nieuwbouw. Wel groot. Soort bungalow.

Hij geeft me meteen een klos, bekleed met wit leer. Met de sleutel voor het huis.
Ik denk: dit gaat echt érg hard.
Ik vraag: komt je vrouw niet thuis vanavond.
Hij zegt nee.

Er is een moment van aarzeling dat toch een kus inleidt.
Op dat moment zie ik uit mijn ooghoek in een badkamer een jonge vrouw zich afdrogen. Mooie jonge vrouw. *Zijn* jonge vrouw.
Ik wijs hem op haar.

Waarna ik de deur moet uitgesmokkeld maar Eebje is ook daar en die moeten we eerst in een mandje wringen en dan gaat de wekker voor Rob Trip.

Ik lig in de stoel bij de mondhygiëniste.
Onderuit, lange donkerblauwe wijde rok met heel veel plooien, jaren 70 (gekocht in Kingman voor 25 cent).
Ik heb mijn ogen dicht en pas na een tijdje merk ik dat er in mijn benen geprikt wordt.
Wat doe je nu?

Geen reactie maar ze prikt verder in mijn gezicht en ik zeg: dat is toch geen botox?
Maar dat is het wel en volgens haar is het goed voor me.
Ik protesteer en o got, kijk mijn huid eens verkleuren en opzwellen en harde plekken krijgen!
Wat nu?

Sorry hoor, zegt de mondhygiëniste. Dat kan gebeuren.

Ik zit in de tuin en zie een KLM-toestel heel laag komen aanvliegen.
Het stort neer op mijn huis dat bijna helemaal verwoest wordt.

Er komen mensen die op wat er nog over is bieden: een kwartje voor dit, vijftig cent voor dat.
Het ergste is: mijn magazijn = Winkel is vernietigd.
Ik kan nu niet leveren wat besteld is. Ik moet direct onmogelijk maken dat nieuwe bestellingen worden geplaatst.
Maar de laptop kan geen verbinding maken omdat de router (binnen) ook in rook is opgegaan.

Gelukkig lopen er mensen rond die me helpen.
Een ervan is een aardige man, een jaar of veertig.
"Hou me even vast" vraag ik hem.
Dat doet hij en daarna kussen we elkaar.

Raar, ik wist niet dat ik op hem viel.
Wat nu.